เมื่อไม่นานมานี้ ชีวิตของฉันถูกรบกวน และเมื่อฉันหมายถึงรบกวน ฉันหมายถึงถูกรบกวนจริง ๆ



มือปริศนาเหวี่ยงฉันจนเสียศูนย์ เป็นครั้งที่สองที่ได้สัมผัสความรู้สึกของเท้าที่ล่องลอยอยู่บนอากาศ ปราศจากกฎที่ครั้งหนึ่งชายที่ชื่อนิวตันเรียกมันว่าแรงโน้มถ่วง ในตอนนั้นฉันตะเกียกตะกายเหมือนปลาที่ถูกจับมาอยู่บนบก มือไม้ในจินตภาพอยู่ไม่สุข กวัดแกว่งและเคลื่อนไหวไปมาเพื่อหาความมั่นคง จิตใจถูกบีบเค้นด้วยความรู้สึกที่สุดแสนจะทรมานและยากที่จะอธิบาย



เป็นครั้งแรกในรอบปีที่ฉันรู้สึกสมเพชตัวเอง ยอมแพ้ให้กับความอ่อนแอ และปล่อยให้ดวงวิญญาณกรีดร้องอย่างเงียบงันภายใต้ค่ำคืนและแสงของดวงดารา



เป็นเช่นนั้น กระทั่งจู่ๆมีเสาหลักเสาหนึ่งปรากฏขึ้น ท่ามกลางความมืดมิดที่ฉันเรียกว่าความเศร้า มันเป็นความอบอุ่นที่เหลือล้น เป็นคำพูดเพียงไม่กี่คำที่เรียกน้ำตาโดยไม่รู้ตัว เป็นคำพูดที่ฉันไม่คิดว่าจะลืมง่าย ๆ



“แกโอเคนะ?”



สามคำ คำพูดพวกนั้นมีจำนวนเพียงแค่สามคำเท่านั้น สามคำที่แสนมีพลัง สามคำที่เป็นดั่งเวทมนตร์ที่สร้างแรงโน้มถ่วงให้กับความคิดและจิตวิญญาณ ไม่ใช่เพียงคนเดียวที่พูดสามคำนั้นกับฉัน มีหลายคน — แม้จะไม่ได้มากเป็นร้อยเป็นพัน — แต่มันก็มี ไม่ว่าพวกเขาจะถามฉัน ณ ตอนนั้น ในตอนที่ฉันให้ความรักตัวเองไม่ได้ หรือหลังจากนั้น ในตอนที่ฉันเริ่มเรียนรู้ที่จะแบ่งปันความรักให้ตัวเองมากกว่าเดิม



และรู้อะไรไหม มันทำให้ฉันรู้ว่ามันยังมีคนที่แคร์ฉันอยู่