“คนน่ะ ถ้าตายก็แค่ไม่ได้ดูพระอาทิตย์ตกเท่านั้นแหละ

อยากรู้จังว่าสำหรับแมว ความธรรมดานั้นเป็นอะไร”

-3-

1 p.m.

            ถึง อายอายห้องหมายเลข 425

            ที่นี่มีคดีฆาตกรรมด้วยแน่นอนว่าไม่ใช่ฉัน

ฉันส่งจดหมายถึงนายทั้งที่ไม่รู้จักคำเกริ่นนำด้วยซ้ำ เห็นคนอื่นมาเที่ยวแล้วต้องหยิบโปสการ์ดเขียนจดหมายส่งถึงกันกลายเป็นไวรัลของที่นี่ไปแล้ว แน่นอนว่าเราเลยยุคก่อนเครื่องจักรกลเห็นๆ แต่ผู้คนกลับแห่ซื้อเครื่องพิมพ์ดีดแทนคอมพิวเตอร์เพราะเห็นว่ามันคลาสสิกดี อย่างจดหมายนี่ถือว่าคลาสสิกใช่ไหม? แล้วแบบนี้ถือว่าเกริ่นหรือยัง? ช่างมันเถอะ แต่มนุษย์นี่ก็ไม่ต่างจากเรามากนักหรอก เพราะฉันยังคิดถึงสมัยศตวรรษที่19ได้ดี จะว่าไปตอนนั้นเรายังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่เลย มีธุรกิจไปได้สวย มีคฤหาสน์หลังใหญ่ ไม่รู้ว่าทำไมนายถึงตัดสินใจหันหลังให้กัน แต่จนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้อยากรู้อะไรเป็นพิเศษนักหรอก ได้ข่าวว่านายกับคู่หูเด็กฝึกยังอยู่ด้วยกัน แต่เป็นประเภท*เหล้ากับลูกพลับแทน คุณซอบอกฉันว่านายทำเกินหน้าที่ไปหลายเรื่อง นี่ ยมทูตไม่ใช่ต้องตามจับวิญญาณอย่างเดียวหรอกเหรอ? นายเองน่ะ เปลี่ยนไปนะ มีอย่างหนึ่งที่ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย นายเห็นใจมนุษย์แล้วหรือไง? คิดซะว่าจดหมายฉบับนี้เป็นสายลมวูบหนึ่งตอนฤดูร้อนแล้วกัน แต่เป็นลมร้อนที่มากับพายุฤดูร้อนนะอย่าประหม่าเวลาต้องตอบคำถามล่ะ

ปล. 1 ฉันจะไปหานายตอนนี้ยังได้แต่กลิ่นคาวเลือดมันคงคลุ้งเกินไปสำหรับประสาทสัมผัสนาย เว้นแต่ว่านายอยากจะเจอฉันน่ะนะ แต่ฉันคิดถึงนายแทบแย่ **aye aye

ปล. 2 ขอปิดจ็อบคดีฆาตกรรมก่อน ช่วงนี้ฉันทำงานหนักจะตาย อยากอู้ชะมัด(ถ้าไม่ติดโทษเก่า)

            ปล. 3 การเขียนฉันก็พัฒนาได้นะ แต่จะว่ายังไงดีล่ะ ฉันชอบพูดมากกว่า หวังว่าคงไม่ถือสาที่เอาภาษาพูดมาเขียน

