ก็อ่านมา 1 เล่ม so far ค่อนข้างชอบนะ เรื่องแปลก็เข้าใจที่วิจารณ์กัน ส่วนตัวเราถึงจะบอกว่าชอบแบบแปลไทยมากกว่า แต่เราก็อ่านได้แบบไม่ได้เสียอรรถรสอะไรค่ะ อ่านไปเรื่อยๆก็ค่อนข้างชิน 5555

ปล. ตอนอ่านเล่ม 1 จบ แอบคิดว่าเรื่องนี้จะจบยังไง เพราะว่าราชวงศ์เหนือใต้วุ่นวายมาก ความขัดแย้งเยอะ ฮ่องเต้เองก็เห็นแก่ตัว ตระกูลใหญ่ก็แตกแยก ยิ่งญาติผู้พี่ที่เป็นฮองเฮาในชาติที่แล้วยิ่งไปกันใหญ่ candidate ฮ่องเต้ดีๆก็ไม่มี ถ้าพระเอกไม่ได้เจอฮ่องเต้ดีๆระหว่างการรบ ก็พระเอกนี่แหละฮ่องเต้ ไม่งั้นก็ต้องเป็นฟีลทิ้งแผ่นดินไปเลย แล้วไปอยู่กันเงียบๆสองคน ซึ่งคงไม่ใช่ฟีลเผิงไหลเค่อเท่าไหร่ ซึ่งเราคิดว่าจะเจอแคนดิเดตฮ่องเต้คนอื่นเป็นไปได้ยาก ตัวละครพระเอกโดดเด่นมาก ฉลาดมาก แข็งแกร่งมาก แล้วก็มีเค้าเรียกว่าอะไร charisma ของความเป็นผู้นำ ฉากตะโกนเรียกขวัญทหารข้างแม่น้ำนี่เราชอบมาก - หรือแนวเป็นฮ่องเต้หลังม่านของฮ่องเต้เด็กก็เป็นไปได้ เออ อาจจะเป็นอันนี้มากกว่าก็ได้นะ

ช่วงหน้า 384-385 คือดีมากก ฉากที่อาหมีไปหาหลี่มู่ไกลขนาดนั้นเพื่อที่จะถามเรื่องเป็นกบฏ แล้วหลี่มู่ระลึกรู้ได้ถึงความเห็นแก่ตัวของตัวเอง ความยึดมั่นในความคิดของตัวเอง ความรู้สึกในใจลึกๆที่ยังโทษนางเอกตั้งแต่ชาติที่แล้ว - ชอบฉากนี้มากกก คือพระเอกอะ จะว่าอ่อนโยนก็อ่อนโยนมาก จะว่ารักก็รักมากจริงๆ จะว่าใส่ใจก็ใส่ใจที่สุด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ในการตัดสินใจเรื่องใหญ่ๆ เช่น การแต่งงาน เรารู้สึกว่าเห็นแก่ตัวก็เรื่องนึง แต่รับรู้ว่าตัวเองเห็นแก่ตัวยังไงเป็นอีกเรื่องนึงเลยนะ นี่แหละ เราว่าฉากนี้เขียนได้ดีมากๆเลย (ระดับที่เราหยุดอ่านมาเขียนตรงนี้เลย 555)

ครึ่งหลังช่วงอาหมีมาหาหลี่มู่คือดีมากกกก ฉากรบก็ดีมาก (เผิงไหลเค่อเขียนฉากรบดีอยู่แล้ว) แล้วก็ทำให้นางเอกได้รู้ถึงความยากลำบากของคนจริงๆ conflict ของพระนางก็ดีมากค่ะ อาหมีมีแม่เป็นองค์หญิง พ่อก็จงรักภักดีกับแผ่นดินมาก ส่วนหลี่มู่จริงๆก็จงรักภักดีกับแผ่นดินเหมือนกันนะ แต่มีความคิดที่ต่างออกไป ไม่ได้คิดว่าจะต้องเป็นราชวงศ์ใต้แบบที่เป็นอยู่ปัจจุบันก็ได้

