อิศราหอบช่อดอกไม้มาเต็มอ้อมแขน สติ๊กเกอร์รูปหัวใจส่องประกายวิบวับแปะอยู่บนเสื้อนักเรียนจนแทบไม่เหลือที่ว่าง หนุ่มฮอตในโรงเรียนอย่างเขาไม่ได้รู้สึกดีใจนักหรอก บางทีก็ลำบากใจที่จะรับมันมาด้วยซ้ำ (เพราะไม่รู้ว่าจะเอาไปเก็บไว้ที่ไหน เดี๋ยวดอกไม้ก็เหี่ยวเน่า เป็นภาระให้เขาต้องเอาไปทิ้งอีก)

มันใช่เรื่องไหมเนี่ย!

แล้วต้องหอบไอ้ดอกไม้พวกนี้ไปหาแฟน (ที่ซุกไว้นอกโรงเรียน) อ่ะนะ?

อิศราวางกองทัพดอกไม้เอาไว้ที่เก้าอี้ตัวหนึ่งตรงป้ายรถเมล์ระหว่างรอสายประจำ ส่วนตัวเองก็ไปยืนทำหน้ามุ่ยหน้าถังขยะสาธารณะ ลอกสติ๊กเกอร์หัวใจออกแล้วโยนลงถังไปทีละอันสองอัน บางอันก็เหนียวติดมืออีก...

"พี่ช่วยแกะไหม?" เสียงทุ้มที่ดังมาจากข้างหลัง ทำเอาคนอายุน้อยกว่าสะดุ้งโหยง

เด็กหนุ่มค่อย ๆ หมุนตัวกลับไปหาคนร่างสันทัดที่ยืนกอดหมวกกันน็อคปั้นหน้ายิ้มอยู่ข้างหลังด้วยสีหน้าเจื่อน มองข้ามไหล่ของอีกฝ่ายไปก็เห็นมอเตอร์ไซค์คันคุ้นตาจอดเทียบฟุตบาทอยู่ริมถนน

"พี่เอ๊ะ... ท– ทอมบอกแล้วไงว่าเดี๋ยวทอมไปหา" เจ้าของเสียงใสเอ่ยตะกุกตะกักพลางลอบชำเลืองตามองหัวใจ (ที่เขารับมาจากคนอื่น) บนเสื้อนักเรียนและคิดว่าเขาคงลอกมันออกไปได้เยอะแล้ว...

ซะที่ไหนล่ะ!

ยังเหลืออีกเป็นแพเลยคุณ... ฮือ

"ก็พี่อยากมารับ วาเลนไทน์ทั้งที มารับแฟนไม่ได้เหรอ?" สายตาของจิรากรเอาแต่จับจ้องยังสติ๊กเกอร์วิ้งวับบนเสื้อนักเรียนสีขาว " โอ้ ฮอตเหมือนกันนี่หว่า เที่ยวรับหัวใจคนอื่นเขาไปทั่วเลยสิ"

"ม– ไม่ใช่นะ!"

"ไม่ใช่อะไร? โห แล้วนั่นดอกไม้เราด้วยหรือเปล่าน่ะ" คราวนี้เหลือบไปมองกองดอกไม้ที่เยอะมากซะจนเหมือนแม่ค้าเอามาวางขาย "ทอมอาจจะไม่อยากได้ของพี่แล้วมั้ง" ว่าแล้วก็หันหลังกลับ

"ไม่ ๆ ๆ !" อิศรารีบส่ายหน้าปฏิเสธ กระโจนตะครุบคนร่างสันทัดแล้วกอดเอวเอาไว้แน่น "อยากได้... ทอมอยากได้!" ใบหน้าติดหวานซุกไถกับเสื้อแจ็กเก็ตหนังด้านหลังอย่างกับลูกแมวขี้อ้อน

จิรากรลอบยกยิ้ม ผลักเจ้าแมวเหมียวที่กระโดดกอดเขาหนึบอย่างไม่อายสายตาชาวประชาแห่งป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน

"พี่เอ๊ะอย่าโกรธทอมนะ"

"ทำไงก่อน?" หนุ่มร่างสันทัดมุ่นคิ้ว

"พี่เอ๊ะอย่าโกรธทอมเลยนะครับ" มีการทำเสียงหวานออดอ้อน

โอ๊ย... คุณคงเข้าใจใช่ไหมว่าการกลั้นยิ้มมันเป็นเรื่องยาก

"ไม่เอาสิ... เอาแบบนี้" ชายหนุ่มยกแขนกอดอกก่อนใช้นิ้วชี้จิ้มที่ข้างแก้มของตัวเองเบา ๆ ทำเอาคนร่างเล็กกว่าหน้าแดงวาบขึ้นมาทันที

แหม ทีอย่างนี้ล่ะเขิน ไอ้ตอนกระโดดกอดเขาเป็นปลาหมึกไม่เห็นจะเขินบ้าง

"อ... เอาตรงนี้เลยเหรอ อายอ่ะ"

"โอเค งั้นพี่กลับล่ะ"

"เดี๋ยว ๆ" อิศราเอื้อมมือไปคว้าขมับเข้าที่ข้อมือของคนอายุมากกว่า ก่อนจะดึงร่างของตัวเองเข้าไปหาแล้วแตะริมฝีปากลงที่ข้างแก้มของอีกฝ่ายเพียงเบา ๆ

ไม่ถึงวินาทีด้วยซ้ำที่คนตัวเล็กกระเด้งตัวออกมายืนห่าง ๆ... ห่างกว่าเดิมซะอีก

"พี่เอ๊ะไม่โกรธทอมแล้วนะ..." เด็กหนุ่มทำเสียงเล็กเสียงน้อยก้มหน้างุด อันที่จริงเขาคิดว่าไม่เกี่ยวกับเรื่องสบตาหรือไม่กล้าสบตาหรอกนะ... คงพยายามปกปิดรอยแดงจาง ๆ บนใบหน้านั่นมากกว่า

จิรากรคลี่ยิ้มกว้าง "ไป ขึ้นรถ"

จะไปโกรธเรื่องอะไรกันเล่า ไอ้เด็กบ๊องเอ๊ย!

