อิศรารู้จักกับชายคนรักตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม

มันเป็นความรักแบบวัยรุ่น เขาตื่นเต้นมากตอนที่พ่ออนุญาตให้ไปเดทครั้งแรก ตื่นเต้นมากตอนที่ได้จูบกันครั้งแรก และตั้งใจอย่างขะมักเขม้นที่จะนับมันอยู่เสมอ

'เราจูบกันห้าครั้งแล้วนะ' อิศราจำได้ว่าตัวเองเคยพูดแบบนั้น แม้เขาจะจำไม่ได้ว่าบรรยากาศรอบข้างเมื่อสิบกว่าปีก่อนนั่นเป็นยังไง

มันไม่ใช่เรื่องแปลกตราบใดที่นักวิทยาศาสตร์ยังชอบนับดาว



แต่... ตั้งแต่ที่รู้จักกัน จนกระทั่งวันนี้...

เด็กน้อยที่เคยทำตาเป็นประกายตอนที่ได้จูบหวานๆ เคยแอบนับจำนวนครั้งอยู่ในใจโดยที่อีกฝ่ายไม่เคยรู้... เขาเลิกนับมันไปแล้ว

ขี้เกียจจะนับมันไปแล้ว

มันไม่ใช่จำนวนนับไม่ถ้วน พวกนักวิทยาศาสตร์ยังนับดาวที่มีเป็นล้านดวงได้ พวกเขาจูบแค่วันละครั้งสองครั้ง (หรือบางวันก็ไม่) แต่ที่ไม่นับ อาจเพราะมันกลายเป็นเรื่องธรรมดาเหมือนข้าวหนึ่งมื้อ

เหมือนอาหารตามสั่งร้านป้าที่กินอยู่ทุกวันแต่ก็สั่ง 'พิเศษ' อยู่ทุกครั้งไป

และ80% ของจำนวนนั้นอิศราไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อน

พูดไปใครจะเชื่อแต่นักร้องหนุ่มในคราบ 'ปีศาจน้อย' ที่ปากจัดกว่าที่คิด เล่นมุกใต้สะดือได้หน้าตาเฉย เวลาอยู่ต่อหน้าชายคนรักแล้วเขาก็แค่เด็กมัธยมคนหนึ่งที่ขี้อายกว่าที่ใครรู้

ไม่รู้พี่เอ๊ะจะรู้สึกยังไงจะแอบนอยด์บ้างไหม... ไม่รู้

อิศราปล่อยร่างของตัวเองให้ไหลไปกับโซฟาจนแทบจะกลายร่างเป็นงู (แต่ไม่ใช่เพราะนอนกิน) ดวงตาใต้กรอบแว่นชำเลืองมองใบหน้าราบเรียบของคนรักมีอายุที่เพ่งดวงตาอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ ปลายนิ้วค่อย ๆ เลื่อนสไลด์หน้าจอไป กว่าจะพิมพ์ได้แต่ละคำก็เชื่องช้าตามประสาคนไม่ทันเทคโนโลยี



ไม่รู้...



ชายหนุ่มตัดสินใจดีดตัวขึ้นจากโซฟา ก้าวฉับเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกตัว ก่อนยื่นมาไปบังแสงจากหน้าจอโทรศัพท์จนจิรากรต้องเงยหน้าขึ้นมองคนรักรุ่นน้องพลางขมวดคิ้วมุ่น

ไม่มีจังหวะให้อ้าปากพูด หนุ่มหน้าหวานก้มลงไปประกบริมฝีปากจนคนอีกคนแทบจะกลายร่างเป็นหิน 

จิรากรไม่ผลักไสแต่ก็ไม่โต้ตอบ ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่ค่อยเข้าใจ และหากตอนนี้มีโจรบุกเข้าบ้านมาดึงโทรศัพท์ออกจากมือไปเขาก็จะไม่รั้ง

ฝ่ามือเนียนยกขึ้นแตะข้างแก้มสากของคนมีอายุ ประคองไว้ก่อนบังคับเอียงใบหน้ารับองศา จูบที่เคยแตะอยู่เพียงริมฝีปากเริ่มชอนลึกเข้าไปข้างใน เกี่ยวพันกับลิ้นร้อนราวกับงูสองตัวที่เกี้ยวกัน

อิศราเคยสงสัยว่าหากงูพิษถูกงูอีกตัวหนึ่งฉกมันจะตายหรือเปล่า

แต่เขาก็ไม่ได้คำตอบเหมือนกัน... ตั้งแต่ที่เขาเคลิ้มไป หลังฝ่ายรุกกลายเป็นฝ่ายรับเสียเอง 

ลิ้นสากของจิรากรพาให้ร่างกายของเขาอ่อนยวบราวกับถูกงูรัดจนกระดูกแตก

จนเผลอครางอื้ออึงในลำคอออกมาเบาๆ

เขาไม่ได้ประท้วงให้งูนั่นคลายรัดออกไป

แต่กลับเรียกร้องให้มันกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว...

ชายหนุ่มกระตุกเอาสติขึ้นมาจากบ่อน้ำลึก เขาเด้งตัวถอยออกมามองหน้าคนที่เคยเหวอไป แต่ตอนนี้กลับมายกยิ้มใส่แถมยังยักคิ้วให้อีก

ทำเอาหน้าร้อนไปหมด

"อะไร...อยู่ ๆ ก็มาจูบ" คนอายุมากกว่าเค้นเสียงถาม

"ม–ไม่รู้..." อิศรายกมือปิดหน้า



ไม่รู้เหมือนกัน...

ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขานึกขึ้นมาแบบนั้นมันอาจจะเป็นอารมณ์ชั่ววูบเหมือนตอนเผลอสั่งพิเศษทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้หิวขนาดนั้น

ไม่ได้ต้องการขนาดนั้น...

แต่พอตักคำแรกเข้าปากมันก็อร่อยจนเผลอกินเข้าไปจนหมด

จิรากรวางโทรศัพท์ลงก่อนลุกขึ้นจากโซฟาสาวเท้าเข้าหาคนอายุน้อยกว่าที่ได้แต่ก้าวถอยหนี ก่อนตะครุบร่างนั้นเอาไว้ วาดวงแขนรัดรอบเอวแล้วฝังใบหน้าลงกับซอกคอที่ขาวเนียนจนน่าหมั่นเขี้ยวอยากจะฝังคมฟันให้มันเป็นรอย

แม้ทุกอย่างจะเริ่มด้วยอารมณ์ชั่ววูบ... แต่มันก็ไม่รู้จักพอสักที