ปล. เท่าที่อ่านมาสองเล่ม ส่วนตัวเราค่อนข้างชอบ แต่คิดว่าคนที่อยากอ่านแบบเน้นความรัก อาจจะไม่ชอบเรื่องนี้เท่าไหร่ จริงๆเรื่องนี้หวานมาก พระเอกก็คลั่งรักแบบหัวปักหัวปำ แต่การเมืองค่อนข้างเยอะ ฉากรบก็จริงจังเข้มข้นเลยค่ะ

เล่มสามเราอืดมาก คือใช้เวลาอ่านนานมากกก ทั้งๆที่เป็นวันหยุดยาว แต่เรากลับอ่านๆหยุดๆ ไม่ค่อยเกิดความรู้สึกอยากอ่านเท่าไหร่ บวกกับแอบรู้สึกว่ามันยืดเยื้อ รำคาญการยื้อยักไปมาของพระนาง

เล่มสามนี้พระเอกตีชิงฉางอันมาได้แล้ว ช่วงท้ายกลับเมืองหลวง

คือราชวงศ์ใต้แบบเน่าสุดๆ ตั้งแต่ข้างบนลงมาข้างล่างหาดีไม่ได้เลย รู้สึกว่าคนแบบเกาเฉียวพยุงไปโดยเหนื่อยเปล่าของแท้ หวังแบบลมๆแล้งๆว่าบ้านเมืองจะเจริญขึ้นมา ทั้งๆที่คนมันพังขนาดนี้ คนที่เหลือไม่มีใครอยากให้บ้านเมืองเจริญหรอก สกุลขุนนางอยากเหยียบย่ำกันไปมา ฮ่องเต้กับฮองเฮาก็อยากจะกำเก้าอี้เอาไว้แน่น คนอย่างสวี่มี่ อย่างเกายงหรง ไม่สนใจว่าบ้านเมืองจะเจริญไม่เจริญ ไม่เห็นหัวประชาชน ไม่เห็นหัวทหารชั้นผู้น้อย สนใจแต่ตัวเองเท่านั้น เกาเฉียวเหมือนมองไม่เห็นความเป็นจริงทั้งที่เคยเดินชนกำแพงมาด้วยตัวเองแล้ว แต่ก็ยังคิดว่ามันยังมีหวัง - แต่ก็นั่นแหละ จริงๆแล้วต่อให้รู้ว่าไม่มีหวังแล้วคนอย่างเกาเฉียวจะทำอะไรได้ การก่อกบฏก็ไม่ได้อยู่ในความคิดของเกาเฉียวอยู่แล้ว บวกกับจริงๆแล้วถ้าจะล้ม ก็ต้องล้มทั้งหมดนั่น ทั้งสกุลสวี สกุลลู่ สกุลเซียว

ส่วนพระเอกนางเอกเล่มนี้ก็ดูเหมือนรักกันหวานชื่น แต่พระเอกเผิงไหลเค่อก็เป็นพระเอกเผิงไหลเค่อ ชอบมีฉาก Non-con บนเตียงเหมือนกับว่าเอาชนะในทางอื่นไม่ได้ต้องเอาชนะด้วยร่างกาย (ซึ่งตามซีนนั้นของสวีมู่ก็คงเป็นอย่างนั้นอะนะ คงรู้จักอับจน รู้สึกว่ามีเรื่องลู่เจียนจือทิ่มแทงใจตลอด บวกกับดันไปหาคนตีเสียงพิณที่คิดเองเออเองเข้าไปอีก เคราะห์ซ้ำกรรมซัดมาก นางเอกลูกแม่ โมโหแทนนางเอก) - แต่ก็เขียนได้ดีนะ 555555 แบบสมเป็นเผิงไหลเค่อแหละ เค้าสร้างตัวละครผู้ชายมาได้สมกับเป็นผู้ชายตลอด

