ข้อความจากลูคัสเช้านี้แปลกตาไป ไม่ใช่อีโมจิร้องไห้ แต่เป็นข้อความกระชับได้ใจความ

มาร์คนั่งจ้องมันอยู่นานเท่าไหร่ก็ไม่อาจทราบ ปลายนิ้วจรดลงหน้าจอเครื่องมือสื่อสาร พิมพ์ แล้วก็ลบ พิมพ์ แล้วก็ลบ จนสุดท้ายก็ตัดสินใจส่งรูปไอติมแตงโมแท่ง โดยมีพื้นหลังเป็นกองหิมะขาวโพลน

ถ่ายจากหน้าร้านสะดวกซื้อที่ประจำของพวกเขา

เมสเสจนั้นถูกส่งไปโดยไร้ข้อความใด แม้แต่อีโมจิสักตัวก็ไม่มี

จู่ๆมาร์คก็มั่นใจในความคิดของตนที่ว่า อีกเดี๋ยวลูคัสก็จะหายไปจากชีวิตของเขา

มันเป็นความรู้สึกวูบหนึ่งที่แล่นเข้ามาในหัว แต่เด็กหนุ่มกลับรู้สึกยึดมั่นในความเชื่อนั้น

ขึ้นอยู่กับเวลาจะเป็นตัวบอกเองว่า ใครจะเป็นคนเดินออกจากความสัมพันธ์นี้ก่อน จะเป็นเขา หรือว่าลูคัส ,มาร์คค่อนข้างมั่นใจว่าจะเป็นตัวเขาเอง

อาจเพราะลึกๆแล้วยังเชื่อว่าลูคัสดีเกินไปที่จะเดินไปจากเขา

และตัวเขาก็เลวเกินไปที่จะยืนอยู่ข้างลูคัส

นี่ก็เป็นอีกเช้าที่ไม่ถูกรางวัลกินฟรีบนไม้ไอติม

มาร์คไม่รู้สึกรู้สาอะไร เพราะเขาไม่เคยคาดหวังอยู่แล้ว