02 : sound like you

ผมนั่งเคียงข้างยุกกิที่กำลังเล่นเปียโน
ในใจเหมือนล่องลอยแสนไกล ไม่คิดฝันว่าเขาจะอนุญาต
ระยะที่ใกล้เสียจนหายใจลำบาก ทำให้หัวใจของผมปวดร้าว
ภายในห้องดนตรีหนาวเหน็บอับชื้น ทั้งเงียบสงัดไร้สรรพเสียง
มีเพียงเสียงเปียโนของเขาที่ปลอบประโลมร่างกายให้อบอุ่น
บทเพลงของมิน ยุกกิช่างงดงามเหลือเกิน

01.

มิน ยุกกิมักนั่งเงียบๆอยู่ในห้องเรียน บ้างมักจะฟุบหลับ
ยุกกิไม่มีเพื่อนมากหนัก เขาเป็นพวกปฏิสัมพันธ์ไม่เก่ง
หากแต่ผมกลับเผลอคิดไปว่าดีแล้ว เป็นครั้งคราว
มีเพียงผมคนเดียวก็เพียงพอแล้วที่ค้นพบมิน ยุกกิ

02.

ผมที่นั่งอยู่ได้แต่เหม่อมองแผ่นหลังเล็กเปราะบาง
กลิ่นสบู่อ่อนๆจากต้นคอโบยพัดมาตามลม ชวนให้เคลิ้มหลับ
หากสัมผัสเพียงเล็กน้อย ก็น่าหวาดกลัวว่าจะแตกสลาย

“อ๊ะ”
โดยไม่รู้ตัว นิ้วมือของผมเอื้อมไปสัมผัสมันเสียแล้ว
มิน ยุกกิหันมาสบตากับผม หัวใจผมกระสับกระส่าย

“ทำอะไร?”
เขาขมวดคิ้ว น้ำเสียงเหมือนจะดุ
“อา มีแมลงเกาะอยู่น่ะ”
“.. ก็แล้วไป”
อา เสียงทุ้มเล็กของมิน ยุกกิ
เป็นบทสนทนาครั้งแรกระหว่างผมกับเขา

03.