สามคำนี้มักวนเวียนอยู่ในชีวิตของเรามาตั้งแต่ไหนแต่ไรด้วยสาเหตุที่มาจากชื่อเล่นของเราเอง

ก่อนอื่นเราขอแนะนำตัวกับทุกคน เราชื่อสบาย ณ ปัจจุบันทันด่วนนี้มีอายุ 23 ย่าง 24 ปีแล้ว

เราเป็นลูกสาวคนโตในครอบครัวฐานะปานกลางที่จบการศึกษาระดับปริญญาตรีมาหนึ่งปีเต็ม

และกำลังศึกษาต่อในระดับปริญญาโทในสาขาที่ตัวเองใฝ่ฝันและสนใจด้วยเงินเก็บของตัวเอง

ตั้งแต่เกิดมามีคนจำนวนไม่น้อยเลยนะที่เผยรอยยิ้มเพราะรู้สึกสะดุดหูเมื่อได้ยินชื่อเล่นของเรา

ก่อนจะตามมาด้วยคำถามยอดฮิตว่า "ทำไมถึงชื่อสบาย?" "ใครเป็นคนตั้งให้?" "มีน้องมั้ย?" ฯลฯ

ทว่าคำตอบของข้อกังขาเหล่านั้นกลับไม่น่าสนใจเท่าเรื่องที่ตอนเด็ก ๆ เราไม่เคยชอบชื่อตัวเองเลย

ด้วยความสัจจริงคือมีชั่ววูบหนึ่งที่เราเกลียดชื่อของตัวเองและรู้สึกแย่มากเวลาที่คนเรียกชื่อเราผิด

โดยเฉพาะคนที่ไม่ได้มีโอกาสพบกันนาน ๆ จนถึงบัดนี้ก็ยังคงเรียกชื่อเราผิดเพี้ยนไปอยู่วันยังค่ำ

หรือแม้แต่การพยายามเรียกด้วยความมั่นใจทั้ง ๆ ที่มันผิด ไม่ว่าจะเป็น สมายด์ สตางค์ สไบ 

สปาย สกาย หรือแย่ที่สุดคือการตั้งใจเรียกให้ผิดโดยไม่คิดที่จะปรับปรุงแก้ไขในภายหลัง

แต่พอมานั่งนึก ๆ ดูอีกทีแล้ว เหตุผลที่เราเคยเกิดความรู้สึกเกลียดชื่อที่พ่อแม่เราเป็นคนตั้งให้

อาจไม่ใช่เพราะคนรอบข้างเรียกชื่อเล่นแบบเราผิด ๆ ถูก ๆ อย่างทิ้ง ๆ ข้าง ๆ โดยไม่ใส่ใจก็ได้ 

แต่อาจเป็นเพราะตอนเด็ก ๆ เราต้องการความเหมือน เราไม่อยากรู้สึกผิดแผกแตกต่าง

เราอยากมีชื่อโหล ๆ ซ้ำ ๆ คล้าย ๆ ใกล้เคียงกับเพื่อนคนอื่น ๆ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเป็นแกะดำ

แต่เมื่อเราได้รู้ซึ้งถึงเหตุผลของการได้ชื่อนี้มาและรู้ว่านัยยะที่แอบแฝงอยู่นั้นยิ่งใหญ่แค่ไหน

เมื่อโตขึ้นมาเรากลับหวงความต่างเสียอย่างนั้น และเรากลับไม่อยากให้ชื่อของคนอื่นซ้ำกับเรา

และที่มันเป็นเช่นนั้นก็เพราะเรารู้แล้วว่าความแตกต่างมันคือสิ่งที่พิเศษมหัศจรรย์พันลึก

มันคือสิ่งที่พ่อแม่เราอยากให้เราเป็น รวมถึงน้องชายของเราที่มีชื่อไม่ธรรมดาด้วยเช่นกัน

นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เราถึงไม่เคยมีความคิดที่จะขอเปลี่ยนชื่อเสียงเรียงนามของตัวเอง 

เปลี่ยนความแตกต่างให้กลายเป็นความเหมือน เปลี่ยนความพิเศษให้กลายเป็นความธรรมดา

...ตลอดกาล

พรชา จุลินทร (สบาย)

30 ธันวาคม 2564

15.31 น.