กู จุนฮเว...

                นักกีฬาเบสบอล ประธานชมรมวารสาร นักเรียนดีเด่น 2 ปีซ้อน...

                “เฮ้อ”

                ผมถอนลมหายใจแล้วเดินเตะพื้นอย่างหงุดหงิดกับโชคชะตาของตัวเอง เกิดมาตัวก็เตี้ยไม่ได้มาตรฐานคนทั่วไป หน้าตาก็ดันละม้ายคล้ายผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย ผลการเรียนก็อยู่ในระดับที่พอผ่านแบบหวุดหวิด แถมยังได้อยู่ห้องโหล่อีกต่างหาก

                ไม่มีอะไรที่ดูเหมาะสมกับคนเพอร์เฟ็คท์อย่างกู จุนฮเวเลย ไม่มีเลยจริงๆ :-(

                “ถอนหายใจอะไรแต่เช้าจินฮวาน”

                เพื่อนสนิทหน้าคล้ายกระต่ายที่มีดีตรงฟันข้างหน้าเอ่ยถามแล้วจิ้มหัวของผมเหมือนเป็นลูกบอลนุ่มนิ่ม ผมหันไปค้อนใส่แล้วรีบจ้ำก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่นึกสนใจ

                ที่เมินกันเนี่ยเพราะไม่อยากทะเลาะกันแต่เช้าหรอกนะคิม บ็อบบี้!

                ‘เฮ้ยๆ นั่นไงมาแล้วๆๆ'

                ‘ตัวเล็กนิดเดียวเองอ่ะ’

                ‘คนนี้เหรอที่ชื่อจินฮวาน น่ารักดีแฮะ’

                เสียงลือพวกนั้นมันอะไรกันล่ะเนี่ย...?

                ทำไมนักเรียนเกือบทั้งโรงเรียนต่างมองผมด้วยสายตาที่หลากหลายมากขนาดนั้น ทั้งสายตาอยากรู้อยากเห็น อิจฉาระคนหมั่นไส้ รวมไปถึง...

                อ่า ผมจำไม่ได้เลยว่าไปทำอะไรแปลกๆ มา...

                “บ็อบบี้เกิดอะ...”

                เสียงของผมต้องหยุดชะงักลงเมื่อหันไปหาเพื่อนข้างกายแล้วพบแต่เพียงความว่างเปล่า ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็เดินมาด้วยกันแท้ๆ แต่กลับหายตัวไปเสียดื้อๆ อย่างนี้เหรอ

                “มาแล้วๆๆ อย่าทำหน้าบึ้งซี่”

                เพื่อนสนิทตัวสูงกว่าพูดแล้วยื่นวารสารเล่มขนาดปานกลางส่งมาให้ ผมรับมาด้วยความงุนงงแล้วนั่งจ้องหน้าปกอย่างไม่เข้าใจว่าบ็อบบี้กำลังจะสื่อถึงอะไรกันแน่

                “เปิดไปหน้าที่สองเลย”

                บ็อบบี้ว่าแล้วชี้นิ้วไปยังตัววารสารในมือของผมอีกฝ่ายหัวเราะคิกคักจนตาขีดเป็นเส้นตรงดูตื่นเต้นเอาเรื่อง ผมที่ยังคงงุนงงกับอาการของเพื่อนสนิทเลยจำต้องพลิกหน้ากระดาษทั้งที่เท้ายังก้าวไปยังตึกเรียน B ข้างหน้า

                ‘แด่คิม จินฮวาน นักเรียนชั้นมัธยมปลายปี2 ห้อง D...’

                ผมยืนนิ่งอยู่กับที่หลังจากพลิกไปเห็นสกู๊ปตรงมุมซ้ายล่างในตัววารสาร รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบและทุกสิ่งทุกอย่างถูกแช่แข็งเอาไว้ มีเพียงหัวใจของผมที่เต้นกระหน่ำจนแทบจะหลุดออกจากอก

                ผมไม่ได้ฝันอยู่ใช่หรือไม่...?

                “จุนฮเวนี่ก็โรแมนติกจังเลยเนอะ”

                เป็นเสียงของบ็อบบี้นั่นเองที่ฉุดดึงสติที่กำลังลอยละลิ่วไปถึงไหนต่อไหนให้กลับมายังตัวเจ้าของมัน ผมหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทเพื่อขอความช่วยเหลือเพราะอุณหภูมิในร่างกายของผมตอนนี้พุ่งสูงเหลือเกินและผมก็คิดอะไรไม่ออกแล้วด้วย

                “นี่มันเรื่องจริงเหรอบ็อบบี้?”

                บ็อบบี้ไม่ตอบคำถามแต่กลับชี้นิ้วให้มองไปยังตึกเรียน B ที่อยู่ตรงหน้า มีกลุ่มผู้ชายจำนวนหนึ่งนั่งอยู่  ผมจำได้ว่าคนพวกนั้นเป็นเพื่อนของจุนฮเวและพวกเขากำลังนั่งผิวปากอย่างอารมณ์ดีอยู่บริเวณหน้าตึกเรียน

                ถัดจากคนพวกนั้นก็ปรากฏร่างของใครสักคนที่กำลังก้าวลงบันไดด้วยท่าทีเย็นชา

                เย็นชาเหมือนทุกครั้งที่ผมเฝ้าแอบมอง

                กู จุนฮเว...

                เขาเดินมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ และหยุดอยู่ตรงหน้าผม...

                “ฉันพูดไม่เก่งอ่ะ นายก็เห็นกลอนที่ฉันเขียนลงวารสารแล้วใช่มั้ยล่ะ?”

                “...”

                “นายคิดว่าไง ตกลงจะเป็นแฟนกับฉันมั้ย?”

                พระเจ้า...

                เป็นไปได้ยังไงกัน กู จุนฮเวที่ผมหลงรัก เขาเองก็ชอบผมเหมือนกันอย่างนั้นหรือ?

                “ตกลงว่าไงอ่ะ”

                ผมคงต้องตอบเขาอย่างนั้นสินะ...

                “คำตอบของฉันน่ะ...”

#ikonfanficxth #nutsวันช็อท