'คบกันมานานเนี่ย น้องเขาจูบเราบ่อยไหม?'

   'โห บ่อยเลยล่ะ'

   'มีครั้งไหนแบบว่า ลืมไม่ลงเลยป่ะ เล่าให้ฟังหน่อย'

   'ลืมไม่ลงเลยเหรอ จริง ๆ ก็ไม่เคยลืมทุกครั้งนะ' ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้าง 'อืม.. น่าจะตอนนั้นล่ะมั้ง..'



   อิศราจ้องมองใบหน้ากลมของชายหนุ่มอายุห่างกันเกือบรอบที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียดอยู่ในคลิปวิดีโอด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก ฝ่ามือขาวๆ กุมมือของชายคนเดียวกันนั้นเอาไว้แน่น มันทั้งเย็น ทั้งชื้นไปด้วยเหงื่อและคิดว่า 'เจ้าบ่าว' ของเขาก็น่าจะสัมผัสได้

   เขาเหลือบมองชายคนนั้นยืนอยู่ด้านข้าง รอยยิ้มเล็กๆ ประดับแต้มบนมุมปากขณะเจ้าตัวกำลังเงยหน้ามองภาพเคลื่อนไหวของตัวเองที่โลดแล่นอยู่บนจอโปรเจ็คเตอร์



   ขี้โกง! ขี้โกงชะมัด

   ทำไมมีเซอร์ไพรซ์แบบนี้ด้วยล่ะ!



   คนอายุน้อยกว่าทำหน้ามุ่ย เฝ้ารอฟังคำตอบของจิรากรที่ดูคล้ายจะคิดนานเหลือเกิน แต่ความจริงแล้วเวลามันอาจเพิ่งผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที เห็นทีจะมีแต่เขาที่เอาแต่กระวนกระวาย

   จูบที่ลืมไม่ลงเหรอ? พี่เอ๊ะจะชอบแบบไหนกันนะ



   'แต่มันจะเรียกว่าจูบได้ไหม เอาเป็นว่าไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ' เสียงทุ้มสากเว้นช่วงหายใจ 'ตอนนั้นน้องเขาไม่ได้จูบผม เขามอบมันให้คนอื่น ไม่แม้แต่จะเหลียวมามองผมด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมนะ มันติดตามากเลย เขาสะกดให้ผมละสายตาไม่ได้ เขาทำให้ผมกลายเป็นเด็กผู้หญิงอายุสิบสี่ที่มโนตัวเองเป็นนางเอกนิยายเรื่องที่เธอชอบ มันมีความสุขแปลกๆ นะ บอกไม่ถูกเหมือนกัน แค่คิดว่าตัวเองอยู่ตรงนั้นมันก็มีความสุขแล้ว บ้าเนอะ ฮ่ะๆ'



   พอเสียงในคลิปพูดจบ  เจ้าของเสียงตัวจริงก็หันหน้ากลับมามองคนรักของเขาและคลี่ยิ้มบาง ๆ กลางสายตางุนงงของคนที่ยังไม่รู้ตัว ยังคิดไม่ออกว่าความหมายของประโยคเหล่านั้นคืออะไร อิศราได้ยินเพียงเสียงเซ็งแซ่ของผู้คนที่มาร่วมงาน  เสียงปรบมือเกรียวกราดเมื่อตอนที่คลิปนั้นจบลงไป

   หมายถึงตอนไหนล่ะ?

   แต่ช่างเถอะ เอาไว้ทีหลังก็ได้

   "จูบเลย! จูบเลย!"

   เสียงเชียร์รอบข้างตะโกนร้องขึ้นมา ทั้งสองคนปิดเปลือกตาลงอย่างเชื่องช้า บอกไม่ได้ว่าใครขยับเข้าหาใคร หรือพวกเขาทั้งคู่ต่างขยับเข้าหากัน แต่บทสรุปของฉากนั้นคือฉากจูบอีกครั้งที่ตรึงแน่นในความทรงจำอย่างไม่อาจลืมเลือน