"องค์ชายชางกยุนยังไม่ขึ้นบรรทมเหรอเพคะ"

"อื้อ ข้าว่าจะเดินเล่นดูสถานที่จัดงานในวันพรุ่งนี้ต่อเสียหน่อย"

"แต่พรุ่งนี้เช้าพระองค์ต้องตื่นเช้ามากนะเพคะ เอ่อ ข้าเกรงว่าท่านจะพักผ่อนไม่เพียงพอ"

"ข้าไม่เป็นไรหรอก เจ้าไม่ต้องกังวล ไปพักผ่อนเถอะ"

ตามจริงแล้วชางกยุนไม่ได้อยากมาเดินเล่นดูสถานที่จัดงานอะไรหรอก เขาเพียงแค่รอเวลาที่ใครบางคนจะมาก็เท่านั้น...และขณะนั้นเองที่ลมพายุโหมพัดเข้ามายังโถงของพระราชวัง ผ้าม่านและชานเดอเลียต่างเคลื่อนตัวไปมาตามแรงลม แสงไฟจากเปลวเทียนดับลง เหลือไว้เพียงความมืดมิด เมื่อนั้นเองชางกยุนจึงรู้ได้ทันทีว่า 'เขา'  มาถึงแล้ว

"ท่านมาช้า"

"ข้าสายไปเพียงอึดใจเดียวเท่านั้น"

บุคคลปริศนาปรากฏกายขึ้นท่ามกลางความมืดมิด ก่อนจะเดินเข้ามายังพื้นที่ที่มีแสงจันทร์ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เผยให้เห็นร่างสูงคล้ายกับร่างกายของมนุษย์ แต่หากมองไปยังเบื้องหลัง จะเห็นได้ถึงปีกสีดำขนาดใหญ่อันน่าเกรงขาม อมนุษย์ผู้มีร่างกายเป็นมนุษย์ แต่มีปีกอันแข็งแกร่ง พละกำลังอันล้นเหลือ และสายตาอันเฉียบคมดั่งเช่นเหยี่ยว อมนุษย์ตนนั้นมีนามว่า "จูฮอน"

"ไม่เอาน่าชางกยุน ทำไมทำหน้าเช่นนั้น ข้าไม่ได้จงใจให้เจ้าต้องรอนาน
 ข้าขอโทษ" ร่างสูงกุมมือเล็ก ๆ ของคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน

"ท่านบอกข้าให้มั่นใจได้หรือไม่ ว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก่อนรุ่งสาง ข้าไม่อยากอภิเษกสมรส" อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นพร้อมสีหน้าที่แสดงถึงความกังวล

"ข้ารู้ และข้าไม่มีวันให้งานนั้นเกิดขึ้นแน่นอน ข้าสัญญาว่าเรื่องทุกอย่างจะจบก่อนรุ่งสาง" จูฮอนเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะมองไปยังบริเวณรอบ ๆ โถงพระราชวัง "ที่นี่หรือ ที่เตรียมไว้จัดงานเลี้ยงอภิเษกสมรสในวันพรุ่งนี้"

"อื้อ สำหรับงานเต้นรำตอนกลางคืนน่ะ"

"แล้วเจ้าชอบงานเต้นรำไหม?"

"หืม ถามทำไม"

"ก็แค่อยากรู้"

"ตามจริงก็ชอบ เพราะเคยอ่านมาจากหนังสือแล้วดูเป็นบรรยากาศที่ดี"

"แต่เจ้าเคยบอกว่าไม่ชอบเวลาต้องเจอผู้คนเยอะ ๆ มันวุ่นวาย เหตุใดจึงชอบงานเต้นรำ"

"ไม่ได้ชอบเพราะได้เจอคนเยอะ แต่ชอบเพราะคิดว่าการได้อยู่ในอ้อมกอดของคนรัก พร้อมเสียงเพลงบรรเลงคงดีไม่น้อย"

"งั้นเอาเป็นว่า...หลังเราจัดการเรื่องทั้งหมดจบ
คืนพรุ่งนี้ข้าจะมารอเจ้าที่นี่แล้วเต้นรำกัน ตกลงไหม"

“ท่านน่ะเหรอจะเต้นรำ  ไม่ยักรู้ว่าชอบอะไรแบบนี้ด้วย”

