แทนที่จะพูดว่า "อ่า... มันยากจัง" และรู้สึกแย่คุณควรจะลุกขึ้นมา,หัวเราะให้มากขึ้นและการพูดมากๆจะทำให้คุณรู้สึกเข้มแข็งขึ้นแต่นั้นมัน...อาจจะสำหรับแค่กับผมคนเดียว ฮ่าๆๆๆ

         ครั้งสุดท้ายยยยยในไดอารี่ผมได้เขียนว่าเวลาที่คุณมีช่วงเวลาที่ยากลำบากหรือเหนื่อยมามากๆให้คุณหัวเราะและพูดขอบคุณกับตัวเองที่ได้อยู่ในสถานการณ์เหล่านั้นแล้วคุณจะรู้สึกดีขึ้น และนั่นมันยังคล้ายกับหลักการได้รับความเข้มแข็ง
หลังจากมองดูวันเวลาผ่านไปทุกๆวันอย่างน่าตื่นเต้นคอนเซ็ปท์ของวันและคอนเซ็ปท์ของเวลาต่างก็ยังไม่ปรากฎแต่หลังจากที่ผมตั้งสติได้ก็รู้สึกกลัวการได้เห็นตารางงานล่ะครับ การได้รับรู้ว่างานโชว์เคสกำลังเข้ามาหาผมทีละสเต็ป
ยังไงก็ตามอีก 19 วัน ผมรู้สึกว่ามันนานไปหน่อยสำหรับคนอื่นๆ พวกเขาอาจจะรู้สึกแบบนั้น แต่สำหรับผมนั้น เลข 19 นั้น ผมรู้สึกว่ามันไม่พอนั่นคือเหตุผลสำหรับวันที่เหลืออยู่ ผมรู้สึกกังวลว่าจะเขียนอะไร จะใช้เวลา(ใน 19 วัน)ยังไง โดยไม่ย้อนกลับมาเสียใจภายหลัง
ความรู้สึกวุ่นวายนี้คล้ายกับเวลาที่คุณสอบและสงสัยว่าคุณจะต้องเจอคำถามแบบไหน...?

ผมอยากจะทบทวนตัวเองให้แน่ใจก่อนจะเดินเข้าห้องสอบไปโดยปราศจากความกังวลหลังจากนั้นค่อยปรากฎตัวออกมา

          วันเวลาเริ่มนับจาก 30 วัน หลังจากนั้นก็ 29,28  และตอนนี้ ลดมาจนเหลือ 19 วัน วันเดบิวต์ใกล้เข้ามาเรื่อยๆความรู้สึกของ ความตื่นเต้น ความประหม่า และ ความเครียด ก็เพิ่มขึ้นไปตามลำดับ
ผมอยากจะเจอแฟนๆของผมให้ได้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ขณะที่จ้องตาหนึ่งในพวกเขา ผมอยากจะถามพวกเขาว่า "วันนี้ทานอะไรมา ? เป็นยังไงบ้างวันนี้ ? รู้สึกยังไง?"ผมอยากจะโชว์ให้แฟนๆเห็นถึงภาพลักษณ์ที่ดูดีของผมดังนั้นผมก็เลยเริ่มไดเอทพร้อมกับซูบินฮยองผมอยากจะประสบความสำเร็จในการไดเอท เพื่องานโชว์เคสและการแสดงต่อหน้าแฟนๆที่เจ๋งและน่ารักของเรา
จริงๆแล้วก็เหมือนกับการเขียนไดอารี่ในวันนี้ ผมรู้สึกกลัวเล็กน้อย เพราะในทวิตเตอร์ผมโชว์ด้านที่สดใสและเต็มไปด้วยพลังมาโดยตลอด แต่ทว่าในไดอารี่นี้ผมโชว์ความรู้สึกข้างในของผมเอง มันโอเคใช่มั้ยครับ ที่จะพูดคุยแบบนี้ ในฐานะของใครสักคนที่เป็น ชเว บอมกยู มากกว่าที่จะเป็น ใครสักคนในฐานนะ Tomorrow by Together บอมกยู ? ผมเคยคิดอะไรแบบนั้นเยอะมาก และผมก็รู้สึกขอบคุณมากๆสำหรับคนที่ห่วงใยและสนับสนุนผมมาโดยตลอดและหลังจากได้ยินว่าแฟนๆหลายคนที่เคยยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับผม ผมเรียนรู้มันไปทีละสเต็ปและรู้สึกว่าตัวเองค่อยๆโตขึ้น
อ่า แล้วก็เมื่อวาน ผมพูดถึงว่ามันน่าประหลาดใจยังไง ที่ความแตกต่างของทีม เมมเบอร์ที่มารวมตัวกัน ทำงานร่วมกัน แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกสงสัยและตั้งตารอแฟนๆของ Tomorrow by Together และความพอใจของแฟนๆว่าจะมีมากน้อยแค่ไหน

ทุกๆวัน ผมคิดว่าผมจะเขียนไดอารี่เกี่ยวกับเรื่องอะไรดีที่ผมควรจะเขียนแต่ขณะที่คิดผมก็ลงเอยด้วยการเขียนอะไรยาวๆลงไปแล้วผมอยากจะบอกเล่าถึงความขอบคุณของผมและความรักที่จริงใจถึงแฟนๆที่กำลังอ่านข้อความยาวๆและน่าเบื่อแบบนี้อยู่ผมรักทุกคนที่สุดในโลกเลยครับ ขอบคุณนะครับ
วันนี้ผมรู้สึกว่าผมสามารถไปได้ทุกที่ ไปได้ไกลได้เท่าที่ทุกคนจะไปกับผมผมอยากจะเจอทุกคนจริงๆ รักนะครับ!!