“เฮ้! ฉันพูดความจริงนะ นายไม่เชื่อก็อย่ามาหัวเราะแบบนั้นดิ!”

                เสียงลูกแมวหงุดหงิดร้องลั่นออกมาด้วยใบหน้าบึ้งตึงหลังจากที่เห็นผมหัวเราะด้วยความตลกขบขัน

                และใช่ ความตลกขบขันของผมก็มาจากเรื่องเล่าของเขานั่นล่ะ

                “ผีไม่มีในโลกสักหน่อย”                         

                ผมว่าแล้วยกแก้วอเมริกาโน่ขึ้นมาดูดจนได้ยินเสียงอากาศแทรกตัวอยู่ตามก้อนน้ำแข็ง

                อ่า...หมดแล้วสินะ

                “จุนเน่! อย่าเอาน้ำของฉันไปดื่มแบบนั้นซี่!”

                เสียงใสแว้ดอีกครั้งพลางยื่นแขนสั้นป้อมมาตีแขนของผมที่กำลังดูดโกโก้จากแก้วที่เขาเป็นเจ้าของ เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมคืนให้เลยทิ้งตัวลงกับเก้าอี้อย่างแรงแล้วกอดอกเหมือนลูกแมวขี้งอน

                “แค่นี้เอง ทำหวงไปได้”

                จิ้มนิ้วลงบนหน้าผากมน ใบหูของผมได้ยินเสียงจิ๊ปากอย่างขัดใจจนอดไม่ได้ที่จะดึงแก้มย้วยๆนั่นสนองความมันเขี้ยวของตัวเอง

                “เดี๋ยวคืนนี้จะไปฟังเสียงผีด้วยกันก็ได้”

                สิ้นเสียงประกาศิตของผม เจ้าตัวเล็กที่นั่งยู่ปากราวกับลูกแมวถูกสั่งให้ลดปริมาณอาหารก็กลับมาส่งสายตาวิบวับอย่างตื่นเต้นทันที

                เห็นประกายความหวังแบบนั้นแล้ว...ผมเองก็พลอยยิ้มตามไปด้วย;)

                “คนที่อยู่ข้างห้องฉัน พวกเขาชื่อกู จุนฮเวกับคิม จินฮวาน”

                “ยังเป็นนักศึกษามหา’ลัยกันอยู่เลย”

                “อยู่กันได้ยังไงผีดุอย่างกับอะไรดี”

                “จุนเน่! หรือจริงๆ แล้วฉันควรย้ายคอนโดดี ?”

                “แล้วฉันควรไปบอกพวกเขาด้วยมั้ยว่าห้องของเขามีผี”

                ความเรียงยาวยืดถูกเปล่งออกมาจากคนตัวเล็กตลอดการเดินทางกลับไปยังคอนโด              ปากน้อยๆ จ้อเล่าเรื่องที่ตัวเองได้เจอเกือบหนึ่งเดือนอย่างไม่จบไม่สิ้น

                ผมเองก็ได้แต่เดินตามและเป็นผู้ฟังที่ดี จะทำอะไรได้ เกิดผมขัดเขาอีกครั้งมีหวังโดนฟาดด้วยมือน้อยๆ นั้นแน่

                “ไปกันใหญ่แล้วจีนาน คงไม่ถึงขั้นต้องย้ายคอนโดหรอกน่า”

                ดวงตากลมโตหันมาค้อนใส่ผมทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น แต่ก็เพียงแค่ค้อนใส่เท่านั้นล่ะ เขาใช้วิธีการเมินคำแสดงความคิดเห็นของผมแล้วจ้ำอ้าวมุ่งหน้าไปยังคอนโดแทน

                อยู่ก็ตั้งม.5 ทำไมถึงได้เอาแต่ใจเป็นเด็กๆ ไปได้นะ...?

                “แล้วนายได้ยินเสียงร้องทุกคืนเลยเหรอ ?”

                เมื่อเห็นว่าเขายังเงียบไม่ยอมปริปากเล่า ผมเลยจำต้องชวนเขาคุยเพื่อลบล้างความเงียบระหว่างสองเราได้ 

                และดูเหมือนเขาจะสนใจในสิ่งที่ผมได้เอ่ยถามด้วยสิ

                “ไม่ทุกคืนหรอก ฉันได้ยินมันแค่บางคืนเอง ประมาณ...สัปดาห์ละสามสี่คืนมั้ง”

                ผมพยักหน้าอย่างรับรู้ในสิ่งที่เขาอธิบาย แอบคิดในใจคนเดียวว่าผีที่คนตัวเล็กเล่ามานี่ก็ใจดีอยู่เหมือนกัน อย่างน้อยก็ไม่ได้หลอกกันทุกคืน

                แต่ผมก็...ยังไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ว่าผีมันมีอยู่บนโลกใบนี้

                อันที่จริงแล้ว, จีนานอาจจะฝันหรือหูหลอนไปเองก็เป็นได้นี่...

                พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนเราทั้งคู่เดินกันถึงคอนโดต้นเหตุที่เขาเอาแต่เล่าว่ามีผีสิงห์อยู่แทบทุกคืน บรรยากาศภายในห้องของเจ้าตัวน่าอยู่มาก เฟอร์นิเจอร์และการตกแต่งห้องสวยงามจนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคอนโดนี้มันเฮี้ยนอย่างที่เจ้าของห้องเล่า

                “ห้องก็ดูเก็บเสียงดีนะ”

                “ฉันก็คิดว่ามันเก็บเสียงเหมือนนายแหละ จนเริ่มได้ยินเสียงแปลกๆ เมื่อเดือนที่แล้วนี่ล่ะ”

                เขาว่าแล้วตรงดิ่งไปวางกระเป๋าเรียนบนโต๊ะเขียนการบ้าน ผมเดินไปยังระเบียงห้องที่เห็นแสงตะวันสีส้มอมแดงด้วยความตื่นเต้น ลมเย็นๆ ที่พัดผ่านใบหน้าผมช่างสดชื่นดีเหลือเกิน

                จะมีผีอยู่จริงมั้ยนะ

                เมื่อแสงตะวันลับขอบฟ้าและแทนที่ด้วยดวงจันทร์สีนวล ปฏิกิริยาและอาการของคนตัวเล็กก็เริ่มเปลี่ยนเรื่อยๆ จากที่สดใสคุยจ้อและเถียงกับผมแทบทุกเรื่องก็ดูกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก

                ให้ตายนี่กลัวถึงขนาดนั้นเลยหรือไง ?

                “ตั้งใจทำการบ้านดิ ไม่งั้นฉันจะไม่ยอมอยู่ฟังเสียงผีกับนายแน่จีนาน!”

                “รู้แล้วน่า ฉันก็ตั้งใจทำอยู่นี่ไง”

                มือก็บรรจงเขียนตัวอักษรหวัดๆ แต่สายตากลับวอกแวกไปมาไม่หลงเหลือสติกับตัวเลยสักนิดผมเองที่ไม่ได้รู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อยก็ทำได้เพียงแต่งุนงงกับอาการของอีกฝ่าย

                นี่มันปกติแทบทุกอย่าง...

                และปกติเอามากๆ ด้วย!

                “เสร็จแล้ว!”

                เสียงใสร้องลั่นพร้อมวางปากกาลงกับโต๊ะเขียนการบ้าน ลุกขึ้นยืนแล้วดึงแขนของผมให้เดินตามไปยังห้องนอนของตัวเอง

                และแน่นอน เจ้าตัวเบียดกับผมจนแทบจะรวมร่างกันได้

                “ถ้าจะเบียดขนาดนี้นั่งตักฉันเลยดีมั้ย ?”

                “อย่ามาตลก ฉันซีเรียสอยู่”

                เขาว่าแล้วพิงหน้ากับผนังห้องรอฟังเสียงการเคลื่อนไหวของห้องข้างๆ

                อืม เขาบังคับให้ผมทำตามอย่างที่เขาทำ

                “ได้ยินใช่มั้ย ?”

                เขาถามด้วยความตื่นเต้นเมื่อเริ่มปรากฏเสียงการเคลื่อนไหวตามที่ใจหวัง ผมทำเพียงพยักหน้าไม่ตอบโต้อะไรออกไป ยอมรับว่าได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวนั่นจริง แต่ก็เพียงแค่เสียงการพูดคุยที่ได้ยินแผ่วเบาเพียงเท่านั้นล่ะน่า

                และอาจจะเป็นเสียงพูดคุยของเจ้าของห้องด้วยสิ

                “จีนาน...ไม่เห็นมีเสียงอะไรเลย”

                “เดี๋ยวก่อนดิจุนเน่ นี่ไง...ห้าทุ่มครึ่งแล้ว”

                ผมมองเข็มนาฬิกาที่บอกเวลา 11:34 PM ด้วยความง่วงซึม ผมไม่ใช่คนนอนไวหรอก ถ้าอยู่ห้องของผมเองตอนนี้คงกำลังเมามันส์กับเกมส์อยู่กับพวกชานอูและดงฮยอกแน่

                แต่เมื่อต้องมาล่าท้าผีกับลูกแมวขี้น้อยใจแล้วมันน่าเบื่อและง่วงนอนชะมัด

                “จุนเน่ๆๆ ได้ยินแล้ว ผีมาแล้ว”

                ใบหน้าตื่นตูมของเขานี่ช่างเล่นใหญ่ราวกับนักแสดงรางวัลออสการ์ เมื่อเห็นดังนั้นผมเลยใจจดใจจ่อกับเสียงของข้างห้องมากกว่าเดิม

                อยากจะรู้แทบตายว่ามันเป็นเสียงผีจริงหรือ?

