คืนนี้อุตส่าห์ไม่มีงานด้วยกันทั้งคู่ทั้งที กะว่าจะมาเดินเล่นตลาดรถไฟ หาของอร่อย ๆ กินสักหน่อย แต่พอฝนเทลงมา จากเดิมที่ผู้คนเคยพลุกพล่าน ร้านรวงบางร้านก็ทยอยปิด

   อิศราถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดวงตาคู่สีน้ำตาลกลมสวยช้อนขึ้นมองเม็ดฝนที่หยดพรำลงมาจากฟ้าขณะที่เรียวขาก้าวไปตามทางเดินที่ชื้นแฉะ ฝ่าเข้าไปในดงฝนภายใต้ร่มสีดำคันใหญ่ที่อยู่ในมือของจิรากร

   "กลับไหม? ไว้วันหลัง - "

   "ทอมไม่อยากกลับอ่ะ วันหลังก็ไม่รู้จะว่างเมื่อไหร่แล้วนะ" คนอายุน้อยกว่าบ่นขมุบขมิบด้วยสีหน้างอแง ทั้งที่ตัวเองก็เดินตัวปลิวสบายไม่ได้เป็นคนถือร่มแท้ ๆ

   เฮ้อ..

   ความโชคดีในโชคร้ายคือฝนเริ่มซาลงทุกที

   และบรรยากาศแบบนี้ก็โรแมนติกดีเหมือนกัน

   เคยไหม? เวลาไปอยู่สถานการณ์ที่คล้ายกับว่าครั้งหนึ่งมันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว คุณจะพยายามนึก.. พยายามคิดว่าครั้งสุดท้ายที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้หรือได้ทำอะไรแบบนี้มันคือเมื่อไหร่กันนะ

   ดวงตาสีน้ำตาลมองฝ่าเข้าไปในเม็ดฝนที่ตกโปรยลงมาพรำ ๆ

   ครั้งสุดท้ายของเขา..

   จะว่าไปตอนนั้นมันก็นานมาแล้ว ตั้งแต่ที่เพิ่งกลับจากอเมริกาแรก ๆ

   คืนนั้นฝนตก ร่างกายของเขาเปียกปอนขณะเอ่ยปากเรียกรั้งชายร่างสันทัดที่ยืนอยู่กลางสายฝน ถือร่มคันใหญ่เอาไว้ในมือ ก่อนที่เขาวิ่งเข้าไปหาและหลบฝนอยู่ในร่มคันเดียวกัน

   ตอนนั้น.. เขาจูบกัน

   น่าเสียดายที่มันไม่ใช่จูบที่น่าจดจำนัก ใบหน้าของอิศราเปียกโชกจนไม่อาจแยกน้ำฝนกับหยดน้ำตาที่ไหลพรากออกมาจากได้ แต่จิรากรรู้ เพราะดวงตาคู่นั้นแดงก่ำ

   เสียงสะอื้นของตัวเองยังดังแว่วอยู่ในหูคล้ายแว่วมากับเสียงฝน

   จูบนั่น.. ไม่มีแม้แต่ความอบอุ่น มันทั้งเหน็บหนาว และเย็นชา.. จับขั้วหัวใจ

   หลังจากที่ริมฝีปากละออกจากกัน จิรากรก็เดินจากไป ทิ้งเขาเอาไว้กลางสายฝน ไม่สนใจว่าเขาจะเปียกปอนหรือเหน็บหนาวเพียงใด

   อยากหายหนาวหรือ? ก็กอดตัวเอง หากทว่าแขนเสื้อเปียกแนบเนื้อนั้นจะทำให้เขาอบอุ่นได้อย่างไร

   พี่เอ๊ะไม่ผิดหรอก.. 

   เขาผิดเอง..

   ผิดที่ทิ้งอีกคนไป แล้วอยู่ ๆ ก็กลับมา

   ตลกเนอะ? ทั้งที่เพิ่งบอกไปว่ามันไม่น่าจดจำแต่เขากลับพูดถึงมันได้เป็นฉาก ๆ เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ฝนตกลงมา และพวกเขายืนอยู่ในร่มคันเดียวกัน ในใจจะรู้สึกปวดแปล๊บและภาพนั้นก็ปรากฏเด่นชัดในเงาลวง

   ภาพลวงตานั่นไง

   มองไปข้างหน้าในสายฝนชุ่มฉ่ำ อิศรามองเห็นตัวเองยืนอยู่กลางสายฝน เฝ้ามองแผ่นหลังของชายร่างสันทัดที่เดินจากไปอย่างปวดร้าว

