ซึ่งเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องทำ

เพราะใจเรา ก็คงไม่ประสงค์ที่จะอยู่บ้านที่เต็มไปด้วยฝุ่น และความสกปรกที่ดูไม่งามตาเท่าไรนัก

รวมไปถึงการจัดข้าวจัดของให้เป็นระเบียบ การย้ายโน่นย้ายนี่ ก็เป็นการเปลี่ยนบรรยากาศของบ้าน

ทำให้ชีวิตดูไม่จำเจมากนัก

ในบ้านของผมก็มีของเยอะแยะเต็มไปหมด 

ทั้งของที่ตัวเองซื้อมา 

ของที่เพื่อนเอามาให้

ของที่ใช้แล้ว 

และของที่พังแล้ว

ต่างก็อยู่ในบ้าน กองตรงโน่นบ้าง ตรงนี่บ้าง อยู่ตามซอกลิ้นชัก แอบอยู่ข้างตู้ 

ซึ่งไม่รู้ว่าของเหล่านั้น มันไปอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร

มันอาจไปอยู่ตรงนั้นเพราะอาอี๊เป็นคนจัด เป็นคนเอาไปเก็บไว้

หรือเป็นเพราะผมเอาไปเก็บไว้เอง แต่เวลาผ่านไปก็ไม่ได้สนอกสนใจมันเท่าไร จนลืมไปว่าเก็บไปไว้ตรงไหน

พอจะใช้งานแต่ละครั้ง ก็ต้องมาคุ้ย มาหา มานึกอยู่สี่ห้านาที ว่าตกลงมันอยู่ไหนกันแน่ 

พอหาเจอก็ได้แต่แปลกใจว่า มันไปเก็บตรงนั้นเลยหรือ

แต่อีกสาเหตุ ที่ทำให้ต้องใช้เวลาหาของบางอย่าง แทนที่จะหาได้เจอทันที อาจเป็นเพราะนิสัยส่วนตัวก็ได้มั้ง

ตั้งแต่เข้ามหาลัยมา เวลาได้ของจากคนอื่น ก็แทบจะเก็บไว้ทั้งหมด นานๆทีจะทิ้งเพราะมันไม่มีที่เก็บจริงๆ หรือมันไม่ได้ใช้งาน หรือมันพังแล้ว จึงเอาไปทิ้ง

แต่ส่วนใหญ่ ก็เก็บเอาไว้เกือบทั้งหมด ใส่ไว้ในกล่องบ้าง ในตู้บ้าง ซ้อนๆทับๆไว้ เหมือนเป็นการบอกตัวเองว่า 

อะไรที่ไม่ได้ใช้บ่อยๆ ก็เก็บไว้แบบดีๆ มิดชิดๆหน่อย 

ซึ่งนานๆที ก็จะคุ้ยเอาออกมาดู ตอนที่เก็บของ จัดของนี่แหละ

พอคุ้ยมาเจอชิ้นโน้น ชิ้นนี้ เหมือนภาพในตอนนั้นมันลอยมาแบบอัตโนมัติ 

เหมือนกับว่า ของเหล่านั้น มันเก็บซ่อนเรื่องราวเหล่านั้นเอาไว้ 

พอคนคุ้ยมาคุ้ยเจอ ก็เอาเรื่องราวเหล่านั้นปาใส่หน้าให้เห็นภาพอยู่ร่ำไป

มันเป็นความทรงจำที่สวยงาม 

ถึงแม้ว่า เวลาผ่านไป บางอย่างจะไม่เหมือนเดิม 

แต่การมีของสิ่งนั้นอยู่ เหมือนเป็นการบ่งบอกว่า

เหตุการณ์ครั้งนั้น มันเคยเกิดขึ้นจริงๆนะ