“สวัสดีครับ ผมชื่ออาชวิน เป็นนายแพทย์ใหม่ที่จะมาประจำอยู่แผนกนี้ครับ” ชายหนุ่มหน้าตาน่ารักเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม เขาเดินไล่กล่าวเช่นนี้กับทุกคนภายในแผนกจักษุมาตั้งแต่เช้า ไม่ว่าจะเป็นแพทย์รุ่นพี่เหล่าพี่พยาบาล หรือแม้แต่คุณป้าพนักงานทำความสะอาด อาชวินก็แจกรอยยิ้มของเขาไปยังทุกคน เป็นรอยยิ้มแสนสดใสที่ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องเอ็นดู ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจนักที่ในขณะนี้เขากลายเป็นคนฮอตประจำแผนกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“แหมคุณหมออาชวินนี่น่ารักจังเลยนะคะ มีแฟนรึยังคะ ถ้ายัง…สนใจให้พยาบาลสาวแถวนี้ไปดูแลซักคนไหมคะคุณหมอ” วาริน พยาบาลสาวคนนึงในกลุ่มเอ่ยขึ้นขณะล้อมวงคุยอยู่กับคุณหมอประจำแผนกคนใหม่

“โอ๊ยเห็นหล่อหน่อยไม่ได้เลยนะยัยวา เดี๋ยวเถอะ ฉันจะฟ้องสามีเธอ” ม่านฟ้า ผู้เป็นหัวหน้าพยาบาลแผนกจักษุเอ่ยขึ้น

“พี่ม่านฟ้า! แค่หยอกคุณหมอเล่นนิดหน่อยเอง” พยาบาลสาวคนนั้นตอบกลับพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

“ไม่ได้หรอก! เดี๋ยวคุณหมอเกิดย้ายโรงบาลหนีเพราะกลัวเธอขึ้นมาจะทำไง ยิ่งนานๆทีจะมีคนน่ารักๆแบบนี้เข้ามาอยู่ในแผนกซักที พี่ต้องขอโทษแทนน้องด้วยนะคะคุณหมอมันเป็นอย่างนี้แหละค่ะ เห็นใครหล่อหน่อยไม่ได้เลย”

“อ๋อไม่เป็นไรครับพี่ม่านฟ้า” อาชวินรีบตอบพร้อมกับโบกมือไปมาเพราะเกรงว่าพี่ๆจะเป็นกังวล 

และในตอนนั้นเองเขาก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้จึงรีบก้มหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมาจากถุงกระดาษใบใหญ่ที่ถือติดมือมาตลอดตั้งแต่เช้า“ คือผมซื้อคุ๊กกี้มาฝากทุกคนด้วยครับจากร้านโปรดของผมเอง พี่ ๆ ลองทานกันดูนะครับ” เขาพูดพรางหยิบถุงคุ๊กกี้รสช็อคโกแลตออกมาจากถุงกระดาษใบใหญ่ตามจำนวนของพี่ ๆ พยาบาล

“คุณหมอซื้อมาให้ครบทุกคนเลยเหรอคะ”ม่านฟ้าถามขึ้นหลังจากรับคุ๊กกี้มาจากนายแพทย์หนุ่ม

“ครับ คือผมแอบมาสืบไว้ก่อนแล้วหน่ะครับว่าแผนกเรามีสมาชิกกี่คน” หนุ่มน้อยผู้เป็นเจ้าของคุ๊กกี้ตอบกลับพร้อมด้วยรอยยิ้มเช่นเคย

“เนี่ยน่ารักจริงๆเลยคุณหมออาชวิน หน้าตาก็หล่อเรียนก็เก่งจิตใจก็ดีไม่เห็นเหมือนคุณหมอจิ-” ยังไม่ทันที่พยาบาลสาวจะพูดจบก็ถูกผู้เป็นหัวหน้ายกมือขึ้นปิดปากแทบไม่ทัน

“ไม่เหมือนใครเหรอครับพี่วา? แล้วทำไมต้องปิดปากพี่วาอย่างนั้นด้วยล่ะครับพี่ม่านฟ้า?” แพทย์หนุ่มนึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพยาบาลรุ่นพี่ทั้งสองถึงได้มีทีท่าเช่นนั้น รวมไปถึงพี่ ๆ พยาบาลคนอื่นในวงสนทนาก็ดูมีท่าทีเปลี่ยนไปในทันที

“คงเพราะเธอเห็นผมมั้งครับ”

นายแพทย์หนุ่มถึงกับเลิกคิ้วขึ้นเพราะเสียงตอบกลับเมื่อสักครู่นี้ไม่ได้ออกมาจากปากของพยาบาลสาวตรงหน้า แต่กลับเป็นเสียงเข้มจากใครบางคนที่อยู่ข้างหลังและยังไม่ทันที่เขาจะได้หันหลังไปมองเลยว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร เขาก็รู้สึกได้ว่ามีใครบางคนเดินผ่านเขาไปเสียก่อนแล้ว