                ‘อ๊า!’

                หืม...เดี๋ยวก่อนนะ

                “ได้ยินมั้ย เชื่อฉันแล้วยัง”

                ‘อึก...ฮื่อ’

                “ผีเริ่มร้องแล้ว”

                ‘อ๊ะอ๊า...’

                เอ่อ...ผมว่าเสียงมันแปลกๆ อยู่นะ

                “จีนาน...นายแน่ใจเหรอว่าที่เราได้ยินมันเป็นเสียงของผีจริง ?”

                สาบานเลยว่าที่ถามไปไม่ได้ตั้งใจจะกวนเขาเลย พยายามฟังอยู่หลายนาทีแล้ว แต่เสียงที่ได้ยินนี่มัน...ไม่น่าใช่เสียงผีร้องหรอก เสียงมันคลับคล้ายคลับคลากับหนังที่มีเสียงร้องที่วัยรุ่นอย่างพวกผมชอบดูมากกว่า

                คือผมเอง...ก็ดูมาหลายเรื่องแล้ว เสียงเป็นแบบที่ได้ยินอยู่ตอนนี้เลยล่ะ...

                “แน่ใจสิ บางคืนได้ยินเสียงกระทบผนังห้องเราด้วย”

                คนที่ชื่อจุนฮเวกับจินฮวานท่าทางจะทำหนักเอาเรื่องแฮะ...

                ‘อ๊า เบาหน่อย’

                “ผีต้องโดนรังแกแน่เลยจุนเน่”

                เจ้าตัวป่วนยังคงไม่สะทกสะท้านกับเสียงที่ได้ยินให้ตาย นี่อย่ามาบอกกันนะว่าไม่เคยได้ยินหรือไม่เคยได้ดูหนังพวกนั้นน่ะ

                ใสซื่อไปแล้ว

                “ไม่ใช่ผีหรอกน่า”

                ผมเอ่ยปากด้วยความมั่นใจหลังจากที่นั่งฟังจนแน่ใจว่ามันต้องไม่ใช่เสียงผีแน่นอน

                พระผู้เป็นเจ้าช่วยให้เพื่อนคนนี้เชื่อผมด้วยเถิด

                เพราะตอนนี้ ร่างกายผมปวดหนึบจนแทบทนไม่ไหวแล้ว...

                “จะไม่ใช่ได้ยังไง นายก็ได้ยินเสียงผีร้องแล้วนี่”

                ไม่ใช่เรื่องง่ายที่คนดื้อดึงอย่างจีนานจะเปลี่ยนความคิดเมื่อปักใจเชื่ออะไรบางอย่างไปแล้ว ผมทำได้เพียงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถอนหายใจออกด้วยความต้องการสงบสติอารมณ์

                หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเสิร์ชหนังที่มีเสียงมาเปิดแล้วยื่นให้คนตัวเล็ก

                “นายจะบ้าเหรอจุนเน่! ฉันไม่ดูหรอกและไม่เคยคิดจะดูด้วย”

                นั่นไง เดาผิดซะที่ไหนกัน

                “เถอะน่า แค่ฟังก็ได้”

                “...”

                “ตอบแทนที่ฉันมาฟังเสียงผีเป็นเพื่อนไง”

                ตะล่อมอยู่นานจนกว่าคนตัวเล็กจะเชื่ออีกฝ่ายหยิบหูฟังมาเสียบแล้วกดเล่นวิดีพวกนั้น ใบหน้าอึ้งๆ กับพวงแก้มแดงปลั่งนี่มันช่าง...

                จุนเน่น้อย...ใจเย็นไว้

                “เป็นไง”

                “เอ่อคือ...”

                มือที่บีบไปมากับฟันที่ขบกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความเขินอายนี่แอ็ทแท็คหัวใจของผมเหลือเกิน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้เตี้ยที่ผมทะเลาะด้วยทุกวันจะน่ารักและน่ารังแกมากขนาดนี้

                “เสียงมันเหมือนผีของนายหรือเปล่า?”

                “อืมฉันคิดว่า...มันอาจจะไม่ใช่เสียงผีหลอกก็ได้”

TALK ; ขอบคุณที่ยังอ่านฟิคเรากันนะคะ <3 #nutsวันช็อท