ใครเป็นคนนิยามว่าสีแดงเป็นสีแห่งความรัก

ใครเป็นคนคิดริเริ่มว่าดอกกุหลาบสีแดงเป็นสีแห่งความรัก

สำหรับอิศรา ความรักของเขามันน่าจะเป็นสีอ่อนจาง ๆ หรือสีชมพูนวล ๆ มากกว่า เหมือนกับจูบที่ไม่เคยร้อนแรง ไม่เคยเผ็ดจัดจ้าน แต่เหมือนก้อนเมฆสีหวานราวกับขนมสายไหมที่มาช้อนตัวเขาให้ลอยสูงขึ้นไปอยู่ทุกครั้ง

"อือ..." เสียงครางหวานแว่วดังจากลำคอระหง แผ่นหลังแนบชิดกับโซฟาหนังสีน้ำตาลอมแดงในห้องเช่าราคาถูก อิศราขยับตัวเล็กน้อยขณะที่มือสองข้างยังอุ้มช่อดอกกุหลาบสีชมพูแซมขาว เสียงเสื้อนักเรียนครูดกับหนังโซฟาส่งเสียงดังกรอบแกรบ แต่เขาก็ไม่สนใจหากว่ามันจะยับ

ริมฝีปากสีหวานเผยอขึ้นปล่อยให้ลิ้นสากซุกเข้ามาหาไออุ่นในโพรงปาก สีชมพูที่เปรียบเหมือนความรักของเขาคงคล้ำข้นขึ้นนิดหน่อยเหมือนกับริมฝีปากที่ถูกบดกัด แต่ก็ยังไม่ทิ้งลายของความหอมหวานและนุ่มนวล

จิรากรกวาดปลายลิ้นต้อนไปโดยรอบ ควานหาความหวานที่ฝังแน่นที่ตรงที่ใดที่หนึ่งในโพรงปาก เขารู้ว่าอิศราแอบกินช็อกโกแลตมาด้วย

ไปโดนสาวที่ไหนจีบมานะ...

ชายหนุ่มผละริมฝีปากออกอย่างเชื่องช้า มองใบหน้าหวานของคนรักที่ยังคงหลับตาพริ้ม เสียงลมหายใจหนัก ๆ พ่นออกมาจากจมูกอย่างถี่ ๆ จิรากรวางมือลงข้างแก้ม ประคองใบหน้าให้เสเอียงไปเล็กน้อยก่อนจะก้มลงทิ้งจุมพิตไว้ที่ข้างพวงแก้มเนียนอย่างแผ่วเบา

"ชอบไหม..." เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบ

"ม– หมายถึง..." อิศราลืมตาขึ้นมองพลางทำหน้าละล่ำละลัก

คนอายุมากกว่าหลุดหัวเราะพรืด "คิดว่าหมายถึงอะไรล่ะ? ก็ดอกกุหลาบที่พี่ให้ไง"

เอ้า! ก็นึกว่าถามถึงจูบ

"ชอบฮะ" เด็กหนุ่มคลี่ยิ้ม ดวงตาคู่สดใสหลุบมองช่อกุหลาบที่กอดเอาไว้ในอ้อมแขนแน่นอย่างไม่ยอมปล่อย

"พี่ไม่รู้ว่าทอมชอบสีอะไร อีกอย่าง สีแดงพี่ว่ามันดูเกร่อ... แล้วทอมก็น่าจะได้เยอะแล้ว" เจ้าของร่างสันทัดว่าพลางทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาข้าง ๆ วางแขนพาดบนพนักให้คนตัวเล็กกว่าเอนซบลงมา "พี่ก็เลย... เลือกเอาจากที่ตัวเองชอบ"

"พี่เอ๊ะชอบสีชมพูเหรอ?"

"ก็หวานไปไหมล่ะ!" ชายหนุ่มแกล้งดีดหน้าผากคนตัวเล็ก "กุหลาบขาวต่างหาก แต่สีขาวสีเดียวก็กลัวว่ามันจะดูจืดไป"

"อ้อ..." เสียงใสครางรับ เจ้าของเสียงหวานมองช่อกุหลาบในอ้อมแขนแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างไม่มีสาเหตุ กระทั่งดวงตาคู่กลมช้อนขึ้นมองเจ้าของห้องที่นั่งอยู่ข้าง ๆ และแล้วร่างกายของเขาก็ถูกกดราบลงบนโซฟา

ก่อนบนผิวเนื้อเนียนถูกแต่งแต้มด้วยกลีบกุหลาบสีชมพูหวาน

ในที่สุดกลีบกุหลาบ 'สีขาว' ก็ถูกโปรยทับกลืนกินบนร่องรอยสีชมพูจาง

END.

Cyanxweek

16.02.2018