แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมา ก็ทำให้เรารู้ว่าต้องเตรียมตัวเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่ได้วางแผนไว้ยังไงนะ
เมื่อก่อนเรากลัวการเริ่มต้นจากศูนย์มาก ไม่เคยคิดจะข้ามสายงานเลย กลัวว่าจะกลายเป็นคนไม่เก่ง กลัวจะได้รู้ความจริงว่าตัวเองโง่ เลยไม่ยอมเริ่มนับหนึ่งใหม่ ทั้งที่ซัฟเฟอร์กับการแช่อยู่ที่กิโลเมตรที่เจ็ดสิบ และไม่สามารถเดินต่อไปได้ไกลกว่านั้น
แต่พอถูกบังคับกลายๆ ให้ต้องข้ามสายงาน แล้วต้องมาเริ่มต้นใหม่แบบกล้าๆ กลัวๆ เราก็พบว่า เราเก่งกว่าที่ตัวเองคิด
เก่งในที่นี้คือ เราก็เก่งพอที่จะหาวิธีทำงานได้นี่นา เราก็เรียนรู้ได้นี่นา เราก็มีไหวพริบนี่นา แกไม่ได้แย่นะเว้ย ตัวชั้น!!
มันทำให้เรามั่นใจขึ้นมานิดนึงว่าต่อให้เราไม่เหลือหลักประกันใดใด ว่าเราจะไม่ล้มลงไป แต่เราก็น่าจะยังลุกขึ้นมาได้ ต่อให้เราล้มก็ตาม
เราเริ่มยอมรับตัวเราที่ไม่เก่งได้ แค่ยังมีแรงที่จะเรียนรู้ก็เก่งมากแล้ว!
เรายอมรับว่าเรามีเรื่องที่ไม่เข้าใจ และมีเรื่องที่ต้องพัฒนาอีกเยอะ และเราจะพยายามดู ..... ก็อยากเก่งขึ้นอีกนิดนึงอ่ะ ตอนที่ทำได้ มันรู้สึกดีจริงๆ นะ!!
เราเริ่มเข้าใจว่า สิ่งที่มันสะสมอยู่ในตัวเรา ทั้งการเรียน การทำงานที่ผ่านมา มันได้งอกเงยออกมาเป็นตัวเราในตอนนี้
เราไม่ต้องการหลักประกันเป็นชีทเรียน ที่เผื่อว่าจะได้ใช้ แต่คือเทคนิคการเรียน การหาความรู้ใส่ตัว การพัฒนาทักษะต่างๆ ที่เราสะสมมาต่างหาก ที่เป็นหลักประกันว่า แม้เราจะแพ็กอุปกรณ์ใส่กระเป๋ามาไม่เยอะ แต่เราน่าจะพอเดินทางต่อไปได้ โดยใช้สกิลที่เรามี
ไปต่อไหวแหละะ ...... เนอะะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in