"นี่ไง พอแก้สมการออกมามันก็จะได้แบบนี้"

   เจ้าของเสียงทุ้มว่าพลางลากปลายดินสอตวัดเป็นตัวเลขหยาบ ๆ ลงบนกระดาษสมุดสีขาว เรียวปากยกยิ้มอย่างพอใจ แม้จิรากรจะเรียนจบมาหลายปีแล้วแถมยังไม่ได้ทำงานตรงสาย แต่อย่างน้อยความรู้ในหัวของเขามันก็ยังไม่ขึ้นสนิม

   แต่ยอมรับเลยว่าเลข ม.6 สมัยนี้ยากกว่ายุคเขาอยู่มากโข

   "เข้าใจไหมเนี่ย?"

   "งืม" คนตัวเล็กกว่าคราง มือบางล้วงเอาแท่งป๊อกกี้ในห่อสีเงินขึ้นมากัด ดวงตากลมหลุบมองแท่งขนมที่สั้นลงเรื่อย ๆ สาบานเลยว่าเขาตั้งใจกันการเล่นเป็นเครื่องบดซอยป๊อกกี้มากกว่าการบ้านเสียอีก

   "ทอม" เสียงทุ้มกดต่ำ

   "ก็ฟังอยู่ไง" อิศราดึงขนมออกมาอีกแท่ง

   "ถ้าไม่ตั้งใจ ทีหลังไม่ต้องมาขอให้พี่ช่วยติวนะ"

   "โหย พี่เอ๊ะอ่ะ"ร่างบางทำท่าสะดิ้ง "ทอมอุตส่าห์หาข้ออ้างกับพ่อเพื่อมาหาพี่เอ๊ะเลยนะ ยังจะมาผลักไสไล่ส่งกันอีก"

   ดราม่าควีนเหลือเกิน พ่อคุณ..

   จิรากรถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ดวงตาสีเข้มหรี่ลงมองเด็กหนุ่มที่มือและปากไม่เคยว่างเว่นจากขนม มันน่าจับมาจูบซะให้เข็ด เผื่อปากจะว่างกับเขาบ้าง

   เพียงแค่คิดในใจ

   "จ้องอะไรทอมอ่ะ" แท่งขนมยังคาอยู่ในปาก อิศราทำแก้มพอง

   หึ..

   คนอายุมากกว่าแค่นหัวเราะ อาศัยความไวโน้มตัวเข้าหาก่อนอ้าปากงับด้านปลายของแท่งขนมที่โผล่พ้นริมฝีปากสีชมพูหวาน

   วินาทีนั้น คล้ายโลกหมุน หรือไม่.. เวลาก็คงหยุดเดิน

   เด็กหนุ่มชะงักนิ่ง หากใบหน้าขาวไม่ปรากฏร่องรอยเลือดฝาดสีกุหลาบเรื่อจางข้างแก้มนวล แมงมุมบนเพดานห้องคงนึกว่าพวกเขาเป็นรูปปั้นปูนยุคโบราณจนอดไม่ได้ที่จะโรยตัวมาถักทอใยเป็นแน่

   จิรากรกระตุกยิ้มเยาะ หักแท่งป๊อกกี้ส่งเสียงดังก๊อก!ก่อนจะผละตัวออกแล้วส่งแท่งขนมรถช็อกโกแลตเข้าปาก - แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชอบรสของมันมากนัก

   มือบางฟาดลงบนหัวไหล่ของแฟนหนุ่ม

   "บ้า.. ทำอะไร - อ๊ะ! พี่เอ๊ะ!" ยังไม่ทันจะดีดตัวหนี ร่างกายของคนตัวเล็กก็ถูกแขนแกร่งรวบเอวแล้วรั้งขึ้นมานั่งตัก - ป่านนี้คงหน้าแดงไปถึงหู

   ไอ้ครั้นอยากจะดิ้นก็กลัวยิ่งดิ้นจะยิ่งกระตุ้นอารมณ์

   เด็กหนุ่มนั่งตัวแข็งทื่อ ปล่อยให้คนอายุมากกว่ารวบกอด ฝังปลายจมูกเนียน ๆ ลงข้างซอกคอของเขาจนขนอ่อนสยิววาบ "อือ.. ปล่อยทอมนะ พี่เอ๊ะ"

   ชอบจริง ๆ.. แก้มขาว ๆ เนียน ๆ แต่งแต้มสีแดงเรื่อ จิรากรหอมเข้าไปฟอดใหญ่ "อุตส่าห์หาข้ออ้างมาหาพี่ แต่ไหงสนใจกินขนมมากกว่าพี่ล่ะ?"

   "เปล่านะ.."

   "ไม่รู้ล่ะ" ร่างสันทัดกระชับอ้อมกอดของคนตัวเล็กกว่าให้นั่งบนตักเขาได้ถนัด มือข้างที่ถนัดเอื้อมไปหยิบดินสอเหลาแหลม "ข้อต่อไปเลยเนอะ"

   "เดี๋ยว ๆ พี่เอ๊ะปล่อยทอมก่อน!"

   "ไม่ปล่อยครับ"