ชายหนุ่มเก็บกระดาษโปสการ์ดหอมสีครีมรูปสวนทิวลิปพับลงไปในซองสีขาวดังเดิม ก่อนจะสอดมันเข้าไปในกล่องใส่จดหมาย ที่ภายในเขรอะกรังไปด้วยสนิมรวมถึงรอยผุลอกของสีด้านนอก สมฐานะกับราคาห้อง (ด้วยความไม่เข้าใจว่าคนขี้งกประเภทยอมทำผิดยักยอกทรัพย์กลายเป็นผู้ต้องหาคดีตอนปลายศตวรรษสิบเก้าเปลี่ยนใจ ถึงขนาดยอมติดแสตมป์เสียค่าส่งมาได้ยังไง) แถมบุรุษไปรษณีย์ยังทำเสียบรรยากาศยามเช้าก่อนนาฬิกาปลุกดังห้านาที นับเป็นความผิดบาปอย่างยิ่ง มากไปกว่านั้นเนื้อหาในซองก็นับเป็นเรื่องฉุนเฉียวเสียยิ่งกว่า หางคิ้วยกขึ้นคลายปมระคนทุกข์ ก่อนปิดประตู เดินทอดน่องเข้าครัว จัดการเทเมล็ดกาแฟลงบดพร้อมดริป ดีกว่าเสียเวลาไปต่อคิวสั่งข้างนอก ทั้งที่ความเป็นจริงจะต้องออกไปซื้อไอศกรีมรสมินต์ช็อกโกแลตมาตุนแทนของเก่าที่กินหมดไปเมื่อคืน หลังดูแฮร์รี่พอตเตอร์ภาคสามซ้ำสามรอบอยู่ดี

เครื่องปรับอากาศส่งเสียงครางต่ำเบา ๆ พอดีกับจังหวะรอกาแฟดริป น้ำแอร์กลับหยดลงบนพื้นพรมห้องนั่งเล่น ทิ้งวงกว้างให้ดูต่างหน้า และคงต้องกระวนกระวายโทรเรียกช่างแอร์เข้ามาเปลี่ยนให้เหมือนอาทิตย์ที่แล้วไม่มีผิด

            นับเป็นวันแรกที่ไอศกรีมมินต์ช็อกโกแลตหมดก่อนตะวันตกดิน

10 p.m.

            ร่มสีเทาชื้นหยาดน้ำฝนหยดลงบนพื้นพรมหน้าร้านสะดวกซื้อเป็นระลอก คันร่มถูกเสียบลงในพื้นที่วางร่มสำหรับลูกค้า ที่เก็บร่มยังเหลือพื้นที่ให้วางไม่น้อยเกินกว่าจินตนาการ คงเพราะพยากรณ์อากาศเมื่อเช้าบอกเพียงแค่วันนี้อากาศแจ่มใส มีเมฆมากเป็นหย่อม เพิ่งจะมีทีท่าครึ้มฟ้าฝนก็ประมาณชั่วโมงก่อนหน้า เหมือนเทพแห่งฝนแวะเวียนมาทักทายในวันอากาศดี เขาไม่ได้เศร้าใจเรื่องอื่นนักหรอก หน้าที่ของพวกเขาไม่ได้ยุ่งเหยิงขนาดนั้น แต่ถ้าเป็นเรื่องหนักใจก็ไม่แน่

            เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงวัยห้าขวบดังเคล้าคู่เสียงกระทบหยาดน้ำฝนบนหลังคา เธอชี้มาที่ร่มสีเทาในมือชายแปลกหน้าด้วยท่าทีตื่นเต้น น้ำเสียงกระตือรือร้นเอ่ยอย่างเร่งเร้า‘คุณแม่คะ ทำไมคุณลุงได้ร่มสีเทาล่ะ หนูไม่เคยเห็นมาก่อนเลย สีสวยจัง ซื้อให้หนูซักอันหน่อยซี’ เธอเว้าวอนผู้เป็นแม่เช่นนั้น ก่อนหญิงสาวกลางคนจะก้มหัวต่อคำพูดไร้ตาสีตาสาของลูกสาวตามมารยาท หากแต่ดวงตาเรียวคมคล้ำลึกตรงหน้ากลับมิได้สะท้อนอารมณ์อย่างใดเล็ดลอดเปิดเผย แม้ภายในจะรู้สึกแปลกต่าง

