พอเริ่มต้นตรงนี้ก็คงจะเริ่มคิดแล้วว่า คนบ้าอะไรเขียนจดหมายถึงตัวเองในอนาคตกัน เขามีแต่เขียนจดหมายถึงตัวเองในอดีต และที่สำคัญที่สุดคือ

ตัวกูในตอนนั้น มันจะมีจริงหรือเปล่า

ตอนที่เขียนจดหมายตอนนี้คือปี 2564 เป็นปีที่โควิดระบาดอย่างหนักในประเทศไทย ตัวเลขผู้ติดเชื้อที่แตะ 3000-4000 คนต่อวัน และมีคนเสียชีวิตแทบจะ 30-50 คน ซึ่งเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายสุดๆ เลวร้ายทั้งในแง่ของความรุนแรงของโรคระบาด เศรษฐกิจที่ฝืดเคือง และการบริหารจัดการที่ล้มเหลว ซึ่งแทบจะมองไม่ออกเลยว่า ในปี 2569 สถานการณ์มันจะคลี่คลายลงหรือยัง นายกจะเปลี่ยนคนหรือยัง หรือว่า บ้านเมืองจะล่มสลายไปหมดแล้ว เพราะนายกยังเป็นคนเดิม

สภาพตัวกูในตอนนี้ มีงานวิทยานิพนธ์กับงานวิจัยที่ต้องทำให้เสร็จ ซึ่งไม่มีกะจิตกะใจอยากจะทำ สภาพจิตใจขุ่นมัว โดยมีสถานการณ์บ้านเมืองเป็นตัวเร่ง สิ่งที่เยียวยาจิตใจตอนนี้มีแค่เกมกับดูไลฟ์เล่นเกม ซึ่งเป็นสภาพที่วาดฝันไม่ออกเลยว่า ตัวกูในวัย 33 ปี มันจะเป็นยังไง

การเขียนจดหมายถึงตัวเองในอนาคต มันเป็นเหมือนสร้างความหวังเล็กๆในการมีชีวิตอยู่ให้ถึงวันนั้น เพื่อที่ว่าพอถึงอายุ 33 ปี จะได้เปิดจดหมายฉบับนี้มาอ่านอีกครั้ง 

ก็ได้แต่หวังว่า ตัวกูในวัย 33 ปี จะมีอยู่จริง

จากตัวกูในวัย 27 ปี 11 เดือน