เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
into you | renno (short fic)barmybibber
vol.1

  • renno *au 90s*





    MONDAY

    7:00 am



    pipi pipi! pipi pipi!



    อื่ออ..

     


    เสียงปลุกจากเพจเจอร์ที่ตั้งไว้หนึ่งชั่วโมงก่อนถึงเวลาเข้าแถวหน้าเสาธงไม่ได้ช่วยทำให้เช้านี้น่าตื่นมากขึ้นเลยแม้แต่น้อย ผมพลิกตัวไปอีกฝั่ง เอื้อมมือไปวางแหมะลงบนไอ้เพจเจอร์เจ้าปัญหาที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือข้างๆเตียงมากดนิ้วสะเปะสะปะหาทางปิดมันโดยที่ยังไม่ลืมตา



    แต่แล้วความวุ่นวายยามเช้าที่แท้จริงก็มาถึงเมื่อประตูห้องนอนเปิดดังโครมและเสียงที่ดังลั่นห้องจนรับรู้ได้ถึงสีหน้าของแม่โดยไม่ต้องลุกขึ้นมามองเลยสักนิดเดียว

     


    เอาล่ะ นาฬิกาปลุกชั้นเยี่ยมมาแล้ว...

     


    ไอ้อิฐ!ไปโรงเรียนได้แล้ว! แล้วนี่ทำไมห้องรกขนาดนี้เนี่ย?! ถ้าวันนี้กลับบ้านมาไม่ทำห้องให้สะอาดม๊าจะเอากีต้าร์แกไปขายเข้าใจมั้ย!!!

     


    ปัง!



    “...”


    มนุษย์แม่ก็คือมนุษย์แม่นั่นแหละ

     


    สุดท้ายผมก็ต้องขุดตัวเองขึ้นมาจากเตียงอันแสนสบายและไปเผชิญโลกแห่งความเป็นจริงโดยใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีเพื่ออาบน้ำแต่งตัว ชุดนักเรียนของผมเหมือนจะลืมเอาไปให้แม่รีดให้ แต่เอาเถอะ ยังดีที่ไม่ลืมซักล่ะวะ

     


    หลังแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยมั่นใจว่าสัปดาห์นี้ไอ้อิฐ ม.4/3 จะต้องหล่อที่สุด จ๊าบที่สุด โก้ที่สุดในโรงเรียน ผมหยิบเครื่องเล่นเทป sony walkman ที่วางอยู่บนโต๊ะสมุดการบ้าน เนี่ย เพิ่งจะทุบกระปุกหมูไปซื้อมาบอกเลยว่าอาทิตย์นี้ไอ้เครื่องนี้จะต้องยกระดับความจ๊าบของผมให้เป็นที่สุดในโรงเรี

     


    ไอ้ตี๋!! เจ็ดโมงครึ่งแล้ว! จะต้องให้ม๊าไปลากคอลงมามั้ย!!”

     


    รู้แล้วม๊า! เสร็จแล้วเนี่ยยยย อย่าเร่งดิ!


     

    ม๊านะม๊า จะขออวดของเล่นใหม่หน่อยก็ไม่ได้ วัยรุ่นเซ็งสุด

     


    ผมยัดเครื่องเล่นเทปเก็บลงกระเป๋าจาคอปใบแบนๆแล้วจึงรีบเดินออกจากห้องโดยไม่ลืมที่จะนำเพจเจอร์มาเหน็บติดที่เข็มขัดนักเรียนเอาไว้ แน่นอนว่าลืมเรื่องมื้อเช้าวันนี้ไปได้เลย แม่งเอ๊ย หิวข้าวชิบหาย วันจันทร์ที่แสนไม่น่าอภิรมย์

     


    ไปแล้วนะม๊าป๊า หวัดดี” ผมรีบสวมรองเท้าก่อนที่จะหันไปยกมือไหว้ป๊าที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์และคุณหญิงแม่ที่กำลังวางกับข้าวหอมๆลงบนโต๊ะกินข้าวแต่มองนานไม่ได้ ผมต้องเข้าเกียร์หมาแล้ววิ่งออกจากบ้านตรงไปยังโรงเรียนแล้วตอนนี้


     


    8:10 am

     


    เอาตรงๆนะ

     


    ผมโคตรเกลียดอาจารย์เฉลิมชัยเลยไอ้สัด..



    มาสายแค่สามนาที

     


    สามนาที!



