"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีภูตไร้หน้าผู้โดดเดี่ยวซึ่งถูกบรรดาภูตตนอื่นทิ้งให้อยู่ตัวคนเดียวเนื่องจากไม่มีใบหน้า
เขาสวมหน้ากากจิ้งจอกและเฝ้ารอคอยใครสักคนที่จะมารักตนอยู่ตามลำพัง
และแล้วกาลเวลาก็ผ่านมาสองร้อยปี...

ทัตสึมิ ผู้สูญเสียความสามารถในการมองเห็นและทำงานในบริษัททั่วไปตระหนักได้ว่าตัวเองถูกที่ทำงานตัดออกจากกลุ่มกลางคัน
ความสนุกสนานเพียงหนึ่งเดียวของเขาคือการได้ใช้ช่วงเวลาอาหารกลางวันไปกับ คุสะมากุระ ชายหนุ่มที่บังเอิญได้พบกันจากการเก็บหน้ากากจิ้งจอกให้ แม้จะใช้ภาษาโบราณทำให้บางครั้งรู้สึกเหมือนอยู่กันคนละโลก แต่เมื่อเขาเผชิญหน้ากับทัตสึมิอย่างตรงไปตรงมา หัวใจรักของทัตสึมิแตกหน่อขึ้นโดยไม่ทันได้รู้ตัว

ทว่าในตอนนั้นเองก็เริ่มมีเรื่องราวน่าพิศวงเกิดขึ้นรอบตัว...!?"


ความเห็นหลังอ่านจบ: ⭐️⭐️⭐️⭐️(4/5 คะเเนน)

เป็นเรื่องที่เรียบง่ายมากกกกกกกกกกก
จุดพีคไม่มี เเต่เล่นประเด็นกับความโดดเดี่ยว การเเบ่งเเยกคนที่ไม่เหมือนคนในกระเเสหลักได้ดี รวมถึงเน้นย้ำการกลั่นเเกล้งคนอื่นที่เเปลกเเยกหรือแตกต่างไปจากคนส่วนใหญ่ (ไม่ว่าจะเเกล้งทั้งทางตรงเเละเเกล้งทางอ้อม ซึ่งก็คือการเพิกเฉย, ละเลย หรือเเกล้งทำเป็นมองไม่เห็น จะได้ไม่รับรู้ถึงปัญหา และจะได้ไม่ต้องยุ่งยากยื่นมือเข้าไปช่วยด้วย)
ตรงนี้เป็นจุดแข็งของนิยายเรื่องนี้

ส่วนจุดอ่อนมีเยอะมากกกกกกกก
เเต่ไม่อยากเก็บมาบ่นมาก เพราะตะถือว่าหลับตาข้างนึง เพราะโทนเรื่องมาคือเเฟนตาซีสุด ๆ
ส่วนนึงที่หงุดหงิดก็คือความไม่สมเหตุสมผลของนายเอก... คือนางเป็นคนดีมากกกกกกกกกกกก แบบก.ได่ล้านตัว ดีมากจนเกินไป ดีจนเรียกว่าโง่เง่าเเละซื่อบื้อได้เลยว่างั้น 5555
เเบบขัดใจ เเกควรเรียนรู้ว่าโลกมันไม่ได้สวยอะไรอย่างที่คิดเอาเองหน่อยมะ
แต่เพราะว่านางเป็นคนดีแบบนี้แหละ นางถึงได้เป็นนายเอกในเรื่องนี้ /ถอนใจ
ส่วนพระเอกนี่ก็หลุดคาแรกเตอร์ไปบ้างตอนหลัง ๆ

โดยรวมโอเคอยู่นะ
เเบบใส ๆ วัยรุ่น(?)ชอบ