ฉันกับน้องชายห่างกันเกือบ1รอบ แม่บอกฉันในวัย11ขวบว่ามีน้องตัวเล็กๆอยู่ในท้องเเม่นะ หนูอยากมีมั้ย ด้วยความใฝ่ฝันที่อยากมีเพื่อนเล่นมาตลอดเพราะเป็นลูกคนเดียว หลานคนเดียวของครอบครัว เพื่อนรุ่นเดียวกันก็ไม่ได้อยู่บ้านใกล้ๆ ตอนนั้นจำได้ว่าเห่อมากๆ นับวันรอว่าเมื่อไรกันนะ เมื่อไรเจ้าตัวที่อยู่ในท้องแม่จะออกมาไวๆ จนถึงวันที่รอคอย ฉันกับพ่อนั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัด ระหว่างรอก็คิดว่าจะให้น้องชื่อเล่นว่าอะไรดีนะ อยากให้น้องชื่อคล้ายตัวเอง เเต่น้องเป็นผู้ชาย จะให้ชื่อมะปราง มะนาว เพื่อคล้ายพี่สาวที่ชื่อมะเฟือง ก็ไม่น่าจะไหว ส่วนมะพร้าวที่ดูแมนๆก็คงไม่เหมาะอะเนอะ เดี๋ยวโตไปเพื่อนเรียกไอ้พร้าวๆ เขินตายเลย จำไม่ได้ว่ารอกี่ชั่วโมง เเต่ก็    นานมากๆสำหรับเด็ก11ขวบ และเเล้วพยาบาลก็อุ้มเด็กตัวเล็กออกมาเรียกให้ญาติมาดูว่าคนนี้นะคือน้องเรา วินาทีแรกที่เห็นตื่นเต้นมากๆ น้องตัวเเดงเเจ๋ ไม่ร้องสักนิด หน้ายับยู้ยี้ หน้าคล้ายแม่มากๆ ไม่บอกก็รู้เลยว่าลูกแม่เเน่ๆ จำได้ว่าแม่พักอยู่โรงพยาบาล1อาทิตย์พอดี ตอนนั้นแม่พักห้องรวม ฟังเสียงเด็กร้องไห้ทุกวัน ส่วนฉันก็นอนใต้เตียงบ้าง ใกล้เตียงบ้างทุกคืน กลางวันก็นอนบ้างนั่งบ้างดูแม่ ดูน้อง อ่านหนังสือการ์ตูน ออกไปกินหน้าเป็ดกับพ่อที่ร้านตรงข้ามโรงพยาบาล ช่วงนั้นปิดเทอมพอดี จำได้ว่าตอนพยาบาลพาน้องมาให้ที่เตียงครั้งแรก ได้มองชัดๆ ได้จับมือเล็กๆ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลย มันฟูอยู่ในอก น้ำตาคลอเหมือนจะร้องไห้ให้ได้ เจ้าตัวเล็กที่เรารอมาตั้งหลายเดือนมันหน้าตาเป็นอย่างนี้เอง ตัวเล็กจิ๋วมากจับแล้วกลัวว่าเวลาจับเเล้วน้องจะเจ็บ เนื้อนุ่มนิ่ม เพลงแรกที่ร้องให้น้องฟัง เป็นเพลงช้างง่อยๆที่เด็ก11ขวบพอจะร้องเป็น ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าว่าตอนนั้นน้องชอบ เพราะเจ้านี่มันกำนิ้วฉันเเน่นเลย เหมือนจะยิ้มๆด้วย

       และแล้วก็ถึงเวลาที่ฉันจะได้แสดงความเป็นพี่สาวที่ยิ่งใหญ่ ฉันต้องลงไปเเจ้งที่ตึกด้านล่างซึ่งเป็นจุดหน้าของโรงพยาบาล เกี่ยวกับเอกสารเเจ้งเกิดให้น้อง ตอนนั้นพ่อกลับไปที่บ้านพอดี เราเลยต้องทำแทน ตื่นเต้นมากๆ กลัวหลง ความคิดเด็ก11ขวบอะ โรงพยาบาลคนเยอะมากๆเเละใหญ่มากด้วย ใจนี่เต้นตุบตับแทบกระดอนออกมาข้างนอก สุดท้ายฉันก็ทำสำเร็จ ไม่หลง ไม่เเวะ กลับมาหาแม่กับน้องอย่างปลอดภัย ชื่อจริงของน้องฉันก็เป็นคนตั้งเองนะ พอวันที่รู้ว่าน้องเป็นผู้ชายก็หาชื่อมารอเลย ชื่อนี้ต้องที่สุด เเละน้องชายก็เกิดวันเดียวกับฉันด้วยนะ