    ทำไมต้องมาปั่นจิ้งหรีดตั้งสามสิบครั้งด้วยวะ โอ๊ยยย  โคตรปวดหัว



    21


     

    22


    23


    น้อง


     

    24



    25


    26


     

    จะอ้วก..


     

    น้องๆ


     

    27


     

    28


     

    ซาวน์เบ้าท์เท่ดี






    อ๋อ เรียกผมเหรอ ผมสินะ.. ได้ยินแบบนั้นก็หันไปมองต้นเสียงทันทีเพราะคีย์เวิร์ด ซาวน์เบ้าท์’ แท้ๆเลย

    บอกตามตรงว่าจะหันไปยักคิ้วเท่ๆให้สักที แน่นอน ของโก้ๆก็ต้องคู่กับคนโก้ๆแบบผม



    แต่วินาทีที่ได้สบตากับคนที่ถูกทำโทษข้างหลังแม่ง… เหมือนกับโลกหยุดหมุนหัวผมก็หยุดหมุน เหมือนเมื่อกี๊ไม่ได้จะอ้วกกับการปั่นจิ้งหรีดอยู่ เฉลิมชัยเอาอะไรมาฟาดหัวผมหรือเปล่าเหมือนมันชาๆไปหมดเลยว่ะ เหน็บกินสมองเหรอวะ ว่าไปนั่น คงเพราะคนตรงหน้าแน่ๆ...

     


    ว่าแต่

     


    .

     


    .


    .


    ผมปั่นจิ้งหรีดไปกี่รอบแล้วนะ?

     


    “เอ้า อินทัช หยุดทำไม เริ่มใหม่ ปั่นจิ้งหรีด 30ครั้ง ไป!!!

     


    ไอ้สาดดดดดดดดดด

     


     

     

    12:08 pm


     

    ก็คือมึงจะบอกว่ามึงชอบรุ่นพี่คนนั้นถูกมั้ย?”


     

    ก็ใช่แต่ไม่รู้ว่ารุ่นพี่จริงมั้ย หน้าเด็กมากเลยว่ะแมน


     

    ก็เขาเรียกมึงน้องน่าจะม.6ปะ ถึงได้กล้าเรียกคนที่ไม่รู้จักว่าน้องอะ”


     

    เชี่ยเอ๊ยยย ชั้นไหนห้องไหนวะ อยากเจออีกอะ


    ผมนั่งขยี้หัวตัวเองอย่างว้าวุ่นอยู่บนโต๊ะหน้าร้านข้างแกงป้าต้อย ข้าวก็สั่งมาแล้วแต่แสนจะไม่มีอารมณ์กิน ในหัวคิดถึงแต่พี่คนเมื่อเช้าเลยได้แต่พร่ำกรอกหูไอ้แมนถึงความน่ารักของคนๆนั้น แต่เมื่อเงยหน้ามองหน้าไอ้แมนที่กำลังหยิบเพจเจอร์ของตัวเองขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ แล้วพออ่านจบมันก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนทุกครั้ง


     

    รับรู้ได้เลยว่ามึงไม่ได้โฟกัสที่กูอีกแล้ว...



    กูไปตู้โทรศัพท์นะ” ไอ้แมนลุกขึ้นจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามตาของมันยังไม่ละจากเพจเจอร์เลยแม้แต่นิดเดียว นั่นก็ชัดแล้วว่ามันกำลังมีความสุขมากจนอดแซวไม่ได้



    “1500 อีซี่คอลสวัสดีค่า~ส่งข้อความไปที่ไหนคะ?” ผมดัดเล็กๆเหมือนเสียงคอลเซนเตอร์ที่ได้ยินบ่อยๆ


     

    จะว่าไปก็นานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้ส่งข้อความไปหาใครเลยจะส่งให้ไอ้แมนบ้านมันก็อยู่ถัดไปแค่สองหลัง ส่วนข้อความก็เข้ามาเรื่อยๆทั้งกลอนบอกรัก เพลง จนผมชักจะส่งสัยว่าคนเอาเบอร์เพจผมมาจากไหนกันเยอะแยะ



    มีบัตรเสือกมั้ยคะ?ถ้าไม่มีก็หุบปากไปค่าาา” ไอ้แมนตอบกลับมาทำเอาผมหัวเราะร่วนอย่างชอบอกชอบใจ


     

