ไม่เคยคิดเลยว่า ภาพตอนเธอวิ่งตามผ่านกระจกรถไฟ จะทำให้ฉันปวดหัวใจได้ขนาดนี้ ..เรายังไม่ได้กอดลากันเลยนะ ทำไมฉันไม่เดินให้เร็วกว่านี้สักห้านาที 

ฉันไม่เคยอยากบอกลาเธอเลย เพราะฉันรู้ว่า ฉันอาจไม่มีโอกาสได้พูด 'See you' แล้ว ฉันกำลังจะกลับบ้าน และบ้านของพวกเรา ห่างกันราวๆครึ่งโลก เธอทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ถ้าเกิดว่าต่อจากนี้ไป ชั่วชีวิตฉัน จะไม่เจอคนแบบเธออีกแล้วละ? ถ้าคนแบบเธอมีแค่คนเดียวบนโลก ฉันต้องเสียพื้นที่ในหัวใจไปแบบไม่มีวันกลับอีกแล้วใช่ไหม?

ฉันรู้สึกว่า ทุกครั้งที่ฉันรักใครไป หัวใจของฉันจะถูกเว้นช่องไว้ให้คนคนนั้น หัวใจในส่วนของคนที่ฉันได้พบครั้งเดียว ได้รักครั้งเดียว ฉันคงไม่ได้ใช้รักใครอีกแล้ว เหมือนกับว่าหัวใจฉันมีช่องว่างน้อยลง ยิ่งฉักตกหลุมรักมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งมีที่ว่างในการตกหลุมรักครั้งต่อไปน้อยลงเท่านั้น แม้ว่าฉันอาจจะมีความรักครั้งต่อไป แต่มันก็คือความรักจากหัวใจที่เป็นรูโหว่ (แต่ฉันจะไม่บอกเขาหรอกนะ)

ฉันคิดว่า ถ้าตกหลุมรักไปเรื่อยๆ แต่กลับไม่ได้มีตอนจบให้ความรักนั้น ทิ้งร้างพื้นที่ในหัวใจไว้ สุดท้ายแล้ว ฉันคงรักใครไม่ได้อีกเลย