            เสียงร้องไห้ของเด็กหญิงดังกลบสายฝนเดี๋ยวนั้น และเหินห่างไป ลดเหลือเพียงฝีเท้าของผู้เป็นแม่กุลีกุจออุ้มลูกสาวมุ่งไปยังเส้นทางอื่น

            ท่าทีหวาดกลัว

            กริ๊ง~

            “รับอาหารแมวเหมือนเดิมนะครับ” ชายหนุ่มสวมยูนิฟอร์มสีเขียวนีออนเอ่ย หลังนั่งท่าทีกึ่งหลับกึ่งตื่นหน้าเคาน์เตอร์ร่วมนาที เขาดีดตัวทักทายลูกค้าคนใหม่ทันทีที่สังเกตชุดสูทสีดำ พลันทำความเข้าใจได้ว่าลูกค้าเงียบขรึมขาประจำมาเพื่อเลือกสินค้าประเภทใด ก่อนจะรีบจัดแจงบรรจุสินค้าพร้อมส่งใบเสร็จให้อย่างรวดเร็ว

            “ขอบคุณคร้าบบบบ” เด็กหนุ่มจบหน้าที่ด้วยการขานลาเสียงยาวเหมือนอย่างทุกครั้ง ทว่าสีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นความใคร่สงสัย เมื่อชายหนุ่มชุดสูทฉวยซองบุหรี่จากหน้าเคาน์เตอร์ให้คิดเงินอีกหน

            “เมี๊ยวว เมี๊ยวววว”

            ลูกแมวจากทั่วสารทิศกรูเข้ามาหาชายหนุ่มเป็นเป้าหมายเดียวกัน ส่วนตัวแม่แมวยังคงแยกเขี้ยวขู่ฟ่อจนขนพอง เมื่อเขาย่อตัวนั่งข้าง ๆ ถังขยะความมืดเริ่มบดบังทัศนียภาพ กลายสภาพจากพื้นที่สามแยกโล่งกว้างเป็นละแวกซอยเปลี่ยวที่คนปกติทั่วไปไม่มีอารมณ์สุนทรีมานั่งให้อาหารแมวผอมโซพวกนี้เท่าไหร่ ชายหนุ่มขยับเสียงอาหารกระป๋องเสียดสีกับถุงพลาสติกใสด้วยใบหน้าเรียบเฉย แม้สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่มนุษย์คลั่งไคล้นักหนากำลังจู่โจมด้วยการเอาหัวเล็ก ๆ มาถูไถกับข้อเท้าของเขาอย่างต่อเนื่อง

            เมื่อกลางเดือนที่แล้วมีศพลูกแมวผอมโซอายุแทบไม่ถึงเดือนนอนอดตายอยู่ข้างถังขยะ ถ้าไม่ใช่การพลัดหลงจากแม่หรือมีคนเอามาทิ้งไม่ว่าทางใดทางหนึ่งมันก็น่าสงสารอยู่ดี ชายหนุ่มพยักหน้ารับฟังเด็กสาววัยรุ่นเอ่ยกับเขาในคืนฝนพรำ เขาเพียงแค่อยากปรากฏตัวเพื่อแวะซื้อข้าวปั้นเจ้าใหม่ที่เพิ่งเข้าวงการธุรกิจตามคำร่ำลือบนโลกอินเทอร์เน็ตจากร้านสะดวกซื้อ ไม่มีเรื่องพิเศษอย่างอื่น วิญญาณเจ้าแมวนี่ก็ไม่ใช่หน้าที่ของหมายเลขหกอย่างเขา และก่อนบังเอิญผ่านมาเจอก็มีคนทำหน้าที่ไปก่อนหน้าแล้ว ชายหนุ่มไม่เคยโต้ตอบอะไรสักอย่างกระทั่งเธอเอ่ยประโยคหนึ่งขึ้นมา “คนน่ะถ้าตายก็แค่ไม่ได้ดูพระอาทิตย์ตกเท่านั้นแหละ อยากรู้จังว่าสำหรับแมวความธรรมดานั้นเป็นอะไร”  ริมฝีปากของเขาเอื้อนขยับเสียงแผ่วคล้ายกับกลัวใครได้ยิน หากความเป็นจริงหนักอึ้งกำลังค้ำคอไม่ให้พลั้งพลาดประโยคใดเล็ดลอด เธอกระชับคันร่มในมือพลางรูดสายเสื้อกันฝนให้แน่นขึ้น พอเหมาะกับช่วงเวลาของหยาดฝนซึ่งกำลังกลายสภาพใหญ่ขึ้นและหนักแน่น พวกมันรุมตกกระทบเสียงดังเปาะแปะบนคันร่มสีเทา ชายหนุ่มแทบไม่ได้จับใจความว่าเธอเอ่ยคำบอกลาเช่นใดและวิ่งจากไปตอนไหน รู้เพียงแค่ความธรรมดาของแมวควรเป็นอย่างไหนดี, ทุก ๆ คืนฝนตก ก็เท่านั้น