“อะไรที่เจ้าอยากทำ ข้าก็อยากทำด้วยทั้งนั้น ว่าอย่างไรตกลงไหม”

"ก็ต้องตกลงอยู่แล้ว" ชางกยุนยกยิ้มอย่างน่ารัก ก่อนจะเดินตรงเข้าไปจุมพิตเล็ก ๆ ที่แก้มของคนตัวสูง

“แต่ก่อนอื่น ตอนนี้เจ้าต้องขึ้นไปรออยู่ที่ห้องนอนของเจ้าได้แล้ว มันถึงเวลาแล้ว” จูฮอนกางปีกคู่ใหญ่สีดำสนิท พร้อมทะยานสู่การล้างแค้นให้กับคนที่เขารัก แต่แล้วก็ถูกมือเล็ก ๆ ของชางกยุนหยุดไว้เสียก่อน

“จูฮอน ให้ข้าไปด้วยไม่ได้หรือ? ถึงตอนนั้นข้าจะได้ปลิดชีพเขาด้วยตัวเอง ล้างแค้นให้ท่านพ่อท่านแม่”

“แต่เรื่องนี้เราตกลงกันแล้วชางกยุน” 

“....แต่ข้าเป็นห่วงท่าน การให้ท่านไปสู้ด้วยตัวคนเดียวข้าไม่สบายใจ”
คนตัวเล็กจับมือของอีกฝ่ายไว้แน่น

จูฮอนยกยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอ่ยพรางลูบหัวอีกฝ่ายเบา ๆ “ หากเจ้าไปด้วยอาจเกิดอันตรายขึ้นได้ ถึงตอนนั้นข้าคงไม่สบายใจมาก ชางกยุน จงเชื่อมั่นในความแข็งแกร่งของข้า ไม่ว่าใครหน้าไหนก็หยุดข้าไม่ได้ มนุษย์ผู้นั้นทำให้เจ้าทุกข์ทรมานมามากเกินพอ ได้เวลาชำระบาปเสียที"

อมนุษย์ร่างสูงผู้มาพร้อมปีกอันน่าเกรงขามหายไปพร้อมกับลมพายุลูกใหญ่ที่พัดเข้ามายังโถงพระราชวัง ส่วนองค์ชายเองก็กลับขึ้นยังห้องพักของตน เพื่อรอดำเนินการสำคัญขั้นถัดไป จากนั้นเพียงไม่นานนัก เสียงที่เป็นสัญญาณถึงการล้างแค้นก็เริ่มลอยผ่านมาตามอากาศ 

ตั้งแต่เสียงที่เกิดจากการต่อสู้ ไล่ต่อมายังเสียงแห่งความเจ็บปวดและการร้องขอชีวิต จนมาถึงเสียงสุดท้าย...เสียงภาวนาถึงพระผู้เป็นเจ้า ชางกยุนซึ่งอยู่ห้องติดกัน เขาได้ยินเสียงเหล่านั้นอย่างชัดเจน

และครั้นพระราชวังกลับเข้าสู่ความเงียบงันอีกครั้ง บัดนั้นเองที่สองเท้าขององค์รัชทายาทย่างก้าวออกจากห้องพัก มุ่งตรงไปยังห้องพักของคนทะนงตัวว่าจะได้เป็นผู้ครองเมืองเอสปัวร์เมื่อยามรุ่งสาง เขาค่อย ๆ หลับตาลงพร้อมกับหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง เขาก้าวเข้าสู่ห้องที่ในขณะนี้เต็มไปด้วยข้าวของที่อยู่อย่างกระจัดกระจาย มีเลือดมากมายเปื้อนอยู่ทั่วบริเวณ และสุดท้าย...คนที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิตกำลังพยายามใช้ลมหายใจสุดท้ายตะเกียกตะกายอย่างน่าเวทนาบนพื้น

“ช….ชา...ชาง..ก...กยุน...ช่ว...ช่วยข...ข้า”

ชางกยุนมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาอันเรียบเฉย แล้วจึงค่อย ๆ เผยรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก

“คนสติฟั่นเฟืองเช่นข้า ช่วยอะไรท่านไม่ได้หรอก แต่อีกไม่ช้ายมทูตคงจะมาช่วยท่านเอง”

