วิปครีม ?

   ไม่สิ

   อาจจะเป็นน้ำสลัด

   อา.. ไม่ได้การ ตั้งสมาธิไม่ได้เลย



   หนุ่มร่างสันทัดขมวดคิ้ว  ขณะนึกถึงอาหารรสชาติฉาบฉวยหากแต่มีเนื้อเนียนนวลนุ่มละมุนน่าสัมผัสซึ่งติดแน่นแนบสนิทบนกลีบปาก ขณะเดียวกันก็อบอวลอยู่ภายใน

   นี่มันคืออะไรกันนะ - บางทีการหลับตาลงอาจทำให้เขานึกอะไรออกมากขึ้น

   จิรากรปิดเปลือกตา มือแกร่งเลื่อนต่ำลงไปรั้งร่างเจ้าของรสจูบที่นัวเนียอยู่ใกล้ ๆ เข้ามาแนบชิด

   ลิ้นสากซึ่งร้อนผ่าวซุกแทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่นเป็นครั้งที่สองและเกี่ยวพันหยอกล้อกับเรียวลิ้นของคนอายุน้อยกว่าที่ครางอื้ออึ้งจับความไม่ได้ศัพท์คล้ายจะประท้วงว่าเขาทำผิดกติกา

   จะโวยวายอะไรล่ะ ตัวเองเป็นคนเริ่มเกมตั้งคำถามนี่เองแท้ ๆ แล้วอย่างกับว่าแค่เอาลิ้นสัมผัสกันแล้วเขาจะรู้คำตอบ

   รสชาติหวานฉ่ำที่โคนลิ้นไม่ได้ส่งผ่านกันได้เหมือนอุณหภูมิบนใบหน้าขาวที่กำลังสูงขึ้นเสียหน่อย



   อา หรือว่าได้นะ..

   หวาน ? จริงสิ มันติดหวานหน่อย ๆ



   ชายหนุ่มตวัดลิ้นกวาดเกี่ยวไปรอบ ๆ ราวกับจะควานหารสชาติที่ซ่อนอยู่ รสชาติของวัสดุดิบต้องสงสัยที่ทำให้เขาหายเหนื่อยจากการทำงานทั้งวัน

   ดวงตาสีเข้มปรือเปิดขึ้นสบมองใบหน้าหวานของคนที่ยังหลับตาพริ้มพลางลอบกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย แต่อย่างไรเสียเกมนี้เขาแพ้แล้ว และผู้แพ้ก็จำเป็นต้องละจูบออกไปอย่างน่าเสียดาย

   ก่อนไปก็ขอเม้มเบาๆ ที่กลีบปากร่างจนอิศราสะดุ้งโหยงสักครั้งเถอะ

  "อือ!" คนอายุน้อยกว่ารีบดีดตัวถอยออกมาและยกปลายนิ้วลูบริมฝีปากของตัวเองอย่างหวงแหน  สีหน้ามู่ทู่ดูไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ แต่นั่นก็น่ารักใช่หยอก "ทีนี้รู้หรือยังฮะว่ามื้อเย็นวันนี้เป็นอะไร?"

   "ยัง" จิรากรยักไหล่

   "โหยอะไรอ่ะ พี่เอ๊ะ! นี่สองรอบแล้วนะ"

   "ถ้าได้จูบอีกรอบอาจจะรู้" คนร่างสันทัดเอ่ยบอกแต่อีกฝ่ายก็ยังคงทำหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับ "น่า.. นะ สัญญาว่าอีกรอบเดียวแล้วรู้เลย"

   "รอบเดียวนะ" เจ้าของเสียงใสกว่าเอ่ยขุ่นๆ ก่อนจะแนบริมฝีปากเข้าประทับกับกลีบปากแห้งผากของคนร้องขอ.. อีกครั้ง

   แต่ถึงไม่รู้แล้วใครจะแคร์กันเล่า อ้อนขอจูบไปเรื่อย ๆ ก็กำไรเห็น ๆ.. หรือถ้าเจ้าคนดื้อตีบทงอนใส่..

    นั่นก็ยิ่งกำไรของจิรากรเชียวล่ะ