เตนล์บอกว่าถ้าไม่ใช่เรื่องร้ายแรงมาก หรือมีเหตุผลที่ฟังขึ้นเตนล์ก็ไม่อยากโกรธ เสียเวลาที่ใช้ร่วมกัน แถมเวลาทะเลาะก็บั่นทอนความรู้สึกกันเปล่าๆ ต่างคนต่างก็ผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น แล้วเตนล์ก็เชื่อใจมาร์คเสมอ 

มาร์คได้แต่คิดว่านี่มันดีจริงๆ เลยนะ การมีคนที่พร้อมเข้าใจเราในทุกๆ พาร์ทคนที่ใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ คนที่คุยกันรู้เรื่องอยู่ด้วยแล้วสบายใจ มาร์คเพิ่งเข้าใจว่าความรักแบบผู้ใหญ่ที่ใครๆ บอกมันเป็นแบบนี้นี่เอง 

"เข้าใจแล้ว งั้นแปปนึงนะ ไอไปหยิบของก่อน" 

พูดไว้แบบนั้นก่อนเบียดตัวลงมาจากโซฟาแล้วเดินไปหยิบของที่ซ่อนเอาไว้ 

"อะไรอะ มีของให้ด้วยหรอ"

"ครับผม"

"มาร์คคคค แต่เราไม่มีอะให้เลยนะ"

"ก็สปาเก็ตตี้ที่ที่รักทำไงครับ"

"หงึ" 

มาร์คเดินมานั่งลงกับพื้นแล้ววางถุงไว้ข้างๆ มือใหญ่จับมือเตนล์เอาไว้ ก่อนจะต้องกลั้นขำเพราะตัวเองต้องเข้าโหมดซึ้งอีกแล้ว 

"อันนี้ ซื้อให้นะ ใช้คู่กัน เห็นเดือนก่อนบอกว่าอยากได้" 

คนที่นั่งอยู่บนพื้นเปิดถุงแล้วหยิบกล่องรองเท้าสองกล่องออกมาเตนล์ได้แต่นั่งอึ้งไม่พูดจาอะไร จนมาร์คเปิดกล่องออกมา

"โห คู่นี้ๆๆๆ" 

น้ำตาเริ่มคลอมาที่ตาทั้งสองข้าง ที่มากกว่าความดีใจคงเป็นความซึ้งใจที่มีให้แฟนเด็ก มันจะไม่พิเศษได้ไง ปกติเตนล์เองมีรองเท้าเป็นสิบๆ คู่ก็จริง แต่แฟนของเขาใส่ผ้าใบอยู่สองคู่ จริงๆ คือมีคู่เดียวแต่อีกคู่เตนล์บังคับให้ซื้อเผื่อเวลาหน้าฝน มาร์คบอกว่าชุดมาร์คมีแต่แบบเดิมๆ ก็มีรองเท้าแบบเดียวคู่เดียวก็ได้ เวลาใส่ก็ใส่ได้ทีละคู่ เท้าก็มีสองข้าง จะซื้อมาเยอะทำไม 

ความที่ต่างกันเหลือเกินในลักษณะของการใช้ของ ไม่ใช่แค่รองเท้า แต่ทั้งกระเป๋า เคสโทรศัพท์มือถือ หมวก หรืออะไรที่คนมักจะเปลี่ยนกันบ่อยๆ มาร์คก็ไม่เคยเปลี่ยนเลย และที่ดีไปกว่านั้นคือไม่เคยห้ามหรือบ่นเวลาเตนล์ซื้อของพวกนี้มาเยอะๆด้วย 

มาร์คหยิบรองเท้าออกมาก่อนจะจับเท้าเล็กให้สวมลงไปทั้งสองข้าง คนที่เขินยังนั่งอึ้งพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาแล้ว 

"ชอบมั้ย หื้ม"

"ชอบมาก ชอบมากๆๆ มาร์คค"

มาร์คคิดว่าแฟนของเขากำลังเขินบวกดีใจจนไม่รู้จะแสดงออกยังไงจนน้ำตาไหลออกมา มาร์คจึงเลื่อนตัวขึ้นไปนั่งบนโซฟา แล้วหยิบรองเท้ามาใส่บ้าง 

"พรุ่งนี้ใส่เลยนะ ใส่คู่กัน"