“จ...เจ้า...กับอ….ไอ้ตั...ตัวประ….หลาดนั่น”

“หึ ข้าบอกท่านแล้วใช่ไหมว่าเราจะได้เห็นดีกัน อ่อ...แล้วก่อนที่ลมหายใจสุดท้ายของท่านจะหมดลง ฟังไว้ให้ดี  อย่าเรียกคนรักของข้าด้วยคำเช่นนั้น” ชางกยุนยกเท้าขึ้นแล้วกระแทกลงตรงกลางอกของคนที่อยู่เบื้องล่าง และต่อจากนั้นเพียงไม่ถึงนาทีก็ถึงเวลาที่ยมทูตเดินทางมารับตัวคนชั่วช้าไปลงทัณฑ์ ซึ่งในตอนนั้นเองที่การดำเนินการขั้นถัดไปของชางกยุนกำลังจะเริ่มขึ้น…

นับถอยหลัง 3...2...1

“ใครก็ได้ช่วยด้วย! มีใครได้ยินข้าไหม! ”

ใช่...เพื่อล้างแค้นให้ครอบครัวของข้า ข้ากำลังทำแบบเดียวกับที่เจ้าทำไง โอดิน

“โอ้ไม่นะ...นะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นขอรับ!? ทำไมองค์โอดินถึงได้…!?”

“ฮึก....ข้าก็ไม่รู้เช่นเจ้า ข้าเพียงแค่ต้องการเข้ามาหาผู้เป็นว่าที่พระสวามี แต่เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็กลับเห็นท่านโอดินในสภาพเช่นนี้แล้ว ฮึก….ไม่น่าเลย”

“โถองค์ชาย...สูญเสียทั้งพระบิดาพระมารดา มาถึงครั้งนี้ก็ต้องสูญเสียผู้เป็นว่าที่พระสวามี ทำไมท่านถึงได้น่าสงสารเพียงนี้”

“เช่นนั้นข้าว่าพวกเจ้าควรรีบพาองค์ชายไปพักผ่อนก่อน ส่วนทางนี้ข้ากับเหล่าทหารจะจัดการเอง”

“ขอบใจพวกเจ้ามากนะ ยังไงข้าก็ต้องขอฝากด้วย...” ชางกยุนเอ่ยตอบเหล่าข้าบริพาร แล้วจึงหันหลังกลับไปยังห้องพักของตนพร้อมเหล่าคนรับใช้ รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาหลังจากบานประตูปิดลง และเมื่อนั้นที่ชางกยุนโผเข้ากอดกับ ‘เขา’ ที่กำลังรอฉลองชัยชนะครั้งนี้อยู่หลังประตูห้องพัก

“ขอบคุณท่านมาก ในที่สุดเราก็ชนะแล้วที่รัก”

แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามายังพระราชวัง บรรดาฝูงนกต่างขับร้องเสียงเพลง เสมือนเป็นการฉลองชัยชนะให้กับองค์รัชทายาทเพียงหนึ่งเดียวของเมืองเอสปัวร์ 

ณ ขณะนี้เช้าวันใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้ว

ข่าวเรื่องการเสียชีวิตของโอดินถูกกระจายไปทั่วเมือง ข่าวลือเรื่องสาเหตุการเสียชีวิตของเขาถูกเล่าต่อไปต่าง ๆ นานา บ้างก็ว่าเป็นผลจากศัตรูที่โอดินเคยไปทำสงครามมาลอบปลิดชีพเขาก่อนได้ขึ้นครองบัลลังก์ แต่บ้างก็ว่าเป็นผลจากพลทหารบางนายที่ไม่พอใจกับการแบ่งสรรปันอำนาจ จนลงเอยด้วยการลอบปลิดชีพผู้เป็นนาย 

แต่อย่างไรเสียในตอนนี้ชางกยุนก็ได้รับทุกสิ่งทุกอย่างที่ควรเป็นของเขากลับคืนมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชางกยุนป่าวประกาศสถาปนาตนขึ้นเป็นผู้ปกครองเพียงหนึ่งเดียวของเอสปัวร์ 