       พอเริ่มโตเข้าหน่อย ทุกคนรู้ใช่มั้ย พี่ๆนะว่าได้เเกล้งแล้วน้องไห้ คือ สนุก นี่เเกล้งประจำ เเหย่นู้นนี่ พอน้องร้องไห้ก็โดนดุ และความที่เรากับน้องห่างกันเยอะ ด้วยความที่เราเป็นผู้หญิงเเละเขาเป็นผู้ชาย พอเริ่มโตจนถึงเวลาที่เราต้องไปเรียนมหาลัย อยู่หอพัก ช่วงนั้นน้องก็เริ่มเข้าเรียนป.4 ป.5 เราไม่ได้สอนอะไรหลายๆให้กับน้อง ไม่ได้ใกล้ชิดกันมากนัก พอกลับมาบ้านวันหยุด เราก็อยากพักโง่ๆ ไม่ได้เล่นด้วย ทะเลาะกันก็เก่ง จนเมื่อหลายเดือนที่ผ่านมาเราเรียนจบเเล้ว เลยกลับมาอยู่บ้าน เราน้องห้องเดียวกันกับน้อง ก่อนนอนก็ต้องให้หน้างิกหน้างอกันละ มีน้อยละมั้งที่จะนอนกันดีๆ เเต่ถามว่ารักมั้ย ก็รักอยู่เเล้ว น้องชายคนเดียวของเราเลยนะ ในอนาคตคนอื่นๆเขาวางแผน คิดถึงกันยังไงไม่รู้นะ เเต่สำหรับเราตั้งเเต่วันที่ได้รู้ว่ามีน้องชาย อนาคตของเรามีเขาเป็นส่วนประกอบในทุกๆช่วงเลย ไม่ว่าจะไปที่ไหน ไปเที่ยว ไปดูงาน ที่ต้องเดินทาง ก็ต้องมีของฝากให้น้อง ต้องมีของมาให้ อนาคตของเรามีไวเพื่อเขา

       เราเป็นพี่สาวที่ขี้เขิน แสดงความอบอุ่นไม่เป็นเลย นานๆทีถึงจะทำ พักหลังๆมานี้น้องเราเหมือนลูกหมาตัวโตที่ชอบอ้อนเจ้าของให้กอดให้หอม ทั้งที่ไม่ได้ตัวเล็กๆเเล้ว เเต่เราก็คิดนะว่าถ้าน้องชายเราโตขึ้นไปกว่านี้วันนี้พี่สาวคนนี้กอดบ้างเจ้านี่มันจะเขินๆเหมือนเรามั้ย เเต่ระหว่างนี้ก็จะพยายามกอดเยอะๆละกัน ละสิ่งที่เป็นห่วงมากๆตอนนี้ก็คงเป็นเรื่องอ่านหนังสือ น้องเราไม่ชอบอ่านเลย พยายามซื้อหนังสือการ์ตูนมาให้ลองอ่าน ก็ไม่เอา ผ่านมา4-5เดือนเเล้ว ยังอ่านไม่จบสักที เราไม่ได้คาดหวังให้เขาเรียนเก่งมากมายอะไร เราแค่อยากให้เขาชอบอ่านหนังสือเพราะถ้าเขารักหนังสือขึ้นมา เรื่องเรียนมันก็จะเป็นพลอยได้ไปเอง เราก็ไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไร เลยไม่อยากเอาความหวังความฝันของตัวเองไปให้น้องชายแบก เเค่เป็นน้องชายเราไปนานๆก็พอแล้ว

       

       ไอ้เมฆหน้าหมา น้องชายคนเดียวของพี่ อีก10ปีข้างหน้าถึงตอนนั้นไว้ค่อยมาอ่านก็ได้นะ จะได้รู้ว่าพี่เนี่ยรักมากๆแค่ไหน ดื้อก็น้อยๆลงบ้าง เรื่องกวนประสาทก็ลดๆด้วย พี่จะเป็นบ้าเเล้ว รัก

พี่สาว