- Kim Jinhwan's POV

            หนุ่มรูปงามคนนั้นน่ะชื่อ ‘กู จุนฮเว’ เขาทั้งหน้าตาดี ร่ำรวย ปราดเปรื่อง และเพอร์เฟ็คท์ไปแทบทุกระเบียบนิ้ว 

            และแน่นอน เขามีคุณสมบัติเป็น ‘ชายในฝัน’ ของคนทั้งมหา’ลัยอีกด้วย หากถามว่าทำไมผมถึงได้รู้เรื่องเขามากขนาดนี้ล่ะก็...คำตอบต้องเป็นอย่างที่คิดกันนั่นล่ะ

            อืม ใช่...

            จุนฮเวคนนั้นน่ะ แฟนผมเองแหละ

            หลายๆ คนต่างอิจฉาผมกันทั้งนั้น ผมรู้ตัวดี ผมน่ะน่าอิจฉาน้อยเสียเมื่อไรกันล่ะ

            แต่ด้วยความสัตย์จริง คนอย่างกู จุนฮเวที่คนทั้งมหา’ลัยต่างเห็นตรงกันและยกให้เขาเป็นชายที่เพียบพร้อมไปด้วยคุณสมบัติของความเป็นชายในฝันก็ยังขาดคุณสมบัติอีกข้อหนึ่งไปอยู่ดี

            ถามว่าคุณสมบัติอะไรน่ะเหรอ...?

            ก็คุณสมบัติของความเป็นแฟนไง!

            ความเป็นจริงแล้วคนคนนี้ไม่ได้ดีและน่าฝากชีวิตอย่างที่คนอื่นเข้าใจและจินตนาการไว้เลยสักนิด เพราะไอ้หน้าโหดคนนั้นน่ะ...

            ทั้งโหดร้าย ป่าเถื่อน ไร้หัวใจเป็นที่สุด!

            เหลือเชื่อกันไปเลยสิ คิดไม่ถึงกันอย่างนั้นสินะ คิดว่าผมใส่ความอีกด้วยหรือเปล่า เพราะถ้าคิดแบบนั้นล่ะก็...

            ใช่ คุณคิดถูกแล้ว...

            เอ่อคือ...ความจริงหมอนั่นก็ไม่ได้โหดร้ายอะไรขนาดนั้นหรอก ก็แค่ไม่มีคุณสมบัติความเป็นแฟนสถิตอยู่ในร่างกายและจิตใจของเขาก็เท่านั้นเอง

            เวลาผมป่วยก็เอาแต่บ่นว่า ‘ทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองบ้างเลย’

            เวลาผมเดินหกล้มก็เอาแต่บ่นว่า ‘โตมาได้ยังไงกัน ซุ่มซ่ามเสียเหลือเกิน’

            เวลาผมสอบตกก็เอาแต่บอกว่า ‘ในหัวนี่มีสมองอยู่จริงหรือเปล่า ทำไมถึงได้โง่เง่าเต่าตุ่นขนาดนี้’

            และเวลาผม...

            พอเถอะ พูดเองก็เจ็บเอง :(

            เห็นมั้ย เขาน่ะขาดคุณสมบัติของความเป็นแฟนไปจริงๆ นะ ตัวผมเองก็ไม่รู้วิธีจะแก้ด้วยสิ ผมก็แค่อยากจะมีโมเมนท์น่ารักกุ๊กกิ๊กเหมือนกับคู่รักคู่อื่นดูบ้าง

            เพราะทุกวันนี้ผมเจอแต่...

            “ทำหน้าแบบนั้นแอบด่าผมในใจอยู่ใช่มั้ย”

            นั่น รู้ทันความคิดผมไปอีก 

            แต่เดี๋ยวนะ นี่ผมทำหน้ามุ่ยอยู่งั้นเหรอ บ้าจริงเชียว...

            “วันหลังหัดผูกเชือกรองเท้าให้แน่นด้วย ไม่อายหรือไงเวลาล้มหน้าแหกต่อหน้าคนอื่นน่ะ”

            “ฮึ! บ่นเป็นคนแก่ไปได้!”

            เห็นผมงอนแบบนี้แล้ว สิ่งที่เขาทำก็คงไม่พ้น...

            ดึงตัวผมไปฟัดเสียจนรู้สึกแสบแก้มแล้ว...คุกเข่าลงไปผูกเชือกรองเท้าให้ยังไงล่ะ ;)

            แหะๆ ผมลืมบอกไปเลยว่าถึงจุนฮเวจะชอบบ่นสักแค่ไหนก็ตาม แต่...

            เวลาผมป่วยก็เขาคนนี้ล่ะที่คอยดูแล

            เวลาผมหกล้มจนเดินไม่ไหวก็เขาคนนี้ล่ะที่ให้ผมขี่หลัง

            เวลาผมสอบตกก็เขาคนนี้ล่ะที่อยู่เฝ้าผมอ่านหนังสือจนถึงดึกดื่น

            และใช่ ที่ผมบ่นไปก่อนหน้านี้เป็นเพราะว่า...

            ผมโมโหที่เขาไม่ยอมพาไปกินไอศกรีมรอบที่ 3 ของวันยังไงเล่า!

            “จุนฮเว! ไปกินไอติมกันเถอะ!”

            “หยุดคิดเรื่องกินได้แล้วจินฮวาน ผมไม่อยากมีแฟนเป็นหมูนะ”

            เห็นกันหรือเปล่า จุนฮเวคนนี้น่ะแสนปากร้ายและไม่มีคุณสมบัติของความเป็นแฟนเลยจริงๆ นะ!

            -END-

TALK ; มาสั้นๆ จ้า T_T แต่ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ #ikonfanficxth #nutsวันช็อท