“ถ้าว่างนักอยากจับกลุ่มนินทาคนอื่น ก็กรุณาอย่าเสียงดังรบกวนผู้ป่วย รวมถึงผมด้วยนะครับ”เจ้าของเสียงเข้มเมื่อสักครู่กล่าวก่อนที่จะเดินเข้าห้องตรวจประจำของตนเองไป

…เป็นแพทย์รุ่นพี่หรอ ทำไมต้องพูดแบบนั้นด้วยนะ

“เอ่อ คุณหมอคะไม่ต้องไปใส่ใจหรอกค่ะคุณหมอจิรเมธแกก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ” พี่ม่านฟ้ารีบเอ่ยขึ้นทันทีหลังจากที่ประตูห้องของเจ้าของเสียงเข้มเมื่อสักครู่ปิดลงคงเพราะเกรงว่านายแพทย์หนุ่มประจำแผนกคนใหม่จะขวัญหนีดีฝ่อไปซะก่อน

…พี่จิรเมธหรอดูไม่ค่อยน่าคุยด้วยเลยซักนิด

แต่เอาน่า โชคชะตาคงไม่ใจร้ายให้ผมต้องข้องเกี่ยวกับเขาไปมากกว่านี้หรอก…มั้ง

-         Beside My Examination Room    -

ตลอดหนึ่งสัปดาห์ของการมาทำงานของนายแพทย์มือใหม่อาชวินเป็นไปด้วยดี ถึงแม้ในบางครั้งอาจมีติดขัดบ้าง เนื่องจากเขายังไม่ชินกับชีวิตการทำงานที่ไม่มีอาจารย์หมอคอยให้คำปรึกษาเหมือนอย่างเป็นนักศึกษาแพทย์ แต่เขาก็พยายามปรับตัวให้ได้เร็วที่สุด ทั้งยังคอยหาหนังสือออนไลน์อ่านเสริมความรู้ใหม่ ๆ อยู่เสมอ 

เขาได้พูดคุยและตรวจรักษาเกี่ยวกับสายตาให้กับผู้ป่วยหลากหลายช่วงวัย มีตั้งแต่เด็กน้อยจนไปถึงคุณตาคุณยาย นอกจากนี้พี่ ๆ ภายในแผนกก็ดูจะต้อนรับนายแพทย์ประจำแผนกคนใหม่เป็นอย่างดี ไม่ว่าอาชวินจะเดินไปทางไหนก็มักจะมีคนทักทายถามไถ่ความเป็นไปของเขาอยู่เสมอ แต่ถ้าจะมี…ก็คงมีอยู่คนเดียวนั่นแหละที่เหมือนจะไม่ได้สนใจกับการมาใหม่ของเขาเลยซักนิดเดียว 

อย่างไรก็ตามอาชวินก็เคยลองเข้าไปทักทายและนำของฝากเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปให้เพื่อเริ่มต้นมิตรภาพมาบ้างแล้ว แต่ทุกครั้งที่เขาเข้าไปก็มักจะได้คำตอบเดิมๆ พร้อมกับสีหน้าอันเฉยชาของพี่จิรเมธตอบกลับมาเสมอ

“ครับ…ขอบคุณครับ”

จากการที่ได้พบกันใกล้ขึ้นกว่าวันแรกที่เห็นผ่านตา อาชวินจึงได้ทราบว่าแท้จริงแล้วคุณหมอจิรเมธเป็นผู้ชายหน้าตาดีผิวขาว มีรอยบุ๋มข้างแก้มทั้งสองข้างชัดเวลาเขาพูด ทุกวันเขามักจะมาพร้อมกับเสื้อผ้าแสนสะอาดสะอ้าน และทรงผมเรียบแปล้สีเข้มที่ถูกเซ็ตมาเป็นอย่างดี หากเป็นตอนอยู่มหาลัย เชื่อเถอะว่าต้องมีภาพของคุณหมอจิรเมธอยู่ในอัลบั้มเพจคิ้วท์บอยของมหาวิทยาลัยอย่างแน่นอน 

นอกจากนี้จากการสอบถามพี่ๆ พยาบาล นายแพทย์หนุ่มจึงได้ทราบมาว่าคุณหมอจิรเมธเป็นนายแพทย์ประจำอยู่แผนกจักษุที่โรงพยาบาลแห่งนี้มาประมาณ 4 ปีเห็นจะได้ เขาเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง มักไม่ค่อยเข้าสังคมและผูกมิตรกับใคร ทั้งยังพูดจาโผงผาง จู้จี้จุกจิกและจริงจังกับทุกสิ่งทุกอย่าง

แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าเขาคือแพทย์อายุยังน้อย ที่มีชื่อเสียงในแวดวงแพทย์จักษุถือว่าไม่ธรรมดาเลยทีเดียว เมื่อเทียบกับระยะเวลาเพียง 4 ปีเท่านั้น ในแต่ละวันจะมีผู้ป่วยจำนวนมากที่ขอแจ้งกับทางโรงพยาบาลเป็นกรณีพิเศษว่าขอเข้าพบแพทย์จิรเมธโดยเฉพาะ ดังนั้นจึงจะเห็นได้ว่าห้องตรวจของคุณหมอจิรเมธจะมีผู้ป่วยผลัดเปลี่ยนกันเดินเข้าเดินออกอยู่ตลอดทั้งวันไม่เคยว่างเลย

