วันสุดท้ายแล้ว

   วันสุดท้ายในรายการ The Mask Singer ที่เชิญชวนให้เขาได้กลับมาร้องเพลงร่วมเวทีกับใครบางคนที่ห่างหายกันไปนานแสนนาน

   หากไม่มีเพลง 'คิดถึง' ที่ร้องคู่กันไปเมื่ออาทิตย์ก่อน  เขาก็คงลืมไปแล้ว ลืมเสียงของพวกเขาที่เคยสอดประสานกันอย่างลงตัวมานับครั้งไม่ถ้วน

   เสียงที่คุ้นหู

   เสียงที่เขาไม่มีลืมเลือน หากเพียงแค่บางครั้งที่มันคล้ายจะเริ่มจางหายไปดั่งละอองควัน แต่ท้ายที่สุดมันก็กลับมาเด่นชัดในโสตประสาท เวียนวนไปมาแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า

   เสียงของอิศรา.. คนรักเก่าที่เคยทอดทิ้งเขาไป

   เราคุยเรื่องนี้กันแล้ว เขาให้อภัยเด็กคนนั้นแล้ว เพียงแต่ทุกอย่างมันคงไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมในเร็ว ๆ นี้

   ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับความพยายาม



   ก๊อก ก๊อก..

   เสียงเคาะประตูห้องพักดังขึ้นแผ่วเบา จิรากรที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาประจำตัวรีบโน้มตัวไปหยิบหน้ากากอีกาดำที่เขาวางกองทิ้งไว้บนโต๊ะ แต่มือขาวก็ต้องชะงัก

   จริงสิ ไม่มีความจำเป็นต้องปกปิดอีกต่อไปแล้ว

   บานประตูห้องพักแง้มออก เผยให้เห็นร่างของคนสวมชุดสีเขียวสะดุดตาที่ชะโงกหน้าเข้ามาพร้อมกับหน้ากากหนามอันใหญ่เกินตัว

   คนใต้หน้ากากทุเรียนถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง

   "นี่ ผมถามจริงนะ" เสียงใสที่ถูกเครื่องแปลงเสียงดัดเสียจนฟังประหลาดหูเอ่ยขึ้นมา ในรายการนี้ นอกจากเสียงร้องอันแสนหวานจับใจของอีกคนแล้ว เขายังไม่เคยได้ยินเสียงของคนหนุ่มตรงหน้าเลย "คุณรู้ไหมฮะว่าผมเป็นใคร"

   คนอายุมากกว่าหลุดหัวเราะพรืด ก็แหม.. โดนโซเชียลกดดันซะขนาดนั้น เขาเห็นพวกคอมเม้นท์ในไอจีอีกฝ่ายแล้วยังอึดอัดแทน

   "ทำไมถึงคิดว่าพี่จะจำเสียงทอมไม่ได้ล่ะ?"