            สายลมหวนพัดวนชั่วครู่ ก่อนจะแปรเปลี่ยนจากสิ่งไร้มวลสารท่ามกลางเป็นเนื้อหนัง ความสูงโปร่งเรือนร่างสมส่วนตามมาตรฐาน และเส้นผมรุงรังที่ไม่คิดจะตัดถึงได้มัดรวบอย่างลวก ๆ แบบขอไปที

            “นายลบความทรงจำได้นี่ ทำไมไม่ทำซะล่ะทั้งพ่อค้าร้านดอกไม้แล้วก็เด็กพาร์ทไทม์กะดึก”

            “อย่างแรกฉันไม่ติดอะไร ถ้ามันทำให้การซื้อของง่ายขึ้น อย่างที่สองสำนึกในจรรยาบรรณ พวกเขารู้ดีว่าไม่ควรละเมิดสิทธิส่วนบุคคลใคร”

            “อืม โอเค ไม่สมกับเป็นนาย แต่จะว่าไงดีล่ะคนเราเปลี่ยนแปลงได้” เขาทำท่าครุ่นคิด “เปลี่ยนแปลงตามกาลเวลา —  ก็จริง”

            “เลิกไปจำคำคมในหนังสือของมนุษย์จะได้ไหม” ชายหนุ่มเงยหน้าถาม ระหว่างนั้นจึงพิจารณากรอบหน้าแปลกตาตรงกันข้าม ช่างดูมีชีวิตชีวาต่างจากเขานัก

            “ยากหน่อย ช่วงนี้ติดใจเจ้าของร้านหนังสือเป็นพิเศษ”

            อ่านั่นคงเป็นคำตอบ

            “สัตว์มีห้าอารมณ์ที่เหมือนมนุษย์นี่ แต่ไม่นึกว่าแมวจะรู้ด้วยว่าสีหน้าตายด้านของนายคือเจตนาดี”

            “มุมมอง”

            “หือ” อีกฝ่ายรีบทวน

            “ไม่ใช่ทุกคนที่จะกลัวคนแปลกหน้าหรอกนะ”

            “อ่า ก็ถูก แต่คงเป็นเปอร์เซ็นต์ส่วนน้อย โดยเฉพาะ...”

            “ฉันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น ลบภาพลักษณ์หยาบ ๆ นั่นออกไปที”

            “โอเค โอเค พอดีว่าฉันเก่งเรื่องรักษาภาพลักษณ์น่ะ อ้อติดเคร่งไปนิดด้วย”

            “ฉันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น” เขาพูดพร้อมฉีกซองอาหารเม็ดรูปพรีเซนเตอร์แมวพันธุ์เปอร์เซียสีขาวเปิดกว้างขึ้น เทรวดเดียวลงบนถุงพลาสติกใส “ถึงจะอยู่ประเภทเดียวกัน”

