“ริเวอร์!!!”

ร่างสูงตะโกนเรียกชื่อนั้นออกมาดังลั่น ใบหน้าคมสันแหงนเงยขึ้นไปยังชั้นบนของตัวบ้าน ก่อนที่จะพุ่งตัวขึ้นบันไดอันคับแคบ ไปยังโถงทางเดินชั้นบน

“ริเวอร์!!!” เสียงทุ้มคำรามออกมาอีกครั้ง คราวนี้ดังกว่าเดิม และฟังดูดุดันกว่าเดิม ในขณะที่สองเท้ารุดเดินไปตามทาง จนไม้กระดานดังลั่นเอียดอาดอย่างน่ากลัว “ออกมานี่ ริเวอร์!!!”

มือหนาผลักประตูห้องหนึ่งออกอย่างรุนแรง ภายในห้องนั้นไม่มีอะไรนอกจากเตียงนอนหลังเล็กอันทรุดโทรม และตู้เสื้อผ้าเล็กๆหลังหนึ่งเท่านั้น

ดวงตาสีดำกวาดมองไปรอบห้อง เพ่งมองไปยังหลังผ้าม่าน และใต้เตียง -- เมื่อไม่พบอะไรนอกจากความว่างเปล่า เขาจึงเดินตรงไปยังอีกห้องหนึ่งทันที

ครั้งแรกที่เขาเปิดประตูห้องนั้น มันยังคงลั่นกลอนไว้จากด้านใน  “เปิด” เขาออกคำสั่ง หากแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

โครม!

เขากระแทกประตูด้วยท่อนแขนอันแข็งแรง   เพียงครั้งเดียว กลอนประตูก็พังลงอย่างง่ายดาย

ร่างสูงพุ่งตัวเข้ามาในห้อง ในจังหวะเดียวกันกับที่หญิงสาวคนหนึ่งปราดเข้ามาเผชิญหน้ากับเขา

“ได้โปรด” เธอร้องบอก มือบางยกขึ้นมายันแผงอกเขาไว้ ไม่ให้เขารุดเข้ามาในห้องมากไปกว่านี้ “อย่าทำแบบนี้ --”

“เขาอยู่ที่ไหน” เขาถามเสียงเย็น ดวงตาสีดำขลับมองข้ามร่างเธอไปยังหลังผ้าม่าน และมุมห้องอันมืดสลัว  “แมรี่โกลด์ คุณซ่อนเขาไว้ในนี้ใช่ไหม”

“เคเลบ อย่าทำแบบนี้” หญิงสาวพูดย้ำออกมาด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาดกว่าเดิม ท่าทีดูแข็งกร้าวมากขึ้น ราวกับกำลังปกป้องอะไรบางอย่าง “ถอยกลับไป!”

หากแต่เคเลบยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่แม้แต่ผงะถอยสักนิด เมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของเธอ

“ผมรู้แล้ว” เคเลบบอกเธอ ใบหน้าคมสันเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อกาฬ และคราบเลือด “ผมรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อตอนค่ำ ผมเห็นหมาของเราแล้ว --”

“อย่ายุ่งกับเขา” แมรี่โกลด์สั่งเสียงกร้าว ออกแรงผลักอีกฝ่ายแรงขึ้น

“คุณซ่อนเขาไว้ที่นี่ แมรี่โกลด์ ผมรู้!” เคเลบผลักเธอออกไปให้พ้นทาง “ริเวอร์!!” เขาร้องเรียกชื่อนั้นออกมาอีกครั้ง สายตาคมกริบสอดส่องไปทั่วห้องนอนเล็กๆแห่งนี้ “ออกมา!!”

ตอนนั้นเองที่เกิดเสียงดังขึ้นมาจากตู้เสื้อผ้าเบื้องหลังเขา

ร่างเล็กร่างหนึ่งพุ่งตัวออกมาจากตู้  วิ่งหนีไปทางประตูห้องอย่างรวดเร็ว!

หากแต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ทันพุ่งตัวผ่านขอบประตูไปได้ เคเลบก็หมุนตัว แล้วไล่ตามไปติดๆ มือหนากระชากร่างเล็กนั้นกลับมา แล้วกอดรัดเอาไว้แน่น  ออกแรงบีบบังคับไม่ให้อีกฝ่ายดิ้นรนเป็นอิสระไปได้

เคเลบโยนร่างเด็กชายคนนั้นไปบนเตียง คว้ามีดออกมาจากใต้เสื้อคลุมตนเอง ก่อนที่จะเงื้อมมันขึ้นสูงเหนือศีรษะ ออกแรงจ้วงมันลงมากลางกะโหลกของอีกฝ่ายอย่างแม่นยำ

