“ช่วยเลือกหน่อยว่ากินไส้อะไรดี”

“ไส้กิมจิ”

ผมมองหน้าหมอนั่นอย่างหาเรื่องก่อนที่เขาจะหัวเราะเสียงดัง แล้วหยิบคิมบับไส้หมูย่างมายัดใส่มือผม ผมถอนหายใจออกไปแรงๆ แต่มุมปากกลับยกยิ้มขึ้นมาได้อย่างไม่อยากจะเชื่อ

ความสัมพันธ์สองเดือนของเรามันงงมากจริงๆ ครับ แต่รวมๆ มันเป็นสองเดือนที่มีสีสันที่สุดแล้วตั้งแต่ผมใช้ชีวิตทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนมา5ปี

คิดเงินเสร็จเดินออกจากร้าน GS25 มาผมก็เจอเขายืนรออยู่หน้าร้าน ผมแกะห่อคิมบับแล้วกัดหัวกัดท้ายของมันก่อน เขาทำหน้าปูเลี่ยนๆ ก่อนจะถามผมขึ้นมา

“ทำไมกินแบบนั้นอ่ะ”

“ติดแล้วอ่ะ เวลาแม่ทำคิมบับให้กินแม่ไม่ชอบผ่าเป็นท่อนๆ แม่ชอบม้วนเสร็จก็เอามาให้กินเลย”

“อ๋อ ชอบที่ไส้มันล้นออกมตรงหัวกับท้ายล่ะสิ”

ผมพยักหน้าตอบเขาก่อนจะกัดเข้าให้อีกคำ เขาเหม่อมองออกไปยังถนน รถยังคงวิ่งกันจอแจเพราะพึ่งเลยเวลาเลิกงานมาได้ไม่กี่ชั่วโมง การจราจรยังไม่คลี่คลายดีเท่าไหร่ จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาแทรกเสียงจราจรที่แสนหนวกหูบนถนน

“จำวันแรกที่เราตกลงคบกันได้มั้ย”

“จำได้ดิ ใครจะไปลืม”

“ฮ่าๆๆ ยังจำต๊อกบกกี10จานที่กินวันนั้นได้ ขอบคุณนะที่เลี้ยง”

“ผ่านมาสองเดือนแล้วพึ่งจะมาขอบคุณกันรึไง”

“จำได้ด้วยแฮะว่าคบกันมาสองเดือน”

ผมเหม่อมองคิมบับในมือแทนการมองหน้าเขา ไม่รู้ว่าตอนนี้สายตาที่เขามองมาทางผมมันเป็นสายตาแบบไหน แต่ผมกลับรู้สึกถึงรอยยิ้มบนใบหน้าตัวเองที่มันคลี่ออกนิดๆ แต่แทนที่จะต่อบทสนทนาที่คล้ายจะโรแมนติกนี่ เผื่อให้มันหวานพอจะเป็นการแซวกันของคู่รัก ผมกลับเปลี่ยนเรื่องคุยเสียเอง

“เมื่อไหร่จะเลิกเครียดแล้วต้องได้กินอะไรที่อยากกินด้วย อย่างกับคนท้องเลยไม่ใช่รึไง”

“ไม่รู้สิ รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นคนแบบนั้นไปแล้ว”

“....”

“แต่ถ้าวันนั้นไม่โดนด่าตอนพรีเซนท์โปรเจ็คต์เราก็คงไม่ได้ไปกินต๊อกด้วยกันวันนั้นนะ”

“นั่นสิ”

ผมพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะกัดคิมบับเข้าไปอีกคำ ในหัวนึกถึงหน้าเขาตอนที่กินต๊อกบกกีทั้งน้ำตา กระดกโซจูหมดไป3ขวดและพ่นคำหยาบแบบที่กองเซ็นเซอร์ทำงานหนักมากๆใส่หัวหน้าแผนก แบบที่ถ้าไม่ใช่ผมที่เป็นคนฟัง เรื่องนี้อาจจะถึงหูของคุณหัวหน้าแผนกไปแล้ว

“ถามจริงวันนั้นได้กลับไปล้วงคออ้วกมั้ย กินไปเยอะขนาดนั้น”

“ไม่ กลับไปถึงก็หลับเลย ตื่นมาตาบวมฉึ่ง จำไม่ได้เหรอที่ถ่ายรูปส่งไปให้ดู วันนั้นเลยขอลาครึ่งวัน”

“อ่อ อย่างงั้นเอง”

“ถามหน่อย”

“หืม”

“นายชอบฉันตอนกินต๊อกบกกีหรอวะ”

“ฮ่าๆๆๆ จะบ้าหรอวะ”