            อีกฝ่ายไหวไหล่เม้มริมฝีปากแน่น ทิ้งทวนลมหายใจเฮือกหนึ่ง พลันเปลี่ยนหัวข้อสนทนาดูออกอย่างเห็นได้ชัดว่าจงใจระดับไหน “โชคดีที่ประชุมคราวก่อนยกเลิกธรรมเนียมดื่มชาไปแล้วฉันไม่ชอบช่วงปรับทุกข์ของมนุษย์เลย บางคนนี่นะกว่าจะยอมกินยังดีที่ประตูไม่ใช่แค่ระบบล็อคธรรมดา ไม่อย่างงั้นคงเพิ่มภาระให้ตัวเองเปล่า ๆ ฉันว่าสวัสดิการของยมทูตินี่ดูจะแย่เกินเรื่องไปหน่อย”

            “สิทธิพิเศษเหนือพ่อมดสายเวทย์ แต่โทษสถานหนักเหมือนวิญญาณลักลอบ”  ชายหนุ่มผมยาวตรงหน้าแค่นหัวเราะ ก่อนทั้งคู่จะเผลอหลุดยิ้มแก่กันและกันอย่างเห็นใจเสี้ยวหนึ่ง “หมายถึงมีความรักกับมนุษย์คราวก่อนได้อะไรตอบแทนบ้างล่ะ”

            คนฟังนิ่งเงียบเกือบครบเสี้ยวนาที เขากอดอกแน่นราวใช้ความคิด สีหน้าเหย้าแหย่ผันกลายเป็นความเคร่งขรึมภายในระยะสั้น ๆ อย่างน่าประหลาด เอนกายพิงสูทสีน้ำตาลเข้มประกบเข้าพอดีกับผนังคอนกรีตสีเทาแห้ง ไม่มีความลังเลใจว่าฝุ่นหนาบริเวณนั้นจะเปรอะเปื้อนสูทตัวเก่งหรือไม่แม้แต่น้อย “ความสูญเสีย ความอาลัย ความว่างเปล่า” เสียงทุ้มแหบหยุดพูด ก่อนจะเสริมบางอย่าง  

            บางอย่างที่ทำให้ชายหนุ่มนึกทบทวน —  ดวงตาสีเฮเซลเมื่อครั้งเคยประสบ, ไม่นานมานี้

            “รู้ตัวอีกทีก็เข้าใกล้ความเป็นมนุษย์ขึ้นทุกวัน” เขาเว้นวรรค “ความรู้สึกพวกนั้นน่ะ มีได้ไม่ใช่เหรอ”

            “เคยเป็นต่างหาก” ลูกแมวขนเทาเลียปลายนิ้วของเขาพักหนึ่ง ท่าทีไว้วางใจทำให้เขานึกจินตนาการไปเองว่าคงเป็นพฤติกรรมแสดงแทนคำขอบคุณของสัตว์ (พักไปก่อนเลยว่ามนุษย์ชอบสันนิษฐานกันไปเองเสียมากกว่าว่ายมทูติคงอ่านใจสรรพสัตว์ได้เป็นเลิศ) ก่อนแม่ของมันจะเดินเยื้องย่างจากไปอีกซอยอย่างช้า ๆ พร้อมส่งเสียงแหลมแปลกต่างจากเสียงปรกติเรียกเหล่าลูก ๆ ของตน ทิ้งไว้แค่ร่องรอยยับย่นของถุงพลาสติกกับซองอาหารเม็ดในมือสีขาวซีด

