เมื่อคืนดู Bill Cunningham New York

เป็นสารคดีติดตามชีวิตของคุณลุงบิล คันนิงแฮม (ตามชื่อเรื่อง) ผู้ทำงานเป็นช่างภาพแฟชั่นของนิว ยอร์ก ไทมส์ ซึ่งบิลดูแลทั้งส่วนสตรีทแฟชั่น และภาพถ่ายตามงานสังคม จึงค่อนข้างมีสเตรกปรัมของแฟชั่นที่กว้างมาก และที่น่าทึ่งคือเขาทำงานนี้ทุกวันมาเกือบ 30 ปีแล้ว

ชีวิตของบิลเป็นชีวิตที่เรียบง่ายมากๆ เขาถ่ายภาพแฟชั่นก็จริง แต่ตัวเขาเองก็สวมเสื้อเก่าๆ เรียบๆ เสื้อขาดก็ใช้เทปใสแปะซ่อมเอง เพราะเขาคิดว่าการที่เขาจะซื้อเสื้อผ้าแพงๆ มา นั้นไม่คุ้มค่า เพราะเดี๋ยวกล้องที่เขาสะพายอยู่ตลอดเวลาก็เกี่ยวมันจนขาดอยู่ดี

เป็นคนที่รักในงานของตัวเองอย่างเหลือเชื่ออีกคนหนึ่ง รักจนอยู่ในโหมดเสมือน Tunnel Vision คือรักจนไม่เห็นสิ่งอื่นเลย ไม่เพลิดเพลินกับการกิน บ้านก็อยู่ง่ายๆ เรียบๆ มีรูปถ่ายเต็มบ้าน และรักจนไม่รู้สึกว่าสิ่งที่ทำเป็นงาน

งานของบิลนั้นเชื่อมโยงเขากับผู้อื่นหลากหลาย โดยเฉพาะคนที่ (เราอาจจะมองว่า) แต่งตัวหลุดโลก (ให้นึกถึงเจ้าป้า หรือลีน่าจังของไทย) คนเหล่านั้นมักจะบอกว่าบิลให้สิทธิให้เสียงกับพวกเขา บิลไม่สนใจที่จะถ่ายรูปคนที่แต่งตัวธรรมดาๆ นัก เขาบอกว่ามันเหมือนกันไปหมด เวลาที่เขาเห็นใครลุกขึ้นมาแต่งตัวดี แต่งตัวแปลก เด่นเป็นพิเศษ เขาจึงรู้สึกเหมือนว่านั่นเป็นอากาศอันบริสุทธิ์ผ่องใส เขามองว่าเสื้อผ้าคือเกราะ ที่ทำให้เรากล้าออกไปเผชิญชีวิตในทุกๆ วัน และเสื้อผ้านั้นจะมีค่าขึ้นก็ต่อเมื่อมันถูกสวมใส่ในชีวิตประจำวัน ไม่ใช่รันเวย์

เป็นคนที่จริงจังกับงานอย่างยิ่ง แต่ก็เป็นที่รักอย่างมาก ด้วยแรงผลักดันที่บริสุทธิ์แบบนี้เอง ในหนังเราจึงไม่เคยเห็นบิลทำหน้าบูดบึ้งเลย ระหว่างที่เขากดชัตเตอร์กล้องนิคอนเก่าๆ ของเขาเพื่อถ่ายรูป เขาก็ยิ้มไปด้วยในทุกเฟรม