"เมื่อโชคชะตาเล่นตลก นำดวงวิญญาณของเขามาไว้ในร่างของใครไม่รู้ แทนที่จะตาย!
ขณะ เมสัน เทย์เลอร์ ทหารรับจ้างมือฉมัง ปฏิบัติภารกิจ เขาโดนลูกน้องหักหลังและโดนฆ่าตาย
ทว่าเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขากลับพบว่าตัวเองอยู่ในร่างของ ‘ยอดยี้ประจำฮอลลีวู้ด’ อย่าง เฮลีย์ ลัสค์

การเริ่มต้นชีวิตใหม่คงจะดีไม่น้อย หากไม่ใช่ว่าเฮลีย์ตัวจริงเคยใช้ชีวิตเสเพลจนร่างกายอ่อนแอ แถมยังไปสร้างเรื่องดับชื่อเสียงตัวเองด้วยการสารภาพรักกับ โนอาห์ เรย์คาร์ลตัน นักลงทุนผู้งดงาม และเป็นที่รักของประชาชน

แต่ความวุ่นวายยังไม่หมดเพียงเท่านั้น เมื่อจู่ๆ ทั้งสองดันมาเจอกันในสถานที่ที่ไม่น่ามาเจอกันได้อย่างบ้านเก่าของเมสัน!

โนอาห์ตามหาตัวเมสันไปทำไมกัน นั่นคือคำถามที่เมสันในร่างเฮลีย์ไม่เคยได้รับคำตอบ
แล้วทำไมเขาจะต้องเอาตัวเข้าไปยุ่งเรื่องของโนอาห์ทุกครั้งที่เจอกัน ทั้งๆ ที่แค่นี้โนอาห์ก็เกลียดขี้หน้าเขาจะตายแล้ว!

ไหนจะอนาคตที่ไม่แน่นอน ไหนจะต้องหาเงินไว้ใช้ยามแก่ ไหนจะญาติๆ ที่ทำตัวเหมือนปลิงดูดเลือด แค่นี้ปัญหายังไม่พอใช่ไหมเมสัน!"


ความเห็นหลังอ่าน: ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ (5/5)

อุกรี๊ด กรีดร้องหนักมากกกกกกกกก ก.ไก่ 1,000,000 ตัวไปเลยค่ะ
เอาไป สิบ! สิบ! สิบ!
คะเเนนเต็มหนึ่งให้สิบ!
คะเเนนเต็มร้อยให้ล้าน!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!

ไม่สปอยล์เนื้อเรื่องเลยสักนิด
ขออนุญาตเรียกว่าเป็นการกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งน่าจะดีกว่า 55555555555555555

คือเราชอบมาก ชอบทุกอย่างเลยในเรื่อง
ไม่ว่าจะเป็นการบรรยายความคิดและตัวละคร
ลักษณะคาร์เเรคเตอร์ของตัวละครทุกตัวมีที่มาที่ไป ทุกอย่างมันกลมไปหมดจริงจัง จนเราเชื่อว่าคนคนนี้น่าจะเป็นคนจริง ๆ มีชีวิตอยู่จริงได้ยังไงยังงั้นเลย
(ยกเว้นเรื่องที่ว่าถูกฆ่าตายแล้ววิญญาณย้อนกลับมาสิงร่างนะ 55555)

เราชอบที่นายเอกเป็นคนแข็ง ๆ แมน ๆ ตืดจะเฉยชาด้วยซ้ำ นายเอกจะมีโลกส่วนตัวและพื้นที่ส่วนตัวสูงมาก คือดูเผิน ๆ จะดูเป็นคนดี เหมือนจะใส่ใจ แต่ว่าจริงๆแล้วนางจะมีการขีดเส้นกั้นเอาไว้ชัดเจน คนที่ไม่สนใจก็คือจะไม่สนใจเลย อย่าล้ำเส้นเข้ามา ฉันไม่ชอบ ฉันไม่เอา อย่ามายุ่ง แต่ว่านายเอกที่เป็นคนเเบบนี้กลับยอมลงให้พระเอกคนเดียว พระเอกเป็นพิเศษกว่าใครมาตลอด

ส่วนพระเอกเป็นคนรวยเเละมีอิทธิพล (มากกกกกกกก) มีปมในใจอย่างแรง พออ่านที่ตัวเองพิมพ์งี้เเล้วอดคิดถึงเรื่องฟิฟที้เฉดออฟเกรย์ไม่ได้ แต่ว่าเรื่องดีกว่ามาก คือเนื้อเรื่องมันมีที่มาที่ไปและมีเหตุผลรองรับทุกอย่างชัดเจน คือชอบเวลาพระเอกที่ขัดแย้งกันเองเหมือนคนเป็นไบโพล่าร์ 5555555555
คือหน้าตาหล่อเหลา งดงาม ใส่ชุดสูทเเพงระยับ เเบรนด์ไฮเอนด์ทั้งตัวหัวจรดเท้า เเต่ดันดุดัน ชอบพูดจาหน้าด้านปนหยาบคาย(?)เวลามีอะไรกับนายเอก 555555555555
ยกตัวอย่าง (อันนี้จำฝังใจ)
"คุณนี่เอามันจริง ๆ เลย"
"เเม่งเอ๊ย ขนาดอยู่ในตัวเเล้ว คุณยังจะร้องขออีก"
อะไรประมาณนี้ 55555555
ตอนอ่านเจอครั้งเเรกเเอบสตั๊นท์ไปนิด เหวอไปหน่อย
แล้วก็ค้นพบตัวเองว่า เออ กูชอบว่ะ! /ตบเข่าฉาด กร๊ากกกกกกกกกก
เรื่องนี้บรรยายฉากล่อเเหลมนะ คือใช้คำเเบบตรงมากเกิดมาไม่เคยอ่านนิยายวายที่ใช้คำตรงขนาดนี้มาก่อน คือนี่ก็อ่านวายมาไม่น้อย เเต่จนถึงวันนี้ก็ยังไม่เคยเจอเรื่องไหนใช้คำตรง ๆ แบบนี้นะ (เเต่เรากลับชอบอะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน 55555)

