เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
คลังฟิคผู้หญิงล้านมูดผู้หญิงล้านอารมณ์
[OS: 7] No matter who you are - จูเอ็ม #ฟิควิ่งผลัด

  • "ไอ้โจ ออกเรือคราวนี้เอ็งไปกับข้าด้วย" ประโยคบอกเล่าที่ดูเหมือนจะเป็นประโยคคำสั่งซะมากกว่าเอ่ยออกมาจากปากของผู้เป็นลุงของผมเมื่อประมาณ 2 อาทิตย์ที่แล้ว  ส่วนโจคือชื่อของผมเอง ผมเป็นเด็กชายวัย 12 ปีที่อาศัยอยู่กับลุงมาตั้งแต่จำความได้ลุงของผมเป็นชาวประมงธรรมดาที่ออกเรือทีก็หายไปเป็นอาทิตย์กว่าจะกลับมาครั้ง แต่พอเทียบกับเงินที่จะได้หลังการขายปลาพวกนั้นที่ตลาดก็ถือว่าคุ้ม หลายคนบอกว่าทะเลเป็นที่ที่น่ากลัว ยิ่งในเวลากลางคืนแบบนี้ มองไปทางไหนก็มีแต่ความมืดกับผืนน้ำสีเข้มอันกว้างใหญ่ แต่สำหรับผมทะเลกลับเป็นเหมือนบ้านอีกหลัง อยู่แล้วสบายใจอย่างบอกไม่ถูก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ผมชอบออกมานั่งเป่าฮาร์โมนิก้าพร้อมกับนั่งมองทะเลสงบ ๆ อยู่คนเดียวที่ท้ายเรือทุกคืนหลังจากงานบนเรือเสร็จสิ้น และคืนนี้ก็เช่นกัน

    โหเพราะมาก เธอเป่าเก่งจัง” ระหว่างที่ผมกำลังนั่งเป่าเครื่องดนตรีชิ้นโปรด ทันใดนั้นก็มีเสียงเล็ก ๆ ของเด็กผู้หญิงดังขึ้นแต่ทว่าบนเรือนี้มีแค่ผมกับลุง ถ้าอย่างนั้นจะเป็นเสียงใครเมื่อคิดได้ดังนั้นความกลัวก็เริ่มครอบงำความคิดของผมจนคิดไปต่างๆ นานาก่อนที่จะรวบรวมสติหันหลังกลับไปหาต้นตอของเสียง และผมก็ต้องแปลกใจเมื่อภาพที่เห็นกลับเป็นเด็กผู้หญิงที่คาดว่าคงรุ่นราวคราวเดียวกันโผล่ขึ้นมาจากน้ำเพียงแค่แนวไหปลาร้าขึ้นไปพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักมาหาผม 

    ...ใช่ น่ารัก เป็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดที่ผมเคยเห็น ด้วยคืนนี้เป็นคืนจันทร์วันเพ็ญแสงจันทร์ส่องลงมากระทบกับผิวเนียน ๆ พร้อมกับผมยาวสีน้ำตาลของเธอยิ่งชวนให้น่ามอง

    “งั้นก็มาฟังใกล้ ๆ สิ แล้วเธอเป็นใคร? ว่ายน้ำเก่งจัง มันลึกมากเลยนะ” ผมถามพร้อมชะโงกมองไปใต้น้ำ 
    เราเป็นเมอร์เมด  เราไม่เหมือนเธอ เธอยังจะให้เราฟังด้วยอยู่ไหม…?” เธอถามด้วยสีหน้าที่เศร้าลง
    ทำไมจะไม่ให้ฟังล่ะ ผมถามพรางเอียงคอเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ แค่ผมมีขา...เธอมีหาง ต่างกันแค่นี้เอง
    เธอไม่กลัวเราหรอ? เราไม่ใช่มนุษย์นะ” เธอถามย้ำ ก่อนจะว่ายเข้ามาใกล้ตัวเรือพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง
    ไม่เห็นน่ากลัวเลย เธอน่ารักมาเดี๋ยวเราเป่าให้ฟัง” ผมตอบก่อนที่จะรีบหยิบฮาร์โมนิก้าขึ้นมาเป่าเพื่อแก้เขิน โดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าแก้มขาว ๆ ของคนตรงหน้าก็กำลังขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อไม่ต่างกัน

    หลังจากฟังเพลงที่ผมเป่าจบ เราตกลงกันว่าจะผลัดกันเล่าเรื่องของตัวเองให้อีกคนฟัง โดยเฉพาะเธอที่ดูจะตื่นเต้นกับทุกเรื่องที่ผมเล่าไปหมด แต่งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ค่ำคืนที่เหมือนความฝันของเราผ่านไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะหายลงไปในทะเลลึกพร้อมกับทิ้งสร้อยคอสีเงินเส้นนึงไว้ เธอบอกให้ผมใส่มันทุกครั้งที่ออกเรือ สร้อยเส้นนี้จะคุ้มครองผมให้ปลอดภัย ผมไม่สนใจหรอกว่ามันจะคุ้มครองผมจริงไหม ผมรู้แค่ว่าผมอยากเจอเธออีก

    'เราจะได้เจอกันอีกไหม'นั่นคือความคิดสุดท้ายก่อนที่ผมจะหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทรา


  • - ทอล์กกะไร๋เต๋อ -

    สวัสดีค่าทุกคน นี่ผู้หญิงล้านอารมณ์ หรือล้านมู๊ดเองฮะ!
    แน่นอนว่ามีโปรเจคใหม่ทั้งที เราจะไม่ร่วมวิ่งด้วยได้อย่างไร ;)
    สำหรับโปรเจคครั้งนี้คือ '1 Page Challenge' 
    สารภาพว่าตอนแรกคิดว่าน่าจะใช้เวลาน้อยกว่าแต่งแบบไม่จำกัดจำนวนหน้า
    ปรากฎ...โหเป็นชาเลนจ์รว้าย ๆ ใช้เวลาหลายวันเลยฮะแต่ก็สนุกมากเช่นกัน

    และหัวข้อในครั้งนี้ที่เราได้ก็คือ!!..."ความกลัว (Fear)"
    ซึ่งเราก็ได้ออกมาเป็นความกลัวแบบนี้....มันก็จะมีความเอ๊ะนิดนึงฮะ แฮ่
    จริง ๆ พล็อตเรื่องนี้เราเอามาจากโปรเจคในอนาคตที่เราตั้งใจว่าจะเขียนค่ะ
    นี่มีโอกาสก็เลยขอเริ่มให้ฟิควิ่งผลัดหน้าเดียวนี้เล่าถึงเรื่องราววัยเด็กของโจกับน้องเมอร์เมดนั่นเอง
    ซึ่งน้องเมอร์เมดในที่นี้เราตั้งใจว่าเป็นไอเอ็มนะคะคู่จูเอ็มนี่แหละฮะ 
    ก็หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ ツ

    สุดท้ายนี้ฝากติดตามโปรเจค #ฟิควิ่งผลัด และผลงานของนักวิ่งคนอื่น ๆ กันด้วยน้า
    ขอบคุณผู้อ่านทุกคนฮะ♡



เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
hikaru_ouran (@hikaru_ouran)
น่ารักมากเลยค่าาาา???