เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
(fic) 9by9 - what nowjaoearnxclt
02
  • ศิวกร side


    อะไรวะเนี่ย


    ผมอุทานกับตัวเองในใจเมื่อลองเปิดดูเอกสารซักอันหนึ่งในโต๊ะทำงานแห่งนี้ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้นเพียงแค่ผมตื่นขึ้นมาผมก็พบว่าตัวเองอยู่กับเงินสดมากมายที่กองอยู่ข้างๆตัว


    ไม่สิ เรียกว่าท่วมตัวผมได้เลยมากกว่า


    หรือผมอาจจะรวยโดยไม่รู้ตัวกันนะ


    กวาดมองรอบๆห้องที่ผมตื่นขึ้นมามันเหมือนกับห้องนิรภัยในหนังที่เอาไว้เก็บเงินในธนาคาร ยังดีหน่อยที่ประตูอันใหญ่กว่าตัวผมมากมันไม่ได้ล็อคให้ผมตายอยู่ข้างในกับเงินพวกนั้น ผมเดินออกมาสำรวจก่อนจะพบว่าที่นี่มีผมแค่คนเดียว


    ผมคิดว่าอย่างงั้นนะ แม้หนังที่ผมดูมาจะบอกว่ามันไม่ใช่หรอก


    เมื่อผมหยิบเอกสารจากบนโต๊ะที่ผมสุ่มๆดูมาเปิด มันเป็นข้อมูลของใครไม่รู้ที่ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ภาษาข้างในถูกเขียนด้วยภาษาไทย ทำให้ผมอ่านออกได้ทันที


    ขอบคุณที่ผมเกิดเป็นคนไทยนะเนี่ย


    กฤษณภูมิ พิบูลสงคราม คนในแฟ้มระบุชื่อไว้ ก่อนจะบอกว่าอีกฝ่ายเป็นเบต้า พร้อมกับรูป แล้วยังมีข้อมูลเชิงลึกอย่างส่วนสูง วันเกิด บ้านเกิด มันเยอะเกินไปที่ผมได้แต่สงสัยว่าผมควรจะรู้มันมากแค่ไหนกันละ


    อาจจะมีประโยชน์ก็ได้ ผมเลยหยิบเอกสารนั่นติดมือมาด้วยก่อนจะพาตัวเองลองลงไปข้างล่างดูอาจจะได้อะไรเพิ่มเติมมากขึ้น


    หรือผมควรจะขึ้นไปดูข้างบนก่อน


    บันไดตรงหน้าทำให้ผมเผลอลังเล แม้ว่าผมจะอยากออกไปจากที่ตรงนี้มากแค่ไหนแต่ผมก็อยากสำรวจให้รู้ว่าที่นี่จะมีอะไรเพิ่มเติมให้ผมรู้อีก


    เอาว่ะไหนๆก็ไหนๆ


    เมื่อผมขึ้นไปชั้นบนมันกลับเป็นห้องโล่งใหญ่ๆ ถ้าผมเดามันคงจะเป็นห้องของประธานบริษัทหรือห้องประชุมอะไรแบบนั้น แต่มันไม่มีอะไรเลย เพียงแค่ห้องเปล่าเท่านั้น ผมเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่เพื่อสังเกต


    ตรงหน้าผมเป็นถนนลาดยางขนาดสองเลน น่าจะบอกได้ว่าแถวนี้คงจะชานเมืองไม่น้อย ไกลไปอีกเป็นไร่องุ่น ถ้าให้ผมเดาแล้วที่เห็นปลายแหลมไกลๆคงเป็นบ้าน บ้านหลังใหญ่คล้าย


    คฤหาส์น


    บางทีถ้าผมออกไปได้แล้วไปที่นั้นอาจจะพอรู้บ้างว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม


    ผมเหลือบไปมุมห้องเห็นเครื่องมือสื่อสารวางแอ้งแม้งอยู่ แถมยังเป็นแบบปุ่มกดอยู่ด้วยซ้ำ


    และไม่มีแบตเตอร์รี่อยู่เลย


    โอเคผมควรไปหาสายชาร์จมาชาร์จมันอย่างน้อยก็น่าจะพอทำให้ผมสื่อสารกับใครได้บ้าง


    ตอนนี้ในมือผมมีแฟ้มประวัติของใครไม่รู้ชื่อกฤษณภูมิที่ผมอาจจะรู้จักเขามากกว่าเจ้าตัวแล้วและโทรศัพท์ปุ่มกดแบตหมดหนึ่งเครื่อง