ไม่มีแล้วซึ่งคำติฉินนินทา...เหล่าคนทั้งหลายทั้งข้าราชบริพาร พลทหารหรือชาวบ้านที่เคยกล่าวลือเรื่องขององค์รัชทายาท บัดนี้ได้แปรเปลี่ยนกลายเป็นคำสรรเสริญ

นี่สินะ...อำนาจอยู่ในมือใคร คนส่วนมากก็พร้อมจะเลือกอยู่ข้างนั้น

ชางกยุนรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีนัก แต่เรื่องราวที่ผ่านมาตลอดหลายปีมานี้ มันทำให้ชางกยุนได้เรียนรู้อะไรบางอย่าง ว่าในเมื่อคนในเมืองนี้ประพฤติตนเช่นคนสอพอ พร้อมเปลี่ยนสีตนเองให้เข้ากับฝ่ายที่เป็นผู้กุมอำนาจ เป็นเช่นนี้แล้ว เห็นทีชางกยุนเองก็จำต้องมีหน้ากากเป็นของตัวเองบ้างเช่นกัน

“บางทีการเป็นคนเลวบ้างก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เพราะในเมื่อเป็นคนดีมากไปมันอยู่บนโลกนี้
ลำบากนี่นะ” ชางกยุนกล่าวกับมินฮยอกในขณะที่อาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า

“นั่นสินะ ว่าแต่แล้วเขาล่ะ? เจ้ากับเขาจะไม่ขึ้นครองบัลลังก์ด้วยกันหรือ?”  มินฮยอกเอ่ยถาม

“เขาไม่ชอบอะไรแบบนี้หรอก เชื่อข้าสิ” ชางกยุนหันมายิ้มให้กับมินฮยอก จากนั้นมินฮยอกจึงได้เอ่ยชวนสหายคนสนิทไปยังโต๊ะอาหาร เพื่อเฉลิมฉลองให้กับองค์ราชาคนใหม่แห่งเมืองเอสปัวร์ 

ในที่สุดความสุขสงบกลับมาสู่ชีวิตขององค์ชายชางกยุนอีกครั้ง

**ตั้งแต่นี้ไปถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะให้เปิดเพลงงานเต้นรำในคืนพระจันทร์เต็มดวง 
ฟังไปด้วยจะดีมากเลยค่ะ : https://www.youtube.com/watch?v=y04gImu0qiw **

และเมื่อท้องฟ้ามืดสนิท เผยให้เห็นดวงจันทร์กลมสวย พร้อมหมู่ดาวพร่างพราว เป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งรัตติกาล ทันใดนั้นเองที่นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน ชางกยุนในชุดสูทวิวาห์สีขาว กำลังย่างก้าวเดินลงบันไดมายังโถงใหญ่ของพระราชวัง เพื่อมาตามสัญญาของใครบางคน

“นึกว่าเจ้าจะลืมนัดข้า” เสียงสุขุมดังขึ้นจากผู้ที่ใส่ชุดสูทสีดำอยู่มุมโถงพระราชวัง

“ไม่มีทาง นัดก็ต้องเป็นนัดอยู่แล้ว” ชางกยุนยิ้มพร้อมยกไหล่ขึ้นเบา ๆ 

“วันนี้เจ้าน่ารักเป็นพิเศษหรือเปล่า” จูฮอนมองคนตรงหน้า พรางยิ้มจนเห็นถึงรอยบุ๋มข้างแก้ม

“ข้าจะไม่ปฏิเสธหรอกนะ” คนตัวเล็กขำออกมาเล็ก ๆ หลังจากพูดไป

อมนุษย์ผู้มีปีกคู่ใหญ่สีดำสนิทย่อตัวลง และยื่นมือออกไปยังเบื้องหน้า “องค์ราชาชางกยุน ได้โปรด...เต้นรำกับข้าในคืนนี้ได้หรือไม่” คนตัวเล็กไม่ตอบอะไร แต่กลับยื่นมือออกไปจับกับมือ
ของอีกฝ่ายแทนคำตอบ

