ห้องใต้บันได บ้านเลขที่ 4 ซอยพรีเว็ต ลิตเติล วิงจิง เซอร์รีย์

ไม่ใช่

โอเค ถ้าฉันได้ไปฮอกวอร์ตและได้รับจดหมายตอนอายุสิบเอ็ดแบบที่ใฝ่ฝันอย่างโง่เง่าเหมือนเด็กอายุสิบเอ็ดอีกหลายล้านคนบนโลก ชีวิตฉันก็คงจะดีกว่านี้ และสาบานได้ ว่าฉันจะต้องจีบวิกเตอร์ ครัมเป็นแฟน เพราะว่าเขาหล่อที่สุด หล่อยิ่งกว่า เซดริกเป็นล้านเท่า โดยเฉพาะผมเกรียนๆของเขา

ชีวิตฉัน ดูเหมือนเพิ่งเริ่มต้น

เพราะว่าฉันเป็นสมาชิกในสังคมคนทำงานคนหนึ่งที่เพิ่งจบจากมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ทุกคนเหยียบกันเข้าไป และฉันเองก็ตะเกียกตะกายที่จะจบออกมาด้วยคณะที่ฉันเกลียดและอาชีพที่ฉันอยากจะขากถุยใส่มันที่สุด

แต่ฉันก็ยังใช้มันหาเลี้ยงชีพ เพราะฉันขี้ขลาดเกินกว่าจะไปทำอย่างอื่นไงล่ะ

และฉันเพิ่งทำงานมาได้หนึ่งอาทิตย์ โดยที่ได้วันลาป่วยทั้งปีแค่สามวันเท่านั้น พระเจ้าช่วยเถอะ อยากให้ฉันฟ้องกรมแรงงานหรือยังไง

และเมื่อฉันทักท้วงเธอ มิสแพทริก หญิงวัยสี่สิบชาวอิตาลีที่มีสีหน้ายิ้มแย้มใจดี แต่หัวร้อนอยู่ข้างใน และสื่อสารยากที่สุดคนหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอแม่งเสือกชอบสั่งงานทางโทรศัพท์ คิดว่าฉันฟังสำเนียงทุเรศทุเรศของเธอรู้เรื่องหรือไงยะ กลับไปเรียนหัดพูดใหม่ซะไป

"สวัสดีค่ะ มิสแพทริก สบายดีมั้ยคะวันนี้" นั่นคือสิ่งที่ฉันพูดออกไปอย่างอ่อนหวาน แน่นอนว่าฉันอยากจะอ้วกใส่ตัวเองเต็มทีแล้ว

ฉันท้วงมิสแพทริกเรื่องวันลาหยุดสามวันอันน้อยนิดที่ขัดกับกฎกระทรวงแรงงานของประเทศที่กำหนดที่หยุดได้ตั้งสามสิบวัน สามสิบวันเชียวนะ เธอกะจะให้ฉันตายคาห้องทำงานโง่ๆนี่หรือ

แน่นอนฉันส่งกฎหมายแรงงานหลายหน้าไปให้เธออ่าน

มิสแพทริกบอกฉันว่า เดี๋ยวทางเราจะอ่านรายละเอียดแล้วติดต่อเธอกลับไป

ฉันเลยทำการสรุปเนื้อหาให้กับเธอ

เธอเลยทำการหาคนโทรมาด่าฉัน...ฉันได้ยินเสียงของเธอที่โวยวายเป็นภาษาอิตาลีในแบคกราวน์ เธอให้อีกคนหนึ่งซึ่งพูดภาษาอังกฤษได้ดีกว่าเธอ แต่...ยังห่วย มาพูดกับฉัน

และหมอนั่นบอกว่า ฉันกำลังก่อเรื่องในวันแรกที่ไปทำงาน

อะไรนะ!

ให้ตาย

ฉันเนี่ยนะ

ฉันก็แค่ทวงสิทธิ์ของตัวเอง

คุณจะมาว่าฉันก่อเรื่อง

แน่นอน ฉันหัวร้อนมาก หน้าฉันร้อนผ่าวไปหมดและพร้อมจะระเบิดตู้ม

แล้วฉันทำอะไรล่ะ

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น" เอมม่า สเคอร์บี้ พูดออกไปด้วยน้ำเสียงแข็งๆ

แต่พระเจ้าช่วยเถอะ ฉันก็ขอโทษมัน(ออกไปได้ยังไงกันวะ)

หลังจากนั้นฉันก็ทำงานเล่าเรื่องนี้ทั้งหมดให้กับเพื่อนร่วมรุ่นฉันฟัง ทุกคนบอกให้ฉันทน...

อืม...ฉันรู้

ฉันว่างงานมาหกเดือน และไม่สามารถที่จะว่างงานต่อไปได้อีก

เพราะฉันอายเพื่อนเต็มทีแล้ว

ให้ตายเถอะ

ลงชื่อ

เด็กสาวผู้รอดชีวิต (จากการถูกด่าต่อหน้าเป็นภาษาอิตาลี แต่ว่าโดนด่าทางโทรศัพท์แทน)

#เอมม่าสเคอร์บี้