05 : sorry , he’re mine 

ณ ยามบ่ายในฤดูใบไม้ร่วงเย็นเยือก
มีผมกับปาร์ค จิมินใต้ต้นสนใหญ่กิ่งไร้ใบอ่อน
หัวพิงแอบอิงไหล่ กลิ่นกายชวนให้อบอุ่น

ความเปล่าเปลี่ยวและโลกอันหนาวเหน็บ
จางหายไปราวกับไม่ค่อยมีมาก่อน

การได้พักพิงเคียงข้างปาร์ค จิมินนั้น น่าหลงใหลไม่ผิดเทพนิยาย
ไออุ่นยังคงซึมซ่านอยู่ในตัวผม มันโอบกอดผมไว้อย่างนิ่มนวล

01

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เคียงข้างผมมีปาร์ค จิมิน
อาจตั้งแต่บทสนทนาเล็กๆเมื่อวันก่อน
เขามักเดินเข้ามาทักทาย บ้างชวนทานอาหารกลางวัน
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่รู้สึกเหมือนพระเจ้าจะยังเอ็นดูผมอยู่บ้าง

02.

สายตาริษยาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อของเพื่อนร่วมห้อง
ทำให้ผมได้รับรู้ว่าปาร์ค จิมินเป็นที่รักเสียจนน่ากลัว
ใครก็ตามที่ถูกจิมินเลือก มักประสบกับสายตาของเหล่าปีศาจร้าย
อาจเป็นเหตุผลที่ใบหน้าของเขาแม้งดงามแต่มักหงอยเหงา

ทั้งที่มีคนรักอย่างมากมาย แต่ก็โดดเดี่ยวอย่างมากมาย
เพราะไม่ว่าใครต่างก็ต้องการครอบครองปาร์ค จิมิน
แม้จะต้องรุมทึ้งพวกเดียวกัน ฉีกกระชากกันเพื่อให้ได้มา
เหล่าปีศาจหิวโหยผู้น่าสงสารพวกนั้น ไม่มีสิทธิในตัวเขา

ปาร์ค จิมินคือเทพิดาของผมแต่เพียงผู้เดียว

03.