เธออาจจะจำได้ว่าเมื่อหลายเดือนก่อนฉันเพิ่งบ่นกับเธอและบอกเธอประหนึ่งว่าฉันได้ตัดสินใจที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตก็คืิอการลาออกจากงาน ตอนนี้ผ่านมาหลายเดือน

ฉันก็พร้อมจะแจ้งให้เธอรู้ว่า

ฉัน!

ยัง!

อยู่!

ที่!

เดิม!

เฮ้อ หลังจากมิสแพทริกออกไป เดวิดขึ้นมาแทน และที่แย่ก็คือจีเอมของเราโจฮันเนสลงมาดูสาขาเล็กๆที่มีฉันเป็นผู้ประจำการหลักนี่ด้วย อาทิตย์ก่อนฉันก็เพิ่งเผชิญพายุการประชุมเนิ่นนานกับเดวิดและโจฮันเนส

โจฮันเนสเป็นคนประเภทที่บริษัทจะรักเขา เมื่อเทียบกับมิสแพทริกแล้วล่ะก็ มิสแพทริกเป็นปลาหมึกจากต่างดาว (พูดไม่รู้เรื่อง) โจฮันเนสคือผู้บัญชาการสูงสุดฝั่งตัวร้ายที่เธอมักเห็นในหนัง เขาฉลาดเฉลียว เขาเป้ะ และเขามีวิธีการกดดันและการด่าที่ไม่เหมือนใคร แม้กระทั่งบริษัทคู่ค้าของเราก็ยังแอบกระซิบนินทาความเป้ะในการทำงานของเขากับฉันเลย

แน่นอน ลูกน้องอย่างฉันยังสองจิตสองใจว่า กับโจฮันเนสฉันควรจะรู้สึกยังไงกับเขา แต่ตอนนี้ค่อนไปทางไม่ชอบล่ะนะ

ทำไมฉันถึงยังไม่ลาออกสักทีน่ะเหรอ

เธออาจจะสงสัยนะไดอารี่ที่รัก

เรื่องนี้มีสองทฤษฎี

1. มนุษย์กลัวการเปลี่ยนแปลง พวกเขายินดีอยู่กับสิ่งเดิมๆและไม่อยากก้าวออกไปข้างนอก บางทีพวกเขาอาจจะปริ้นท์คำคมจากทัมเบลอร์หรือพินเทอเรสประเภท YOLO มาแปะไว้บนโต๊ะทำงานและทำงานดักดานที่เดิมตลอดไป

2. มนุษย์โหยหาการเปลี่ยนแปลง พวกเขาไม่สามารถทนอยู่กับอะไรเดิมๆได้นานนัก ต้องมีเหตุการณ์บางอย่างมาเปลี่ยนแปลงชีวิตพวกเขา

เป็นสองทฤษฎีที่ฉันเคยได้ยินมาและคิดว่าช่างตรงกันข้ามกันเสียเหลือเกิน ในขณะเดียวกันฉันก็รู้สึกว่ามันฟังดูเมคเซนส์ทั้งคู่อย่างประหลาดทีเดียวล่ะ

สำหรับตัวฉัน ฉันคิดว่าฉันคงกลัวการเปลี่ยนแปลงและโหยหามันไปในเวลาเดียวกัน ฉันอยากไปสู่อะไรที่ดีกว่า แต่!ฉันกลัว! งานที่ฉันทำอยู่นี่ถึงฉันจะบ่นงึมงำและไม่ค่อยมีความสุขนักแต่เงินมันดีและเมื่อเทียบกับเพื่อนๆของฉันแล้ว ทุกคนต่างบอกว่างานของฉันสบายที่สุดแล้ว (แต่อย่างว่าแหละนะ หญ้าของเพื่อนบ้านน่ะ เขียวอี๋กว่าหญ้าของเธอเองเสมอไม่ใช่รึไง)

นั่นแหละ ฉันคิดเรื่องลาออกวันละสิบครั้งได้ แต่ไม่ทำอะไรจริงจังสักที

เฮ้ออ!

ไดอารี่ที่รัก ฉันถอนหายใจวันละร้อยรอบ และตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกอยากด่าโจฮันเนสขึ้นมาในคำสั่งที่ไม่เมคเซนส์ของเขา อยากจะเอานิ้วกลางของฉันจิ้มเข้าไปในลูกตาเขา นี่แน่ะๆ!!!!

ฉันถามตัวเองว่า ฉันอยากอยู่ที่นี่ไปสิบปีรึไง

ไม่! ไม่สักนิด ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อแม้แต่อีกเดือนเดียว แต่! (เห็นมั้ย ฉันมีแต่มากมาย ฉันหาเหตุผลให้ตัวเองได้เสมอแหละ และนั่นทำให้ฉันเกลียดความคิดพวกนี้) แต่ๆๆๆๆ แต่ๆๆๆๆๆ แต่เงิน แต่งานใหม่ แต่ครอบครัว แต่ๆๆๆๆ

เอมม่า สเคอร์บี้ก็เป็นคนแบบนี้เองล่ะ ไดอารี่ที่รัก

หวังว่าเธอจะรู้ว่าฉันคิดถึงเธอเสมอ ถึงฉันจะไม่ค่อยได้มาเขียนเธอก็ตาม

ลงชื่อ

เอมม่า สเคอร์บี้

ผู้ใช้มีดทำครัวแทงโจฮันเนสจีเอมของเธอในความฝันไปแล้วล้านครั้ง