    ว่ากันตามตรงก็รู้ๆกันอยู่ว่ามันจะไปส่งข้อความหาเจนแฟนสาวจากโรงเรียนหญิงล้วนชื่อดังที่ไม่รู้ว่ามาหลงชอบไอ้แมนได้ยังไงเหมือนกัน อะ ให้พูดแบบไม่หมั่นไส้มัน ไอ้แมนมันก็หน้าตาดีอยู่ ตากลมแต่เฉียบคม ตัวก็ผอมๆแต่ไหล่ดันกว้าง แหงล่ะ มันเป็นนักฟุตบอลของโรงเรียนเลยนี่หว่า โอเค ก็ไม่แปลกที่สาวระดับโรงเรียนหญิงล้วนจะมาชอบมัน



    สุดท้ายก็ลงเอยด้วยผมที่ต้องนั่งเขี่ยกะเพราหมูสับไข่ดาวอยู่คนเดียวแหงล่ะว่าไอ้แมนคงไม่กลับมาแล้วเพราะสนามบอลอยู่ใกล้ๆตู้โทรศัพท์นิดเดียว มันก็คงไปเล่นบอลต่อของมัน ทีมเล่นไม่เป็นอย่างผมก็คงต้องนั่งเอื่อยฟังเพลงตรงนี้จนหมดพักเที่ยง

     


    งี้แหละครับชีวิตเด็กผู้ชายสนิทกันแค่ไหนก็ไม่ได้ตัวติดกันเป็นตังเมหรอก ว่าแล้วก็หยิบเจ้าของเล่นใหม่ออกมาจากกระเป๋านักเรียนคลายสายหูฟังที่พันกับตัวเครื่องอยู่มาเสียบและกดเล่นเพลง เหมือนจะเป็นเพลงที่สามแล้วตั้งแต่เช้าสินะ

     


    เธอไม่ต้องกังวลเธอไม่ต้องเกรงใจ
    ความรักที่ฉันฝากไว้ เป็นเรื่องง่ายกว่านั้น…’


     

    โอ้โหจังหวะนี้มันต้องแกะคอร์ดละปะวะ

     


    เข้าใจคำพูดที่ว่า ฟังเพลงรักเพลงก็เห็นเป็นหน้าเขาไปหมดเลย แล้วว่ะตอนนี้

     


    เร็วไปเปล่านะ ไม่หรอกความรักมันไม่เข้าใครออกใคร เมื่อเช้าผมยังไม่อยากมาโรงเรียนอยู่เลย แต่ตอนนี้...



    ตึก..



    เสียงและแรงสะเทือนเล็กๆบนโต๊ะทำให้ผมลืมตาขึ้นมาจากการนั่งเท้าคางหลับตาฟังเพลง ซึ่งก็ต้องทำให้ดวงตาเบิกกว้างขึ้นมากยิ่งกว่าเดิมเมื่อคนตรงหน้าคือคนที่อยู่ในหัวผมมาตั้งแต่เช้า


     

    ใบหน้าขาวนวลเหมือนคนที่ไม่เคยโดนแดดทำเอาผมอดกลืนน้ำลายไม่ได้ถ้าได้สัมผัสจะนุ่มนิ่มแค่ไหนวะ พอเลื่อนไปมองที่ใบหน้าน่ารักๆนั่นผมก็เห็นใต้ตาขวาที่มีขี้แมลงวันอยู่หนึ่งจุดเป็นจุดเล็กๆที่โคตรมีเสน่ห์ ไหนจะขนตายาวงอนนั่นอีกที่ยิ่งขับให้ดวงตากลมของพี่เขายิ่งสวยมากขึ้นไปเป็นร้อยเท่า

     


    นั่งด้วยได้ปะเนี่ยมองตาแข็งเชียว” คนตรงหน้าเลื่อนมาสบตาผม เมื่อทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามดวงตากลมๆนั่นแปรเป็นพระจันทร์เสี้ยวเมื่อส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้



    ไม่ไหวว่ะ


     

    โคตรแพ้ทาง



    อื้อ ได้ดิ” ผมตอบกลับไปอย่างห้วนๆทั้งที่ในหัวฟุ้งซ่านไปด้วยคำพูดหลากหลายที่แปลไทยเป็นไทยออกมาได้แค่สองคำสั้นๆว่าคนตรงหน้าผมน่ะ โคตรน่ารัก


    โหย นี่รุ่นพี่นะทำไมตอบห้วนอะ คิดว่าเท่อ่อ?”