            เม็ดฝนหยดเล็กร่วงหล่นลงบนแขนของเขาโดยไม่ทันตั้งตัวหนึ่งหยด สองหยด สามหยด เพิ่มจำนวนไปเรื่อย ๆ ราวจะเกิดเป็นนิรันดร์อนันต์ บางทีอาจดูเหมือนจนกว่าจะมีข่าวถ่ายทอดสดน้ำท่วมคืนนี้ หยาดน้ำทวีความรุนแรงขึ้นอีกครั้ง ในฤดูร้อนปลายเดือนมิถุนายน ท่ามกลางอุณหภูมิสามสิบห้าองศา ในเวลาสี่ทุ่มห้าสิบเก้า พลันวินาทีเปลี่ยนเข็มสั้นชี้เลขสิบเอ็ดถึงแปรเปลี่ยนเสื้อสูทเปียกชื้นคล้ายปั่นแห้งตามร้านซักรีดเป็นเปียกชุ่มทั่วทั้งตัวได้เพียงเสี้ยววินาที

            เราแยกย้ายกันตรงนั้น ชายหนุ่มผมยาวรีบวางมาดว่าอย่าไปใส่ใจคำพูดตัวเอง เส้นผมยาวเล็กเรียบลู่กับใบหน้าเพราะสายฝนเสริมให้กรอบหน้าเรียวดูอ่อนเยาว์ ยากเกินกว่าสายตาธรรมดาลอบมองได้อย่างผิดสังเกตุ

เขาคาดโทษผมที่ต้องพูดอะไรน่าอาย ปิดท้ายประโยคว่าคุณซอมีวิธีการลงโทษอย่างที่โลกมนุษย์คาดไม่ถึงชนิดไหนให้ฟังคร่าว ๆ แล้วค่อยหายไปพร้อมกับความมืดผสมกับกลิ่นดินเจือจางตามประสาหน้าฝน ส่วนผมก็วิ่งกระหืดกระหอบกลับไปหลบมุม คว้านหาซองสีเข้มออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทด้านใน  จุดควันสีเทาอ่อนหนึ่งมวนด้วยปลายนิ้ว หวังจะสูบในรอบหลายเดือน ทว่าก่อนมวลสารระเหยขึ้นผสมกับละอองชื้น เม็ดฝนเจ้ากรรมพลันร่วงหล่นลงมาจากหลังคาร้านมินิมาร์ท กลับทำลายความตั้งใจจนหมดสิ้น, หล่นแหมะพอเหมาะพอดีมวนเหมือนจงใจกลั่นแกล้งเสียอย่างนั้น

“คนน่ะถ้าตายก็แค่ไม่ได้ดูพระอาทิตย์ตกเท่านั้นแหละ อยากรู้จังว่าสำหรับแมวความธรรมดานั้นเป็นอะไร”

            ถ้าเกิดถามประโยคนี้ออกไป คงโดนยมทูตหมายเลขสองหัวเราะแทนคำตอบแน่

            ผมยุติความคิดทั้งหมดก่อนจะวิ่งฝ่าสายฝนกระหน่ำ แทนที่จะคว้าร่มสีเทาจากหน้าร้านสะดวกซื้อติดมือกลับมาพร้อมเจ้าของของมัน หรือหายตัวไปง่าย ๆ โดยไม่ต้องออกแรงวิ่งให้เมื่อย

            อย่างน้อยเด็กพาร์ทไทม์นั่นจะมีสอบปลายภาคอีกไม่กี่วันข้างหน้า รวมถึงพรุ่งนี้, คงแวะกลับมาซื้ออาหารแมวอีกตามเคย ไม่ใช่อย่างนั้นทั้งหมด, ก็แค่บางส่วนเท่านั้น

            ยมทูตหมายเลขหกไม่ชอบฤดูฝน, หวังว่าคงเปียกไม่นานเกินกว่าถึงห้องพัก

* เหล้ากับลูกพลับกินด้วยกันไม่ได้เพราะจะทำให้เป็นพิษ

** ayeaye : ลิงสายพันธุ์เก่าแก่ชนิดหนึ่ง มีตากลมโตใบหูเหมือนค้างคาว ลำตัวซูบผอม กรงเล็บยาว นิ้วเท้ามีลักษณะแปลก and also สัญลักษณ์แห่งความตายของชาวมาลากาซี