ก็หวังว่าเล่ม 4-5 เราจะสปีดได้ดีกว่านี้ค่ะ

บอกว่าเล่มนี้อยากให้สปีดอัพ ก็สปีดจริง เราอ่านเล่มนี้จบใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงเองค่ะ ก็เป็นเล่มทีเต็มไปด้วยสงครามเลยทีเดียว นิกายเทียนซือลุกฮือ สวี่มี่ก่อกบฏ ฮ่องเต้ตาย เกายงหรงจากฮองเฮากลายเป็นไทเฮา รัชทายาทน้อยขึ้นเป็นฮ่องเต้

เล่มนี้เราบอกเลยว่าเราเห็นด้วยกับความเห็นหลายๆความเห็นใน meb เลยล่ะ 555555

คือรำคาญเกาเฉียวมากกกก เกาเฉียวแบบดื้อดึงอะ เข้าใจในความพยายามที่จะพยุงราชวงศ์ใต้ อยากจงรักภักดีต่อแผ่นดิน อาศัยนั้นอาศัยนี่มาช่วยพยุง แต่ตอนเกาเฉียวถอนตัวแล้วบอกให้หลี่มู่รับตำแหน่งต้าซือหม่า เรารู้สึกว่าแบบเห็นแก่ตัว แต่จริงๆก็เข้าใจนะ ว่าอยากให้หลี่มู่ถูกผูกติดกับราชสำนักไว้ แบบว่าจนถึงที่สุดแล้วก็ยังไม่ไว้ใจหลี่มู่อยู่นั่นเอง

บวกกับเกาเฉียวชอบโง่ในเรื่องแบบแปลกๆอะ เช่นเรื่องเซ่าอวี้เหนียง เรื่องเกายงหรง สักวันต้องชนกำแพงที่มันใหญ่กว่านี้ ต้องเกิดเรื่องที่มันยิ่งใหญ่กว่านี้ล่ะมั้งถึงจะทำให้เกาเฉียวยอมแพ้ แต่ถึงตอนนั้นก็คงเศร้ามาก เพราะว่ารู้สึกว่าเกาเฉียวทุ่มเทหัวใจให้แผ่นดินมาก เมื่อถึงเวลายอมแพ้มันคงถึงที่สุดแล้วจริงๆ

ฉากที่นางเอกบอกเกาเฉียวว่าจะไม่เอาแล้วตำแหน่งขุนนางต้าซือหม่าแล้วจะออกจากเจี้ยนคังไปด้วยกัน อยากให้หลี่มู่ได้มาฟังมาก อยากให้หลี่มู่ได้รับรู้ว่านางเอกรักตัวเองมากขนาดไหน

เล่มถัดไปเป็นเล่มจบแล้ว ก็คิดว่าคงเป็นเกายงหรง VS หลี่มู่เกาลั่วเสิน VS สองพี่น้องสกุลมู่หรง

[แอบแวะมาเขียนตอนซีนเปิดจดหมายเกาเฉียว] เกาเฉียววว!! กรี๊ดดดดดด พ่อนางเอกแบบสุดดดอะ ชอบความตระเตรียมทางหนีทีไล่เป็นชิ้นเป็นอันแบบจับต้องได้เว่อ แถมทางหนีทีไล่นั่นคือให้พระรองสร้างกองทัพ บวกให้ตรานางเอกคุมตระกูลอีก ปรบมือให้ท่านพ่อค่ะ ลงท้ายจดหมายของท่านพ่อนี่ก็รู้ตัวอยู่เหมือนกันนี่ว่าบีบบังคับหลี่มู่อะ ส่วนลู่เจี่ยนจือก็แบบ TT^TT ปิดทองหลังพระมากกกกพ่อ คือถ้าสมมติว่าเกายงหรงเป็นคนดีศรีต้าอวี๋ ลู่เจียนจือก็คือจะอยู่เป็นผู้ว่าการซีหลิงอย่างสงบเสงี่ยมต่อไปสินะ