   ภาพลวงตานั่นปรากฏอยู่ใกล้แค่เอื้อม บนเส้นทางที่พวกเขากำลังสาวเท้าเข้าไปหา

   อิศราชะงักฝีเท้ากึก ทำเอาคนข้าง ๆ ที่เดินเลยไปก่อนเพียงสองก้าวต้องชะงักด้วยและถอยกลับมาเพราะไม่อยากให้คนรักของตัวเองต้องเปียกฝน

   "ทอม?" เสียงสากเอ่ยเรียกเบา ๆ

   นักร้องหนุ่มร่างเล็กยังคงจับจ้องมองยังภาพที่ปรากฏอยู่ด้านหน้า แม้จะรู้ว่ามันคือสิ่งลวงตาแต่ในใจกับร้าวเหลือเกิน

   เขาเบือนหน้ามองคนที่กำลังเลิกคิ้วอย่างนึกเป็นห่วง สายตาชำเลืองไปตรงนั้นและภาพของตัวเองก็ยังปรากฏอยู่ 

   ภาพของตัวเองที่กำลังร้องไห้ในขณะที่เม็ดฝนโปรยปรายลงมา..

   ริมฝีปากสีหวานเม้มเข้าหากัน

   "เฮ้ ทอม?" 

   พอกันที..

   เรียวขาพาร่างกายเบียดเข้าไปหาคนข้าง ๆ ฝ่ามือบางประคองข้างแก้มเนียบของคนอายุมากกว่า ก่อนยื่นหน้าเข้าไปหาและทาบริมฝีปากประทับแนบสนิทกับกลีบปากแห้งของจิรากรที่ได้แต่เพียงตากว้าง

   แม้จะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ร่างสันทัดก็ให้การตอบรับเป็นอย่างดี จิรากรเปิดปากปล่อยให้เด็กซนซุกลิ้นเข้ามาควานหาความอบอุ่นในโพรงปากนุ่มของเขา ตวัดลิ้นเกี่ยวหยอกล้อราวกับเชื้อเชิญให้ลิ้นร้อนทะลวงลึกเข้าไป

   ไม่ต้องสนใจบรรยากาศรอบข้าง ไม่ต้องสนใจสายตาของผู้ที่มองมา ไม่ต้องสนใจชายหญิงมากหน้าหลายตาที่เดินผ่านพวกเขาไป

   สนใจเพียงรสจูบที่ทั้งหวานหอมและนุ่มละมุน สนใจเพียงไออุ่นที่คนทั้งสองสอดประสานกัน แสงไฟสีเหลืองนวลจากร้านค้าที่ส่องกระทบกับสายฝนจนกลายเป็นจุดด่างพร่าเบลอ มันจะช่วยกลบกลืนภาพลวงตาของชายหนุ่มในสายฝนให้จางหาย กลายเป็นบรรยากาศสุดแสนโรแมนติกย่างกายมาแทนที่

   อิศราหลับตาลงและเปลี่ยนผัดให้ชายร่างสันทัดจูบตอบ ทำแบบเดียวกับเขา กลืนกินลมหายใจของเขาเข้าไปและส่งลมหายใจของตัวเองคืนมาเป็นค่าตอบแทน

   เพียงแค่นั้นก็ซ่อมแซมความทรงจำที่ไม่น่าประทับใจนั่นได้แล้ว..

   เสียงเข็มนาฬิกากระดิกไป ริมฝีปากทั้งสองผละออกจากกันอย่างอ้อยอิ่ง พวกเขาทั้งคู่ ไม่มีใครอยากบอกลาจูบนี้ มันเพียงสมควรแก่เวลา..

   อิศราตวัดสายตามองไปยังภาพเบื้องหน้า เม็ดฝนยังโรยตัวลงมาพรำ ๆ หากทว่าเด็กหนุ่มที่ยืนกอดตัวเองอยู่ตรงนั้นได้จางหายไปเสียแล้ว..

   "เมื่อกี้.. มีอะไรหรือเปล่าน่ะ?" จิรากรขมวดคิ้วจนเป็นปม ดวงตาสีเข้มจ้องมองคนรักอย่างนึกสงสัน

   คนอายุน้อยกว่าหันกลับมาหา และคลี่ยิ้มกว้าง ส่องประกายสว่างวับแข่งกับแสงไฟนวลตา

   "ทอมแค่อยากจูบพี่เอ๊ะเฉย ๆ"

   ความทรงจำถูกแทนที่ ลาก่อนจูบที่แสนขมขื่น เพราะครั้งหน้าที่สายฝนโปรยปรายลงมา ครั้งหน้าที่พวกเขายืนอยู่ภายใต้ร่มคันเดียวกัน สัมผัสมือที่แสนอบอุ่นของกันและกัน

   ภาพในวันนี้.. จะปรากฏชัดขึ้นมาแทน