    ระหว่างที่ผมรอแบตโทรศัพท์ชาร์จให้เต็มที่บังเอิญเหลือเกินมาเจอสายชาร์จอยู่ชั้นสองที่ผมตื่นมา ระหว่างนั้นผมก็คิดว่าตัวเองจะลงไปสำรวจรอบๆแถวนี้ดูก่อน


    ประตูล็อค


    ประตูตรงหน้าผมที่ผมควรจะออกไปไหนมันถูกล็อคไว้และผมต้องแก้มันด้วยรหัสสี่ตัว ผมจะหามาจากไหนละ เลขข้างๆที่ข้างมาเป็นเลขสาม 


    ผมไม่รู้ว่ามันคือนับถอยหลังหรือจำนวนครั้ง


    ดีนะผมดูหนังบ่อ

  • ธีรดนย์ side


    ผมเคยคิดว่าถ้าตัวเองจะตาย ผมคงเลือกการตายที่ไม่ทรมานมากนัก


    อย่างการกินยานอนหลับ รถชน


    นั่นก็คงเจ็บไม่น้อยเลยสินะแถมไม่คุ้มเลยถ้าไม่ตาย


    แต่ผมก็คงไม่เลือกที่จะมาตายโดยการทรมานจากการขาดอากาศหายใจแบบนี้หรอก


    ร้อน อึดอัด หายใจไม่ออกเหมือนกับจะตายให้ได้หรือผมกำลังจะตายจริงๆกันแน่นะ ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังอ้าปากไขว่คว้าหาอากาศที่มีอยู่น้อยนิด  จนกระทั่ง


    ตุ้บ


    “โอ้ย” หัวผมฟาดกับผนังข้างๆจนเรียกได้ว่ามึนไปซักพักใหญ่ๆ ผมพยายามตั้งสติก่นจะกวาดมองรอบๆห้องที่ผมอยู่


    ห้องน้ำ


    ไม่ใช่ห้องน้ำปกติที่อยูในบ้านแต่เป็นห้องน้ำที่อยู่ไม่ในห้างก็ปั๊มน้ำมัน ผมเดาจากการที่มันเป็นบานพลาสติกแถมมีช่องข้างล่างให้มองเห็น 

    ซึ่งผมคิดว่ามันน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่าเพราะมันร้อนจนผมหายใจไม่ออกนั่นแหละ


    เสียงฝีเท้าเหมือนกับกำลังวิ่งมาทางผม ทำให้ผมเผลอกลั้นหายใจตาม ราวกับว่าถ้าผมไม่หายใจอีกคนน่าจะหาไม่เจอ


    ผมเห็นรองเท้ากีฬาสำหรับวิ่งยี่ห้อดังสะท้อนออกมาจากใต้ช่องของห้องน้ำ ก็นะ ผมนอนอยู่กับพื้นห้องน้ำอยู่เลยตอนนี้


    ปัง


    เสียงเปิดประตูไม่ได้เบาแรงนักของเจ้าของรองเท้าทำเอาผมเผลอสะดุ้งไปด้วย พร้อมกับใจที่เต้นจนจะทะลุออกมาจากอกผมแล้ว มือทั้งสองข้างผมยกมาปิดปากไว้ไม่ให้ส่งเสียงตกใจ


    สายตาผมมองตามรองเท้าคู่นั้นที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ


    ตายแน่ๆผมตายแน่ๆ



    ปัง


    “เฮ้ยคุณ เป็นอะไรรึป่าว” สีหน้าตกใจบวกกับร้อนรนหน่อยๆของอีกคนทำเอาผมโล่งใจไปด้วย


    แต่ก็ไม่ได้ไว้ใจไปซะทีเดียวหรอกนะ


    “ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”


    “อย่าถามผมเลยผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” เขาตอบผมก่อนจะขออนุญาตสำรวจร่างกายผม ทั้งผมและเขาต่างแต่งตัวเหมือนกับมาเที่ยว


    แถมยังใส่เสื้อคู่อีกแหนะ


    "ผมว่าเราสองคนออกจากตรงนี้ก่อนมั้ยครับ" โอเคผมเห็นด้วย


    ให้ตายสิ มันเกิดอะไรขึ้นกันผมถามใครได้บ้าง

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in