เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังอย่างต่อเนื่องมานานนับชั่วโมง แต่เจ้าของมันกลับไม่สนใจแม้แต่จะเอื้อมมือออกไปกดรับสาย ข้อความแจ้งเตือนสายที่ไม่ได้รับแทบจะนับร้อยครั้งได้ ล้วนแต่มาจากคนๆเดียว— ลูคัส เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขานั่นเอง

มาร์ครู้ดีว่าลูคัสย่อมเป็นห่วง จากเหตุการณ์ที่เขาเป็นลมล้มพับเพราะช็อคในที่ทำงานเมื่อสองวันก่อน ลำบากอีกฝ่ายต้องหิ้วมานอนพักที่ห้อง และเพราะฝันร้ายในรุ่งเช้าวันถัดมานั่นเองที่ทำให้มาร์คตัดสินใจโดดเรียนในวันนั้น 

ร่างกายไม่ร้องประท้วงอะไรแม้ไม่มีอาหารตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อวาน 

ต่อให้อ้วกก็ไม่มีอะไรจะออกมา

แม้แต่น้ำตาก็ร้องไห้หนักเสียจนไม่ไหลออกมาแล้ว

เด็กหนุ่มนอนนิ่ง ภายในห้องไม่มีสรรพเสียงใดอีกเมื่อโทรศัพท์หยุดแผดเสียง 

ไอเย็นในอากาศกำลังเย็นบาดผิว แต่เขาไม่ได้สนใจสิ่งใด ได้แต่นอนเหม่อมองเพดานสีขาวเกลี้ยง

ขณะเดียวกันในหัวก็เล่นแต่ภาพเหตุการณ์เดิมซ้ำไปซ้ำมา

ทั้งรอยยิ้มของคิมโดยอง

ทั้งความใจดี ความน่ารัก ความอบอุ่น 

และความบ้าคลั่ง ความน่าขยะแขยง ทุกอย่างยังคงชัดเจนในความทรงจำราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

มาร์คสาปแช่งตัวเขาในอดีต และสาปแช่งชีวิตของตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จะวิ่งหนีไปก็ทำไม่ได้

จะร้องขอความช่วยเหลือก็ไม่กล้า

จะไปมหาวิทยาลัยอยู่ทำไม จะเล่นเปียโนไปเพื่ออะไร

ในเมื่อสุดท้ายแล้ว ชีวิตของเขามันก็ไม่มีอะไรขึ้นมาหรอก

จะทานอาหารดีๆไปทำไม

ในเมื่อเขาเลิกใส่ใจเรื่องปากท้องของตัวเองไปนานแล้ว

แล้วทุกวันนี้ เขายังมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร

ชีวิตที่ไม่มีใครต้องการเลย แม้แต่ตัวของเขาเอง

*

ลูคัสไม่เคยรู้สึกหงุดหงิดขนาดนี้มาก่อน

แม้แต่ตอนแฟนงอน โดนพ่อด่า ถูกแม่บ่น ยังไม่เคยหงุดหงิดขนาดนี้

ตัวเลขมิสคอลขึ้นถึงหลักร้อย ในที่สุดสติของเขาก็ขาดผึง

เด็กหนุ่มกดส่งข้อความยกเลิกนัดพบที่สนามบาสกับกลุ่มเพื่อนขาประจำ เดินแวะซื้ออาหารใส่กล่องที่โรงอาหารมหาวิทยาลัย แล้วบึ่งรถจักรยานยนต์คันเก่งของตนตรงไปที่หอพักของตัวต้นเหตุความหงุดหงิดในอกของเขา

จะเป็นหวัด หรือเป็นอะไรก็ช่าง แต่ช่วยบอกกันหน่อยเหอะ

มิสคอลร้อยสายนี่ไม่ตลกแล้วนะว้อย

อาหารเช้าในถุงที่เขาแขวนเอาไว้ตรงหน้าประตูห้องก็ยังคงอยู่ที่เดิม ไร้วี่แววการถูกแตะต้อง

“มาร์ค อยู่มั้ย” มือใหญ่เริ่มที่การเคาะประตูพอเป็นมารยาท

“เฮ้”

นานเข้าก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นการทุบ

ลูคัสยอมรับว่าเขาเป็นห่วงมาร์คมาก มากจนหงุดหงิดขนาดที่ใจอยู่ไม่สุขมาตลอดสองวัน 

ไม่ว่าจะอาการช็อคจนเป็นลมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน หรือการที่อีกฝ่ายไม่อัพเดทอาการหรือส่งข่าวอะไรเลยมาให้เขาฟัง

จะบอกว่าอาการแย่จนลุกไม่ขึ้นก็ได้ เขาจะมาช่วย

จะบอกว่าปวดหัว ขี้เกียจไปเรียนก็ได้ เขาจะเก็บชีทให้

ถ้าเป็นอะไรก็อยากให้บอก ไม่ใช่เงียบหายไปแบบนี้

“มาร์ค!!!” ลูคัสทุบประตูเสียงดังปัง “กูเป็นห่วงมึงนะ!!!!!”

“ได้ยินแล้วออกมาเปิดประตูซักที!!!!”

“จะเอาข้าวเข้าไปให้!!!!!”

เขาส่งเสียงตะโกนดังปานฟ้าถล่ม ทุบประตูจนน่ากลัวว่าจะกระเด็นหลุดออกจากผนัง แต่ยังคงไร้วี่แววว่าบานประตูตรงหน้านั้นจะเปิดออก

“ข้างนอกมันหนาวนะเว้ยยยย!!!!!!!!”