เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ผมจมน้ำในเดือนธันวาคม (Lumark)ppan_19
Day 6

  • “อยู่มหาลัยมาร์คมีเพื่อนสนิทมั้ย” จู่ๆ คิมโดยองก็โพล่งคำถามเรื่องส่วนตัวขึ้นมาบนโต๊ะอาหาร คนอายุเยอะกว่ายกมือทั้งสองข้างขึ้นเท้าคางพลางทำหน้าทำตาช่างสงสัย

    มาร์คชั่งใจครู่หนึ่งว่าควรตอบตามความเป็นจริงไปหรือควรหลบเลี่ยง แต่สุดท้ายก็ต้องเลือกทางที่ผลเสียน้อยที่สุด “มีคนนึงครับ”

    “เอ๋~ แค่คนเดียวเองเหรอ”

    เด็กหนุ่มพยักหน้า เหลือบตามองคนร่วมโต๊ะอาหารอีกคน พี่แทยงกำลังจัดการหั่นเนื้อสเต็กในจานของคิมโดยองให้เป็นชิ้นพอดีคำเป็นการเตรียมอาหารให้คนรักของตน เมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงเลื่อนจานไปวางไว้ตรงหน้า— ชายผมดำหันไปส่งยิ้มให้คนรักพร้อมกับมอบจูบข้างแก้มฟอดใหญ่

    “มาร์คเนี่ยหาเพื่อนไม่เก่งมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่เนอะ ,ไม่เหงาเหรออ” ชายหนุ่มหันกลับมาสนใจคนอายุน้อยกว่าที่นั่งอยู่ตรงข้าม ริมฝีปากอิ่มขยับไปมายามเคี้ยวอาหาร ขณะเดียวกันดวงตาสีดำกลมโตกลับมีประกายวิบวับ เหมือนทุกครั้งที่เขากำลังวางแผนแกล้งเด็กน้อยผู้น่ารักของเขา

    เด็กหนุ่มกลืนอาหารลงคอพร้อมกับคำสบถมากมายที่อยากพูดออกไป
    “ผมโอเคดีฮะ”

    .
    ตลอดทั้งชีวิตเกือบยี่สิบปีของมาร์คอีนั้นมีคนที่เป็นเพื่อนสนิทของเขาอยู่เพียงหยิบมือ
    ใช้เพียงมือสองข้างนับก็ถือว่ามากเกินพอ

    เด็กที่โตมาด้วยกันในบ้านรับเลี้ยงก็ถือว่าสนิทกันประมาณนึง เพื่อนสมัยประถมก็ไม่ได้ถึงขั้นเลว ชีวิตกระท่อนกระแท่นเรื่อยมาจนกระทั่งได้มาพบคิมโดยอง— หลังจากนั้นเรียกได้ว่าเป็นการตกนรกดีๆนี่เอง

    มาร์คไม่ต้องการชีวิตสวยหรูหรือเงินเป็นฟ่อน ไม่เคยต้องการเสื้อผ้าราคาแพงด้วยซ้ำ 
    แต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่มาร์คสามารถตัดสินใจเลือกให้ตัวเองได้ ,ไม่มีเลย

    เพราะคิมโดยองชอบการได้เห็นมาร์คเล่นดนตรี มาร์คเลยต้องเรียนต่อมหาวิทยาลัยเอกดนตรี
    เพราะคิมโดยองอยากให้มาร์คใส่เสื้อตัวนี้ มาร์คก็ต้องใส่
    เพราะคิมโดยองอยากเห็นมาร์คต้องอยู่ในสภาพน่าอับอาย มาร์คก็ต้องทำ

    ราวกับเป็นเพียงเครื่องสนองอารมณ์ทุกอย่างของชายคนนี้
    และความน่าหงุดหงิดใจคือ คิมโดยองสามารถจ่ายเงินให้เขาได้ไม่อั้น

    มาร์คไม่อยากยอมรับว่าเขาขายตัวเองให้แก่คิมโดยอง แต่ตามหลักการทำงานทุกอย่างของมาร์คแล้วมันก็ตรงกับคนขายตัวทุกอย่าง— คิมโดยองได้เพลิดเพลินกับตัวเขา แล้วจ่ายเงินหลังจากพอใจ

    มาร์คไม่เคยต้องการเงินของคิมโดยอง ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยซ้ำ
    แต่เขาก็มาถึงจุดที่ถอยหลังกลับหรือวิ่งหนีไปไม่ได้แล้ว


    .

    เสียงหัวเราะแหบพร่าของคิมโดยองดังอยู่ข้างหูของเขาก่อนที่ชายหนุ่มจะก้มตัวลงมาหอมแก้มแรงๆ— มาร์คพยายามที่จะไม่เอี้ยวตัวหนี

    พี่แทยงส่งสายตามองมาทางเขาอย่างเรียบเฉย

    “พี่จะไม่ว่างไปอีกนานเลยนะมาร์ค ต้องคิดถึงมากแน่เลยยย” ชายร่างสูงเกาะก่ายตัวของคนอายุน้อยกว่าเอาไว้ขณะใช้จมูกสูดดมกลิ่นตัวหอมจากอีกคน “เฮ้อออ ไม่อยากทำงานอ่า”

    “ไปเถอะโดยอง”เสียงทุ้มของชายอีกคนกล่าวนิ่งๆ
    “ยิ่งทำเสร็จเร็วก็ยิ่งได้มาหามาร์คเร็วขึ้น”

    “งื้อออ น่าเบื่อๆๆๆๆ” คิมโดยองเหวี่ยงมือไปมาราวกับเด็กน้อย ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วกดจูบลงบนริมฝีปากนุ่มของมาร์ค 

    ไม่มีอะไรหวือหวามากไปกว่าการจูบลาธรรมดา

    “ระหว่างที่พี่ไม่อยู่ อย่าไปซุกซนกับใครคนอื่นนะ”
    ใบหน้าน่ารักยกยิ้มอย่างอ่อนโยน— แต่ก็ทำให้มาร์ครู้สึกเสียวสันหลังได้เช่นกัน
    เพราะมันไม่ใช่ประโยคที่ยกขึ้นมาพูดลอยๆ แต่เป็นประโยคคำสั่ง

    เสียงประตูห้องพักปิดลง 
    ไหล่ผอมของมาร์คค่อยๆห่อเข้าหากัน เด็กหนุ่มนั่งกอดตัวเองนิ่งๆท่ามกลางความเงียบงัน



เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
yepyepyippy (@yepyepyippy)
ㅠㅡㅠ มันจุกที่อกกกก