วันแรกที่เจอ เขานั่งอ่านหนังสือไปพลาง ขายดอกกุหลาบไปพลาง ใกล้วาเลนไทน์แล้ว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เราถึงเลือกเดินเข้าไปซื้อดอกไม้ให้เขา จีบผู้ชายเป็นครั้งแรกในชีวิต แข็งเหมือนรูปปั้นเลยแหละ ฮา

อาจเพราะช่วงนี้เราชอบผู้ชายผมยาวขึ้นมา? หรืออาจเพราะท่านั่งอ่านหนังสือของเขา? ท่าเสยผมที่ตกลงมาปิดหน้า? หรือหน้าหวานๆนั่นกันนะ?

ช่วงแรกๆที่เริ่มมองหาเขาตลอดเวลา ละสายตาไม่ได้ เหมือนกลายเป็นกิจวัตร ที่เวลาไปไหนต้องกวาดตามองหาผมสีเฮเซลนัทยาวระบ่านั่นตลอดเลย แต่พอเขาหันมา เราต้องรีบมองไปทางอื่น ไม่กล้าสบตาตรงๆเลย พอมองกลับไปแล้ว รู้สึกตลกตัวเองจัง ช่วงแรกคือช่วงที่มีความสุขที่สุดสินะ 

อะไรคือการที่แค่มองตาก็เหมือนจะละลาย? ความรู้สึกนั้นคืออะไรกันแน่นะ นานจนนึกไม่ออกแล้ว?  ความกังวลและทุกข์ใจอย่างไร้สาระเวลาไม่ได้เจอกันทุกวัน.. ปัจจุบันนี้แทบไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ความทุกข์ใจแม้แต่เศษเสี้ยวเราก็ไม่มี

ในหัวเราไม่มีที่ว่างให้เรื่องของเขาอีกต่อไปแล้ว ทั้งที่ตอนนั้น วันทั้งวันคิดแต่เรื่องของเขาตอนเลิกคุยกันไปแรกๆ แค่หันไปเห็นรายชื่อที่ออนไลน์อยู่เราก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา ตอนนี้กลับเล่าให้คนอื่นฟังได้โดยไม่รู้สึกอะไร 

ที่ความรักของเราฟังดูเบาหวิว ต่างจากวันนั้น เป็นเพราะเวลามันเดินไปข้างหน้า หรือเพราะความทรงจำระหว่างเรามันเดินถอยหลังกันแน่นะ? 

เราว่านะ คนเรา ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับความรู้สึกหรอก ความรู้สึกอยู่กับปัจจุบันเท่านั้น หลังจากแผลหายสนิท เราก็จำไม่ได้แล้วว่าความเจ็บตอนนั้นเจ็บแค่ไหนกันแน่ ถ้าเราหลอกตัวเองว่าเราเจ็บมาก เราอาจจะจำไปว่าเราเจ็บมาก ทั้งที่มันไม่เจ็บเลยก็ได้ 

ดังนั้น วันที่เวลากับความรู้สึกเดินไปข้างหน้า ความรู้สึกในความทรงจำที่ไกลออกไปเรื่อยๆจึงกลายเป็นแค่คำพูด