ซึ่งห้องตรวจที่ว่าก็ไม่ได้อยู่ไหนไกลแต่อยู่ใกล้ ๆ เพียงแค่ ห้องข้าง ๆ ของคุณหมออาชวินนี่เอง ครั้งแรกที่อาชวินรู้ว่าตัวเขาเองต้องมาอยู่ข้างห้องกับคุณหมอหน้าตาไม่เป็นมิตรคนนี้ก็ทำเอาแพทย์หนุ่มถึงกับกุมขมับ ทำหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัดจนพี่ ๆ พยาบาลถึงกับหัวเราะออกมา

…บอกแล้วไงว่าอย่าให้ผมข้องเกี่ยวกับเขามากนักเลยคุณโชคชะตา
ถึงจะบอกว่าต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างตรวจก็เถอะ แต่เล่นมาอยู่ข้างห้องแบบนี้มันก็เกร็งเหมือนกันนะ

ถึงเขาจะพูดว่าคุณหมอจิรเมธดูเป็นคนไม่น่าคุยด้วยซักเท่าไหร่ แต่สุดท้ายแล้วอาชวินก็ได้ตัดสินใจว่าเขาจะลองใช้รอยยิ้มเข้าสู้ เผื่อว่ารอยยิ้มของเขาจะทำให้คุณหมอหน้าดุคนนี้ใจอ่อนลงบ้าง อย่างน้อยแค่ให้ความเกร็งของตัวเองลดลงบ้างก็ยังดี

และวันนี้ก็เป็นอีกวันของการทำงานที่อาชวินเริ่มต้นวันที่แสนสดใสด้วยการกล่าวทักทายกับทุกคนภายในแผนกเช่นเคย จนสุดท้ายก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องตรวจห้องหนึ่ง เขาช่างใจอยู่หน้าห้องนั้นได้สักพักจึงตัดสินใจเคาะประตูเพื่อเป็นการขออนุญาต

“เชิญครับ” เพียงไม่นานก็มีเสียงเข้มดังตอบกลับมาจากภายในห้องตรวจนั้น

“สวัสดีตอนเช้าครับพี่จิรเมธ” อาชวินรวบรวมความกล้าของเขาในการจะเอ่ยมันออกไปพร้อมกับก้มหัวเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทายให้กับผู้เป็นรุ่นพี่

“ครับ สวัสดีครับ” ชายตัวสูงละสายตาจากหนังสือตรงหน้า พร้อมกับก้มหัวให้กับผู้มาทักทายเล็กน้อยเช่นกัน

ถ้าเป็นตามปกติบทสนทนาก็คงจะจบลงเท่านี้และอาชวินก็จะยิ้มสดใสตามสไตล์ของเขาตอบกลับไปก่อนที่จะปิดประตูห้องตรวจห้องนั้นลง แต่แล้ววันนี้ก็ดูเหมือนจะแปลกไปจากทุกที

“คุณหมอมาประจำได้ครบอาทิตย์แล้วสินะครับ” ผู้เป็นแพทย์รุ่นพี่เอ่ยขึ้นก่อนที่ประตูห้องตรวจจะปิดลง

“ห้ะอะไรนะครับ เอ่อ...เมื่อตะกี้พี่จิรเมธพูดกับผมรึเปล่าครับ” นายแพทย์หนุ่มตกใจก่อนจะรีบเปิดประตูห้องตรวจนั้นอีกครั้ง

“ครับผมบอกว่าคุณหมออาชวินมาประจำได้ครบอาทิตย์แล้วใช่ไหมครับ” คนตัวสูงเอ่ยถามพร้อมกับมองมายังคนตัวเล็กที่ตอนนี้ยืนตัวเกร็งอยู่หน้าห้องตรวจ

“ครับวันนี้ครบอาทิตย์พอดีครับพี่จิรเมธ” คนที่อยู่หน้าห้องตรวจตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

…อย่างน้อยก็ได้คุยกันบ้างแล้วรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกแฮะ

“อืม…นี่ยังเช้าอยู่เลย งั้นเราไปหากาแฟดื่มกันไหมครับถือเป็นการเลี้ยงต้อนรับคุณหมอด้วย”

“ห้ะ!?” คนตัวเล็กกล่าวขึ้นมาอย่างลืมตัว

“อ่า…แต่ว่าถ้าคุณหมอไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ”

“สะดวกครับ สะดวก…คือผมแค่ตกใจ…ไม่คิดว่าคุณหมอจิรเมธจะชวนหน่ะครับ”

“ผมชวนไปดื่มกาแฟนี่มันแปลกมากเลยหรอครับ”

…แปลกมาก! แปลกที่สุด! นี่เขาไม่รู้ตัวจริง ๆ เหรอว่าตัวเองน่ากลัวขนาดไหน

ถึงในใจจะคิดอย่างนั้นก็ตามแต่สุดท้ายอาชวินก็ตอบได้แค่รอยยิ้มเหมือนอย่างเคย

-         Beside My Examination Room    -