หากแต่ในวินาทีที่คมมีดจ้วงลงมานั้นเอง ร่างเขาถูกฟาดด้วยอะไรบางอย่างเข้าที่แผ่นหลังอย่างรุนแรง จนเขาเสียหลักเซล้มลงไปข้างเตียง และมีดกระเด็นไปอีกทาง

แมรี่โกลด์กำชับท่อนไม้ไว้แน่น รีบฉุดรั้งลูกชายให้ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “มานี่ ริเวอร์!” เธอร้องบอก

แมรี่โกลด์ยื่นท่อนไม้ไปเบื้องหน้า ยืนหยัดเป็นปราการปกป้องลูกชายตนเองจากสามีอย่างไม่กลัวเกรง ดวงตาสีเขียวเป็นประกายเจิดจ้าอย่างดุร้าย ในขณะที่จ้องมองไปยังร่างสูงที่ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเธอ

“ถอยไป แมรี่” เคเลบพูดช้าๆ ราวกับพยายามควบคุมอารมณ์อันรุนแรงของตนเอง “คุณไม่ควรหันหลังให้เขา -- เขาอันตรายเกินกว่าที่คุณจะหันหลังให้เขาแล้ว --”

“เขา คือลูกชายของเรา” เธอสวนกลับเสียงเข้ม ยังคงไม่ลดระดับท่อนไม้ลง “ฉันรู้ว่าคุณคิดจะทำอะไร เคเลบ และฉันจะไม่ให้คุณทำเด็ดขาด!”

“คุณไม่รู้ว่าเขากำลังจะกลายเป็นอะไร!!” เคเลบคำรามลั่น เส้นเลือดปูดไปตามขมับ และลำคออย่างน่ากลัว ใบหน้ากลายเป็นสีแดงจัด ราวกับสูญเสียการควบคุมตนเองในพริบตา “คุณไม่รู้ว่าตัวเองกำลังปกป้องใครอยู่ แมรี่!!” 

“คุณต่างหากที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังกลายเป็นอะไร!” แมรี่สวนกลับ ค่อยๆก้าวถอยหลังไปพร้อมกับลูกชายตนเอง ในขณะที่อีกฝ่ายรุดเดินเข้ามาใกล้ “คุณไม่เห็นหรือว่าคุณกลายเป็นอะไรไปแล้ว คุณไม่ได้ปกป้องใครอยู่นอกจากตัวเอง เคเลบ คุณกำลังกลายเป็นปิศาจร้ายไปแล้ว!!”

“เขาต่างหากที่กำลังกลายเป็นปิศาจร้าย!!” เคเลบคำราม ชี้ไปทางร่างเด็กชายที่ยืนตัวสั่นสะท้าน มือเล็กกำชายเสื้อของผู้เป็นแม่ไว้แน่นอย่างน่าสงสาร “คุณไม่รู้อะไร แมรี่ เขาไม่ใช่ลูกชายของเราอีกต่อไปแล้ว! ผมเห็นแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหมาของเรา ผมรู้ว่าเขาถูกกัด และผมรู้ว่ามันกำลังจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้! เห็นแก่เรา แล้วถอยไป แมรี่!! ส่งตัวเขามาให้ผม!!!”

“ไม่!” แมรี่โกลด์คำรามกลับ ท่าทีแข็งกร้าวอย่างดุร้าย “ฟังฉันก่อน! --”

หากแต่เคเลบไม่ฟังอะไรอีกต่อไป  “ถอยไป แมรี่!”

“ฉันไม่ให้คุณฆ่าลูกเด็ดขาด เคเลบ คุณมันบ้าไปแล้ว!! คุณไม่เห็นหรือไง ว่าเขายังเป็นลูกคุณเหมือนเดิม!!! เขา --ยัง --เหมือน --เดิม” เธอกำชับท่อนไม้แน่น พร้อมที่จะต่อสู้ได้ทุกเมื่อ “อย่าเข้ามาใกล้มากกว่านั้น เคเลบ ถ้าคุณแตะต้องเขาแม้แต่ปลายนิ้ว ฉันฆ่าคุณแน่! ฉันจะฆ่าคุณ! ฉันจะฆ่าคุณให้ตาย!!”

ตอนนั้นเองที่ร่างสูงของเคเลบปราดเข้ามาประชิดร่างเธอ มือหนายื้อแย่งท่อนไม้อันหนาหนักไปในพริบตา ก่อนที่จะผลักเธอไปให้พ้นทาง

“ไม่!!” แมรี่โกลด์ร้องลั่น เมื่อเห็นเคเลบโยนร่างของลูกชายลงบนพื้นไม้กระดาน “อย่า เคลบ!!”

แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างห้องเข้ามา เผยให้เห็นร่างสูงของเคเลบที่ตามมาทาบทับร่างของลูกชายตนเอง ท่อนขาอันแข็งแรงนั่นตรึงร่างเล็กเบื้องล่างเอาไว้แน่น ปิดกั้นซึ่งทุกๆทางออก ไม่ให้อีกฝ่ายดิ้นรนเป็นอิสระไปได้

ใบหน้าของเคเลบแดงก่ำ เส้นเลือดปูดโปนไปตามขมับอย่างน่ากลัว  ดวงตาที่จ้องมองใบหน้าของริเวอร์นองไปด้วยน้ำตา ราวกับจิตใต้สำนึกความเป็นพ่อได้ฉุดรั้งเขาเอาไว้

วินาทีที่เขานิ่งชะงักไปเล็กน้อยนั้นเอง ใบหน้าอันขาวซีดของริเวอร์ก็โฉบพุ่งเข้ามาใกล้ จนเขาสามารถมองเห็นผิวบางที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดสีดำที่ปูดโปนออกมาได้อย่างชัดเจน

ดวงตาที่เคลื่อนเข้ามาใกล้คู่นั้นเบิกกว้างมากขึ้น  ริมฝีปากบางอ้ากว้าง คมเขี้ยวที่ปรากฏพ้นมุมปากออกมานั้น โฉบพุ่งมาทางลำคอของเคเลบราวกับปิศาจร้าย!

ภาพอันน่ากลัวที่เห็นชัดตรงหน้า ทำให้เคเลบขยับมือตนเองในทันที!

เสียงท่อนไม้หวดแทรกอากาศดังขึ้น จากนั้นเสียงทุบกระแทกเนื้อ และกระดูกก็ดังขึ้น -- อีกครั้ง อีกครั้ง -- และอีกครั้ง

เสียงกรีดร้องของแมรี่โกลด์ดังลั่น ประสานเข้ากับเสียงร้องคำรามของริเวอร​์

จากนั้นทุกอย่างก็นิ่งเงียบไป ราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ

เคเลบเซล้มลงมาจากร่างของลูกชายตนเอง เรี่ยวแรงทั้งหมดในกายพลันมหลายหายไปสิ้น พร้อมกับเสียงหัวใจเต้นของตัวเขาเอง

วินาทีนั้นเคเลบไม่สามารถรับรู้อะไรอีกต่อไป -- ทั้งหมดที่เขามองเห็น มีเพียงใบหน้าอันดุร้ายของริเวอร์ที่กลับมาดูอ่อนเยาว์ และไร้เดียงสาอีกครั้งในพริบตา -- จากนั้นร่างของแมรี่โกลด์ก็โผเข้าไปโอบกอดร่างของริเวอร์เอาไว้แน่น

ใบหน้าของแมรี่โกลด์ และริเวอร์ต่างนองไปด้วยน้ำตา และเหงื่อกาฬ -- มือบางของแมรี่โกลด์พยายามกดห้ามเลือดบริเวณหัวไหล่เล็กๆนั่นไว้แน่น หากแต่ยิ่งเธอพยายามมากเท่าไหร่ ร่างเล็กๆนั่นก็ดูราวกับหลุดลอยออกไปไกลจากเธอมากขึ้น

จากนั้นแมรี่โกลด์กรีดร้องอะไรบางอย่างออกมาดังลั่น หากแต่เคเลบไม่อาจรับรู้อะไรได้อีกต่อไป --

ในที่สุดดวงตาสีเขียวคู่นั้นของแมรี่โกลด์ก็หันมาทางเขา จ้องมองเขาด้วยแววตาเคียดแค้น และเกลียดชังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในตลอดชีวิตของการครองคู่

แล้วเธอก็พุ่งเข้ามาทางเขา กำปั้นอันหนาหนักทุบใส่ใบหน้าและร่างเขาอย่างรุนแรง “เป็นเพราะคุณ!” เธอกรีดร้องซ้ำไปซ้ำมา “คุณฆ่าเขา!” “คุณฆ่าเขา!” และ “คุณฆ่าเขา!”  จนกระทั่งเธอหมดสิ้นเรี่ยวแรง และเป็นลมล้มไปในอ้อมแขนของเขา

เคเลบหอบหายใจอย่างหนักหน่วง -- ค่อยๆขยับมือโอบกอดร่างของภรรยาตนเองเอาไว้ หากแต่ดวงตายังคงจับจ้องไปยังร่างที่อาบแสงจันทร์เบื้องหน้าตนเอง

ร่างเล็กนั่นยังคงนอนนิ่งอยู่บนพื้น และท่วมไปด้วยเลือดสีแดงฉาน --

เขาทำลงไปแล้ว -- เคเลบบอกตนเอง  -- เขาลงมือฆ่าลูกชายตนเองไปแล้ว