โอเคค่ะ อ่านจนจบละ ก็สำหรับเล่ม 5 เป็นบทสรุปการเดินทางที่ค่อนข้างยาวไกลเนอะ ก็รวมๆแล้วเราค่อนข้างชอบเลยทีเดียว แบบมันคงไม่ใช่ชุดที่เราจะหยิบมาอ่านบ่อยๆ เพราะว่าการอ่านเรื่องนี้ก็ใช้พลังงานเยอะประมาณนึงเลยทีเดียวค่ะ เราชอบตัวละครที่คนเขียนสร้าง เรารู้สึกว่าเค้าสร้างตัวละครได้ดีตลอด เรื่องนี้โดยเฉพาะพระเอกนางเอกสร้างมาได้ดีมาก แบบตัวพระเอกก็มีความเป็นผู้ชาย มีความอ่อนโยน คับแค้นใจ รักมาก หวงมาก มีความ insecure ของตัวเอง ส่วนนอกบ้านก็เป็นเทพสงครามที่ล้มไม่ลง หลี่มู่เป็นพระเอกที่มีเสน่ห์มาก แบบพูดให้เข้าใจง่ายๆคือ ผัวมาก 55555 นอกจากผัวมากแล้วยังเซกซี่ด้วย แบบมีเสน่ห์ที่สุดจะ masculine อะ ส่วนนางเอกก็เรารู้สึกว่าในเรื่องนี้นางเอกเป็นคนที่ยกได้วางได้ เป็นคนมองไปข้างหน้า ฉลาดในแบบที่รู้สึกว่าเป็นไปได้ในชีวิตจริง แล้วก็เป็นคนกล้าหาญ เป็นนางเอกที่น่ารักดี มีเสน่ห์ อันที่จริงตัวละครเกาลั่วเสินอาจจะโดดเด่นไม่เท่าหลี่มู่ แต่ก็เป็นตัวละครที่ดีมากเลย

พลอตเรื่องก็เข้มข้นมากทั้งรักทั้งรบ ใครที่ชอบพระเอกคลั่งรักตั้งแต่ต้นจนจบแบบหัวปักหัวปำใกล้บ้า ก็แนะนำหลี่มู่เลย

เรื่องพลอตสงครามอะไรแบบนี้ เรื่องนี้ก็ทำได้ดีมาก เข้มข้น อาจจะไม่ถึงขนาดแบบฟาดฟันตัวๆ เห็นสงครามได้ชัดขนาดเรื่องที่เน้นสงครามจริงๆ แต่เรื่องนี้ก็มีน้ำหนักของการเมือง/สงครามเยอะมาก ในระดับที่เราคิดว่าถ้าใครอยากอ่านอะไรเบาๆ ก็อาจจะข้ามเรื่องนี้ได้นะ

สรุปส่วนตัวเราชอบค่ะ คิดว่าชอบเป็นอันดับต้นๆของงานเผิงไหลเค่อเลยล่ะ เทียบในงานนักเขียนเดียวกัน เอาเป็นอันดับหนึ่งคู่กันกับข้าผู้นี้วาสนาดีเกินใคร แล้วกันค่ะ ส่วนที่สองเป็นแสนชัง นิรันดร์รัก ส่วนอีกสองเรื่องที่เหลืออย่างปรปักษ์จำนนกับจอมใจคู่นคราเราไม่ได้ชอบขนาดนั้น

ปล. ตอนจบมีการแก้อดีต สมเป็นเผิงไหลเค่อมากกกกกกก แก้เกือบทุกเรื่องเลยย 555555 ก็ดีอะ เราชอบสไตล์ fix it แบบนี้ค่ะ