    ใบหน้าหวานเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วหยักรอยยิ้มมุมปากอย่างท้าทาย กวนตีนตามประสาเด็กผู้ชายนั่นแหละ ผมใช้จังหวะนั้นลอบสังเกตริมฝีปากสีชมพูธรรมชาติตรงหน้าแล้วก็ได้แต่นึกชื่นชมอยู่ในใจว่าทำไมถึงมีรูปปากที่สวยขนาดนี้นะถ้าได้สัมผัส



    นี่ มองไรอะ?”



    “..เปล่า” ผมส่ายหัว ก้มหน้าลงไปตักข้าวเข้าปาก นิ่งไว้ไอ้อิฐอย่าเพิ่งแสดงออกโผงผางนัก

     


    ไม่อยากคุยเหรอ?พี่ไปก็ได้นะ


    คนฝั่งตรงข้ามวางช้อนส้อมลงแล้วถือจานทำท่าจะลุกออกไปนั่นทำให้มือของผมไปไวกว่าความคิดรีบตรงไปคว้ารั้งข้อมือนิ่มๆของอีกฝ่ายเอาไว้



    พูดอะไรดีวะ


    อย่างน้อยรู้ชื่อก่อนก็ยังดี

     


    พี่ชื่ออะไร?” ใบหน้าสวยเลิกคิ้วขึ้นอย่างออกจะแปลกใจเล็กๆกับคำถามของผม แต่เพียงไม่ถึงวินาทีรอยยิ้มกว้างๆกับพระจันทร์เสี้ยวก็ผุดขึ้นบนดวงหน้าอีกครั้ง

     


    นึกว่าไม่อยากรู้จักกันซะอีก สวัสดี พี่ชื่อเจ๋ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” มือเล็กข้างเดียวกับที่ผมจับข้อมือไว้บิดเพื่อคลายออกจากการจับกุมของผมก่อนจะเปลี่ยนเป็นมาจับมือไว้แทน



    โคตรนิ่ม

     


    โคตรขาว



    ไม่เคยเจอใครน่ารักขนาดนี้



    แม่งเอ๊ยอยู่ในโรงเรียนมาตั้งกี่ปี ทำไมไม่เคยเจอวะ


    ขนาดพวกผู้หญิงในโรงเรียนยังไม่น่ารักเท่าพี่เจ๋เลย

     


    เขาจะรู้ตัวบ้างมั้ยว่าการที่ตัวเองเกิดมาทำให้หัวใจคนมันพองโตมากขนาดนี้



    จีบได้ปะวะผู้ชายก็ผู้ชายเถอะ


    อื้อ สวัสดีพี่เจ๋ ผมอิฐ

     


    เอาวะไม่ใช่คนนี้ก็ไม่ใช่คนไหนแล้ว


     


    4:42 pm

     


    ผมยืนเอารองเท้านันยางโทรมๆเขี่ยดินไปมาตรงหน้าโรงเรียนอยู่เกือบชั่วโมงแล้วนักเรียนหลายๆคนทยอยกลับบ้านกันจนเหลือแค่อาจารย์บางคน ไอ้แมนเองก็กลับไปตั้งแต่ออดยังไม่หยุดดังแน่นอนว่าเพราะนัดเจอกับเจนไว้แน่ๆ จะว่าไปผมเองก็ไม่เคยเจอเจนเลยสักครั้ง อยากจะรู้เหมือนกันว่าน่ารักขนาดไหนถึงมัดใจไอ้บ้าฟุตบอลอย่างแมนได้ขนาดนั้น

     


    แต่... เอาเป็นว่าให้ไอ้แมนรอดจากว่าที่พ่อตาสุดโหดก่อนแล้วกัน ทุกวันนี้โทรเข้าที่บ้านยังต้องดัดเสียงเป็นเพื่อนผู้หญิงอยู่เลย



    อ้าว อิฐมาทำอะไรตรงนี้ ยังไม่กลับบ้านเหรอ?” เสียงที่เพิ่งคุ้นเคยแต่โคตรตรึงอยู่ในใจดังขึ้นเรียกให้ผมหันไปมองพี่เจ๋แล้วส่ายหัวไปมาเป็นคำตอบ

     


    ถึงผมจะถามพี่เจ๋และรู้ตั้งแต่พักเที่ยงแล้วว่าเจ้าตัวอยู่ม.6ห้องEP แต่ก็ใช่ว่าผมจะไปนั่งรอหน้าห้องขนาดนั้นซะเมื่อไรเอาจริงๆแมนเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เจ๋ที่ผมชอบน่ะเป็นผู้ชาย ว่าไงดีผมเองก็ตกใจตัวเองอยู่บ้าง แต่ว่ามันก็ชอบไปแล้วไม่ได้ชอบที่พี่เจ๋เป็นผู้ชายสักหน่อย ชอบเพราะพี่เจ๋น่ารัก อยากรู้จักให้มากกว่านี้เพราะงั้น...