เมื่อนั้นเองที่เสียงเพลงค่อย ๆ เริ่มบรรเลงขึ้น ดวงไฟบริเวณโดยรอบของพระราชวังค่อย ๆ ลดแสงในตัวเองลง แสงจันทร์จากภายนอกหน้าต่างส่องเข้ามากระทบกับตัวอาคารเกิดเป็นแสงสีน้ำเงินสลัว บรรยากาศแสนโรแมนติก เสมือนภาพฉายจากความฝันก็เกิดขึ้นจริง ณ พระราชวังแห่งเมืองเอสปัวร์
ทุกสิ่งอย่างสมบูรณ์แบบขึ้นเป็นทวีคูณ เพราะคู่รักเพียงหนึ่งเดียวที่กำลังเคลื่อนตัวอย่างอ่อนโยนอยู่บนฟลอร์เต้นรำ

“ข้าเพียงคิดว่าบรรยากาศสว่างไสวที่เต็มไปด้วยสีทองมันช่างแสนน่าเบื่อ หวังว่าเจ้าเองก็จะชอบบรรยากาศอย่างนี้เช่นกัน” ร่างสูงเอ่ยขึ้น ในขณะที่มือโอบอยู่รอบเอวของอีกฝ่าย

“ข้ารักมัน บรรยากาศตอนนี้สวยกว่างานเต้นรำเมื่อคืนเป็นไหน ๆ แต่ถึงอย่างไรจริง ๆ แล้วอะไรที่ท่านชอบ ข้าก็ชอบด้วยอยู่แล้ว” ชางกยุนเงยหน้าขึ้นสบตากับจูฮอน และส่งรอยยิ้มน่ารักมาให้เขา

“ทุกวันนี้ยังทำให้ข้ารักเจ้าไม่พออีกหรือชางกยุน” จูฮอนสบตาตอบ

“ไม่พอ ข้าจะทำให้ท่านรักข้ามากขึ้นทุกวัน ๆ จนท่านขาดข้าไม่ได้สักวินาทีเดียว” คนตัวเล็กกว่ายักคิ้ว

“ก็ได้ หากเจ้าต้องการให้เป็นเช่นนั้น...” จูฮอนปล่อยมือจากตัวของคนตรงหน้า ก่อนจะนั่งลงย่อกับพื้นพร้อมหยิบกล่องไม้กล่องหนึ่งขึ้นมา “แต่งงานกับข้าสิที่รัก หลังจากนั้นทุกวินาทีในชีวิตของข้าจะมีเพื่อเจ้าเพียงผู้เดียว” เขาเปิดกล่องไม้ออก เผยให้เห็นแหวนเงินแท้ที่มีสัญลักษณ์ปีกอยู่ข้างเพชรสีน้ำเงินเม็ดงาม

ชางกยุนยืนนิ่ง เบิกตาโตมองภาพที่เห็นตรงหน้า น้ำตาแห่งความสุขใจค่อย ๆ ไหลออกจากนัยน์ตาดวงสวย รอยยิ้มแห่งความปิติปรากฏขึ้นบนใบหน้าได้รูปของเขา ร่างสูงเอื้อมมือมาปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลอย่างอ่อนโยน “ว่าอย่างไรชางกยุน เจ้าจะรับคำขอของข้าไหม” 

“อื้อ ข้าตกลง” องค์ชายค่อย ๆ ยื่นมือไปให้กับอมนุษย์ผู้เป็นคนรักของเขา 

จูฮอนคิดไว้ไม่มีผิด แหวนประจำเผ่าพันธุ์ช่างเข้ากับนิ้วสวย ๆ ของชางกยุน

“ขอบคุณ ขอบคุณที่ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน จนถึงวันนี้ท่านคอยอยู่เคียงข้างข้ามาโดยตลอด”

ครั้งแรกที่เจอกัน...วันนั้นเป็นคืนจันทร์เพ็ญ ชางกยุนหลบหนีงานสังสรรค์ที่ถูกจัดขึ้นที่พระราชวัง เขาไม่อยากพบปะกับผู้ใด เพราะไม่เพียงแต่ชาวบ้าน หรือข้าราชบริพารที่พากันติฉินนินทา แต่รวมไปถึงเหล่าบรรดาราชวงศ์เองก็ชอบพูดจาดูถูกและเหยียดหยามในความแตกต่างของเขา ชางกยุนไม่ชอบที่ใครต่อใครมาว่าถึงความชอบของเขาว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ ชางกยุนไม่ชอบที่ใครต่อใครมักพูดว่าเขาสติฟั่นเฟือง ชางกยุนไม่ชอบสายตาของคนเหล่านั้นที่มองมาทางเขา และที่สำคัญ....ชางกยุนไม่ชอบที่ต้องทำให้พระบิดามารดาของเขาต้องเอือมระอา 

