มันอยู่ห่างจากที่ที่เราเคยไปมาด้วยกันเมื่อสองปีที่แล้วแค่ไม่กี่กิโล ระยะทางที่ฉันเดินได้สบายๆ ถ้ากบาลฉันจะไม่หนักเกินไป และถ้าหัวใจของฉันจะไม่เหน็ดเหนื่อยเกินไป

แต่เช้านี้ไม่เหมือนเช้านั้น ที่ฉันปลุกเธอขึ้นมาแต่เช้าเพื่อไปเดินชายหาดกัน ทั้งที่เรานั่งคุยกันตั้งแต่สี่ทุ่มจนตีสาม ไม่มีหาวสักครั้งเดียวแม้ฉันจะได้บรรจุเบียร์เข้าปากไปประมาณสี่กระป๋อง มันอาจไม่เยอะสำหรับคนอื่น แต่ฉันกินเบียร์แล้วมักจะง่วงง่าย

จริงๆ ฉันไม่มีเวลาออกไปชมชายหาดหรอก งานฉันปั่นมาตั้งแต่เมื่อคืน เพิ่งเสร็จเอาตอนฟ้าเริ่มสาง 

จริงๆ ฉันไม่มีเวลามานั่งเขียนบล็อกนี้หรอก ฉันไม่ควรมีเวลามานั่งคิดถึงเธอด้วยนะ 

แต่ในที่สุด ทะเลมันก็เรียกให้ฉันเดินลงไปหามัน

โรงแรมใหญ่โตแห่งนี้มีหาดเกือบๆ จะส่วนตัว เลยไม่มีผู้คนพลุกพล่าน ยิ่งเวลาเช้าแบบนี้ ฉันเดินลงชายหาดแล้วเลี้ยวซ้าย เพราะถ้าเลี้ยวขวา ก็มีเด็กๆ หนุ่มสาวหลายคนเดินเล่นอยู่ แถมหน้าของฉันยังจะต้องหันไปหาเมืองเล็กๆ แห่งนั้น

พระอาทิตย์กำลังขึ้น ไม่ต่างจากวันนั้น

คลื่นซัดใส่หาดทรายแล้วจมหายไปในทราย ไม่ต่างจากวันนั้น

แต่ไม่มีอะไรที่เหมือนเดิมเลย

ปูลมตัวเล็กๆ ที่เธอเคยไล่จับมาให้ฉันถ่ายรูป วันนั้นเยอะแยะไปหมด แต่วันนี้ฉันมองหาไม่เจอสักตัวเดียว

หาดแถวนี้ นอกจากฉันกับชาวประมงบนเรือแจวเล็กๆ ที่กำลังสู้คลื่นอยู่ห่างฉันไปราวๆ ร้อยกว่าเมตร ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนเลย

ทะเลอาจจะดูเหมือนเดิม แต่สองปีที่ผ่านไป ไฮโดรเจนและออกซิเจนที่ทำให้ขาของเธอเปียกในวันนั้น คงสลายไปและรวมตัวกันกับอะตอมตัวใหม่ กลายเป็นน้ำหยดใหม่แล้ว

แม้แต่ฉันเองก็ไม่เหมือนเดิม สองปีที่ผ่านมา มีหลายคนเคยว่าฉันเหมือนคนไม่มีหัวใจ ซึ่งเป็นคำพูดที่ไม่ถูกแน่ๆ ในเชิงชีววิทยา แต่จริงอย่างที่เขาว่า บางทีฉันก็รู้สึกเหมือนที่หน้าอกข้างซ้ายมันมีรูกลวงโบ๋อยู่ รูนั้นเป็นรูปหัวใจด้วย

ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอยังเหมือนเดิมไหม เพราะเราไม่ได้คุยกันนานแล้ว ครั้งสุดท้ายที่ทักไปเมื่อเดือนที่แล้ว บทสนทนาของเราประกอบด้วยห้าตัวอักษรเท่านั้น 

"HBD" ฉันทัก

"OK" เธอตอบ

ฉันเองเป็นฝ่ายที่ถอยออกมาอย่างเงียบๆ เพราะถ้าไม่ทำอย่างนั้นเธอคงอึดอัดและคงรู้สึกไม่ดี 

ตลกดีนะ ฉันหนีทะเลแถวนี้มากว่าสองปีแล้ว แต่ตอนนี้ฉันก็ลงมาเดินย่ำทรายย่ำน้ำที่นี่ ได้ข่าวว่าอีกสองสามเดือนยังต้องกลับมาใหม่ด้วย