ร่างสูงกำลังนั่งอยู่บนพื้นไม้ ร่างทั้งร่างแข็งทื่อ และนิ่งสนิทราวกับหยุดหายใจไปชั่วขณะ

ดวงตาของเขาเบิกโพลงมองภาพตรงหน้า พรมผืนเก่าบนพื้นรอบตัวต่างเปื้อนไปด้วยกองเลือด และเศษชิ้นเนื้อ

เขามองไปยังร่างของชายคนหนึ่งที่นอนคว่ำอยู่บนพื้น ศีรษะที่นิ่งสนิทแนบไปกับผืนพรมนั้นบิดเบี้ยวผิดรูป ราวกับถูกของแข็งบางอย่างกระแทกอย่างรุนแรงหลายครั้ง จนมันแตกกระจายออกมา พร้อมกับเลือดและไขสมอง ที่ไหลท่วมไปทั่วลำคอ และลาดไหล่

จากนั้นเขาจึงละสายตาไปยังร่างบางที่อยู่ข้างตนเอง -- ร่างอันขาวซีดนั้นสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เสียงลมหายใจที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบนั้นดังขาดห้วง ราวกับลมหายใจใกล้จะหมดจากร่าง

เป็นตอนนั้นเองที่เขาพบว่าความหวาดกลัวกำลังครอบงำเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาสัมผัสหยาดน้ำตากำลังไหลอาบแก้มของตนเอง --

ริมฝีปาก และฝ่ามือสั่นระริกไปมาอย่างควบคุมไม่อยู่ -- 

เขารีบขยับตัวไปตามพื้นไม้ที่ท่วมไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ไขว่คว้าร่างบางนั้นมาไว้ในอ้อมแขนตนเอง พลันความรู้สึกราวกับกำลังจะสูญเสียหญิงตรงหน้าก็ถาโถมเข้าสู่หัวใจของเขาอย่างรุนแรง และมันทำให้เขาหวาดกลัวสุดชีวิต

แม้ว่าแสงจันทร์ที่สอดส่องผ่านเข้ามาภายในโถงทางเดินจะไม่สว่างมากนัก แต่เขาก็สังเกตเห็นสภาพของเธอได้อย่างชัดเจน   เรือนผมสีแดงของเธอยุ่งเหยิง ผิวที่ซีดขาวจนราวกับจะสะท้อนแสงออกมาท่ามกลางความมืดสลัวได้นั้นเต็มไปด้วยคราบเลือดกับรอยฟกช้ำ --

ร่างสูงจ้องมองเธอนิ่ง -- ดวงตาจับจ้องไปยังมือของเธอที่กำลังถือมีดเล่มหนึ่งไว้แน่น --

ปลายคมมีดด้ามนั้นค่อยๆเคลื่อนขึ้นมาจ่ออยู่เหนือกะโหลกศีรษะของตนเองอย่างช้าๆ

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงัด ไม่มีใครขยับ หรือพูดอะไรออกมา -- เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรอื่นอีก ไม่แม้แต้เสียงลมหายใจของตนเอง -- 

ในที่สุด หญิงสาวก็เป็นคนทำลายความเงียบ “เราทำสำเร็จ” เธอกระซิบอย่างแผ่วเบา

เสียงกระซิบเรียกนั่นราวกับจะทำให้โลกทั้งใบหยุดหมุน

ในที่สุดปลายมีดอันแหลมคมจ้วงกระแทกไปตามแรงของฝ่ามือนั้นอย่างรวดเร็ว และรุนแรง

จากนั้นทุกอย่างก็เงียบลงอีกครั้ง

คราวนี้เงียบไปอย่างยาวนาน