สองขาของทั้งสองคนยื่นออกมาเกี่ยวกันไว้เตนล์หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปอยู่หลายรูปก่อนจะโพสต์ลงไอจี


"แคปชั่นว่าอะไรดีๆ" 

"อะไรก็ใส่ไปเถอะครับ อิโมจิก็ได้"

"มาร์คอะะะ อยากลงน่ารักๆ บ้าง"

"โอเคๆ คิดไปก่อน งั้นเดี๋ยวเอารองเท้าไปเก็บก่อนนะ"

เตนล์พิมพ์ๆ ลบๆ อยู่หลายทีระหว่างที่มาร์คถอดรองเท้าของคนทั้งคู่เก็บใส่กล่องแล้วเดินไปวางที่ชั้น 

"ลงแล้วนะ มาร์ครีบปิดทีวีปิดไฟแล้วตามมาในห้องนะ"

ยังไม่ทันจะเดินมาถึงโซฟา แฟนตัวดีของเขาก็วิ่งแจ้นเข้าไปในห้องนอนแล้วมาร์คเดินไปเช็กแก๊สตรงโซนครัว ไล่ปิดไฟปิดทีวีก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเช็กก่อนเข้าห้องนอนแล้วมาร์คก็คิดว่าตัวเองลืมวิธีหุบยิ้มไปชั่วขณะเพราะแคปชั่นของแฟนตัวเล็กนี่มันช่างน่าโดนจริงๆ 

'ของขวัญวันครบรอบจากแฟนเด็กที่ดีที่สุด ขอบคุณนะครับ รีบมาเอารางวัลเร็ววว :)'

ตอนที่เดินเข้ามาในห้อง กลิ่นเทียนหอมก็ลอยน้ำมาก่อนแล้วเตนล์ไม่เปิดไฟก็เพราะแบบนี้นี่เองมาร์คเดินไปที่เตียงที่แฟนของเขานั่งอยู่ก่อนแล้วก่อนที่จะเลิกผ้าห่มขึ้นเพื่อจะสอดตัวเข้าไป แต่ขาข้างนึงก็ต้องค้างอยู่แบบนั้น


ที่เตนล์วิ่งเข้าห้องมาก่อนเพราะแบบนี้เองหรอ 


สิ่งที่มาร์คเห็นคือคนตัวเล็กนั่งขาแบะอยู่โดยที่ส่วนล่างไม่ได้สวมอะไรเลย คงจะวิ่งเข้ามาถอดเมื่อกี้ มาร์คยกมือไปหยิกแก้มก่อนจะนั่งพิงหัวเตียง

"ไหนครับรางวัลที่จะให้" 

ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงอะไรมากมาย ขาเรียวก็กวาดคร่อมตัวเขาเอาไว้มือสวยเกาะที่บ่าทั้งสองข้างของมาร์คไว้เบาๆ เตนล์นั่งลงบนตักก่อนจะขยับขึ้นลงทำเหมือนว่ามันไม่เข้าที่เข้าทางซักทีดูก็รู้ว่าตั้งใจบดเต็มที่ 

"ยั่วแบบนี้คืนนี้ไม่ต้องนอนน้า พรุ่งนี้วันเสาร์ด้วย" มือหนายกขึ้่นกอบกุมสะโพกทั้งสองข้างเอาไว้ก่อนจะขยับตัวไปตามแรงเขยื้อนของคนข้างบน 

"เตนล์ก็ไม่ได้ง่วงเลยสักนิดนะ" 

ปากเรียวได้รูปโน้มลงมาจูบคนที่ตัวเองนั่งคร่อมอยู่หนึ่งทีแล้วผละตัวออกไปถอดเสื้อ สิ่งที่มาร์คเห็นตอนนี้คือความขาวเนียนตั้งแต่หัวจรดเท้าความขาวที่เค้าเคยได้เห็นและสัมผัสมาตลอดห้าปี เตนล์ยิ้มมุมปากให้กับคนที่เอาแต่มองนมมองหน้าท้องของเขา มือเรียวรูดเสื้อที่มาร์คใส่อยู่ออกแล้วเริ่มจูบลงบนไหล่หนาไล่ลงมาที่หน้าอก ก่อนช้อนตาขึ้นไปมอง

"วันนี้เอาแบบไหนดีที่รัก" 

end.