อ๋อ... อย่าเพิ่งด่วนตัดสินว่าเรื่องนี้จะขายแต่ฉากอย่างว่า
ความจริงแล้ว เรื่องนี้เนื้อหาเข้มข้นมาก รายละเอียดการดำเนินเรื่องเยอะ คือรู้เลยว่าคนเขียนเป็นคนละเอียดอะ เอาเป็นว่าเล่มหนึ่งทั้งเล่มนี่ พระเอกนายเอกแทบจะไม่มีฉากได้ใกล้ชิดกัน แม้แต่จะจับมือด้วยซ้ำเถอะ 55555

กลับมาเม้าต่อ... นายเอกเนี่ยเเมนมากกกกกกกก คือนางมีอาชีพเป็นทหารรับจ้าง เเถมยังเป็นหัวหน้าด้วย คือนางจะทำอะไรก็คือจะเเมนสุด ๆ เคร่งครัดระเบียบวินัยในตัวเอง เเถมยังชอบสาวนมโตอีกต่างหาก
เเต่พอวิญญาณมาเข้าร่างเกย์หนุ่มดาราปลายเเถวฮอลลีวูดนี่คือเเบบ... มันดีอะ เเกรรรรรรรรร
คือร่างกายนางเซนซิทีฟ รู้สึกไว เเค่กินไวน์เเก้วเดียวก็คึกคัก มีอารมณ์แล้ว (แต่มีอารมณ์กับพระเอกนะ นางไม่เป็นเกย์ มีอารมณ์กับพระเอกคนเดียว เเถมชอบฝันเปียกถึงพระเอกบ่อยด้วย 555555555555)
คือเข้าใจปะ นางเเมน เเต่ร่างนางไวสัมผัสอะ
ถ้าพระเอกอดทนได้ ไม่จับกดได้ ก็คงต้องขออัญเชิญให้พระเอกไปออกบวชบรรลุธรรมจนสำเร็จเป็นพระอรหันต์ไปเถอะค่ะ มึงคะ 55555555

ถ้าถามว่าชอบใครที่สุดในเรื่องก็คงจะเป็นเมสัน (จากการไปตามอ่านรีวิวมาบ้าง ก็พบว่าคนอ่านหลายคนก็ชอบเมสันที่สุด)
เราคิดว่าเราชอบเมสันที่สุดในเรื่องนะ แต่ความจริงแล้ว พอมานั่งคิดดูดี ๆ เรากลับพบว่าเราชอบโนอาห์มากกว่าอะ ครั้งนี้ไม่ทีมเคะนะ เรื่องนี้เราทีมเมะจ้ะ~ 5555

ส่วนของเนื้อเรื่องมีความเป็นเกาหลีสูงมาก เราอ่านแล้วเรารู้เลยว่าคนแปลเเปลมาจากภาษาเกาหลีว่าอะไร ใช้ประโยคเเนวไหน เเกรมม่าร์อะไร
เพราะงั้นระหว่างที่อ่านไปก็เจอการเรียงประโยคที่แปลกไปสักหน่อยสำหรับภาษาไทย (แต่เราเข้าใจนะ พูดอีกอย่างคือชิน)
เเละจะมีคำบางคำที่คนไทยหลายคนที่ไม่คุ้นเคยกับภาษาเกาหลีจะอ่านแล้วรู้สึกแปลก... อันนี้เป็นเรื่องธรรมดา

ส่วนเรื่องการปรูฟคำผิดในเนื้องานก็ถือว่าค่อนข้างโอเคอยู่ แต่ยังมีคำผิด/สะกดผิด รวมไปจนถึงใช้คำผิดความหมายอยู่บ้าง เช่น
เงียบคือการยอมรับโดยดุษณี ก็เขียนเป็นยอมรับโดยดุษฎี (ซึ่งอันหลังผิด)
คำว่า ภาพลักษณ์กับภาพพจน์ยังใช้สลับกันอยู่
เเละมีอยู่ตอนนึงเลขาของพระเอกถือส้อม ในเรื่องก็เขียนว่า ซ้อม
มันจะผิดจุดเล็ก ๆ น้อย ๆ ประมาณนี้
เมื่อเทียบส่วนที่ผิดกับสัดส่วนของหนังสือทั้งเล่มกับราคาก็ถือว่ายังพอรับได้อยู่ ไม่เเย่ ถือว่าค่อนข้างดีเลยทีเดียว

นี่ตอนนี้ยกให้เรื่องนี้เป็นเรื่องที่รักเเละขึ้นหิ้งที่หนึ่งตลอดกาลไปแล้ว
เเถมกำลังคิดว่าอยากจะไปซื้อเวอร์ภาษาเกาหลีมาอ่านด้วย (ถ้ายังหาซื้อได้น่ะนะ)
อยากอ่านเรื่องอื่นของคนเขียนคนนี้อีก!!!