เขาจึงตัดสินใจควบม้าอย่างไม่คิดชีวิตมุ่งหน้าเข้าป่า ยิ่งร้องไห้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งควบม้าเร็วขึ้นเท่านั้น ค่อย ๆ เดินทางเข้าสู่ป่าที่ลึกขึ้นและลึกขึ้น จนรู้ตัวอีกทีก็หาทางกลับไม่เจอแล้ว และในตอนนั้นเองที่เขาได้เจอกับจูฮอน แรกพบก็มีกลัวจนตัวสั่นไม่ต่างจากคนอื่น ๆ แต่พอเมื่อเวลาผ่านไปชางกยุนก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและความจริงใจจากอมนุษย์ตนนี้ คืนนั้นจูฮอนพาชางกยุนกลับมายังพระราชวังก่อนรุ่งสาง และหลังจากนั้นทุกคืนจันทร์สว่าง ชางกยุนจะควบม้ามุ่งสู่ป่า เพื่อเดินทางเข้าไปพบกับจูฮอน เขาทั้งคู่มีความรู้สึกดีให้ต่อกัน จนพัฒนาความสัมพันธ์มาสู่สถานะคนรักจนถึงทุกวันนี้

“ข้าเต็มใจ ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เจ้าสุขข้าก็สุข เจ้าทุกข์ข้าก็ทุกข์ด้วย ข้ารักเจ้าชางกยุน”

“ข้าก็รักท่าน จูฮอน นับตั้งแต่วินาทีนี้ไปชีวิตของข้าก็อยู่เพื่อท่านเพียงผู้เดียวเช่นกัน”

 จูฮอนค่อย ๆ ก้มลงมอบจุมพิตแสนหวานให้กับชางกยุน สัมผัสนั้นดำเนินไปอย่างเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความรักและความอ่อนโยน ถึงแม้จูฮอนจะไม่ได้ขึ้นครองบัลลังก์คู่กับชางกยุน แต่ทั้งสองก็ใช้ชีวิตรักกันอย่างมีความสุข ต่างคนต่างดูแลและเป็นความสุขให้แก่กันไปชั่วนิรันดร์

END.

ไอ่ล้านมู้ดกลับมาพร้อมฟิคแฟนตาซีอีกครั้งค้าบเย่ะ!
ดูท่าคงจะได้เดบิวต์มาเป็นไร๋เต๋อฟิคสายแฟนตาซีเทพนิยายแล้วจริง ๆ ล่ะ ฮ่า ๆ 

ตอนแรกไม่คิดว่าจะยาวขนาดนี้ มันเริ่มมาจากความว้อนแต่งซีนเต้นรำของเค้าเฉย ๆ
ไหงมาไกลขนาดนี้ได้ไม่รู้ ก็หวังว่าทุกคนจะชอบแล้วก็เข้าใจเรื่องราวกันนะคะ คิ้กค้าก

ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ เก่งกันมากเลยแง้ ยังไงเค้าต้องขอฝากให้มาสะกิด
บอกเค้าในแท็ก หรือที่ไหนก็ได้ซักนิดอะลิทเทิ้วบิดว่าอ่านแล้วเป็นไงบ้าง 

ทุกกำลังใจมีผลกับใจดวงน้อยของเค้าเสมอ *^*

สุดท้ายนี้ฝากติดตามผลงานในครั้งต่อ ๆ ไปของไอ่ล้านมู้ดมันด้วยน้า
แล้วเจอกันใหม่ครั้งหน้า เมื่อประตูวันเดอร์แลนด์เปิด♥ #คลังฟิคผู้หญิงล้านมูด 

ปล. ภาพที่เอามาประกอบเป็นโถงพระราชวังทั้งสองภาพ คือ  

'The Hall of Mirrors' จากพระราชวังแวร์ซาย (Versailles Palace) ประเทศฝรั่งเศสค่ะ