     


    มีอะไรจะให้

     


    ผมพูดไปก็ก้มหน้าเปิดกระเป๋าจาคอปที่ถือไว้เพื่อหยิบเครื่องเล่นเทปออกมายื่นให้พร้อมบัตรใบหนึ่งทำ

    เองเลยนะเว้ย ไม่ใช่อะไร... หาซื้อไม่ทัน


    หือ เอามาให้ทำไมอะ?”

     


    ถึงจะพูดแบบนั้นแต่พี่เจ๋ก็รับไปแต่โดยดีมิหน้ำซ้ำยังทำท่าจะหยิบบัตรไปอ่าน ทำเอาผมต้องรีบยกมือห้ามไว้ก่อน โอ๊ย อย่าได้เปิดอ่านตรงนี้เลยเถอะ ผมยังไม่พร้อม ไม่ว่ารีแอคชั่นของเขาจะเป็นยังไงก็ตามแต่ถ้าพี่เขามาต่อยผมพรุ่งนี้ ก็ไว้อาลัยทั้งตัวกูทั้งความรักไปได้เลย



    อย่าเพิ่งอย่าเพิ่งอ่านนะ ฟังอิฐก่อนนะพี่เจ๋

     


    ผมสูดหายใจเข้าลึกๆท่องยุบหนอพองหนอไปหลายรอบกว่าจะค่อยๆกลั่นกรองคำพูดออกมาให้ดูดีที่สุดได้



    อื้อ ว่ามาดิคนน่ารักพยักหน้าและสบตาผมอย่างตั้งใจฟัง



    ซาวน์เบ้าท์… ให้ยืม มีเพลงหนึ่งอยากให้ฟัง เพลงที่สามนะ กรอไปฟังดู แล้วก็…”

     


    ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากรู้สึกว่าอยู่ๆปากก็หนักๆตึงๆมาซะดื้อๆ ไม่ป๊อดสิวะไอ้อิฐ มาขนาดนี้แล้ว

     


    บัตรนั่นเปิดดูที่บ้านนะ แล้วก็ อย่าลืมทำตามเงื่อนไขในบัตรด้วยรู้เปล่า

     


    ทำไมต้องดูที่บ้านอะชักอยากรู้ละเนี่ย” ถึงจะตอบแบบนั้นแต่เจ้าตัวก็ดันหัวเราะออกมายิ้มๆแล้วพยักหน้าอีกครั้งแทนการตกลง



    เออหน่า.. ป-ไปแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้” ผมกลอกสายตาล่อกแล่กตัวก็อยู่ไม่สุขจนหงุดหงิดตัวเอง ทำตัวเหมือนเพิ่งเคยมีความรักไปได้ไม่แมนเลยว่ะอิฐ


    ถึงจะเหลือบเห็นคนตรงหน้าแอบหัวเราะคิกคักกับท่าทีประหลาดๆของผมแต่สุดท้ายผมก็รีบหันหลังวิ่งออกจากโรงเรียนไปโดยมีเสียงจากคนข้างหลังตะโกนส่งมา



    บ๊ายบายนะอิฐเจอกันพรุ่งนี้นะ!


    แม่ง แม่ง แม่ง แม่งอย่าหันไป อย่าหันไปนะไอ้อิฐ!



    - - - - - - - - - - - 
    - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 


    เอาจริงๆมันก็แต่งยากเหมือนกันนะ


     ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ แหะ

    yang liu (barmybibber) 
    tag นี้ แท็กนี้นะ #bibberstory

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
ppakisp (@ppakisp)
อ่านแล้วคิดถึงสมัยมัธยมมากๆอ่ะ ฟีลลิ่งเด็กสมัยโน้นมากๆ;-; แต่งดีทากๆเลยค่ะ


แมนเจนคือมินโน่ชั่ยมั่ยชั่ยคะไรท์!!