ณ สนามบินอินชอน ประเทศเกาหลีใต้

" ผมไม่อยากไปเลยจริงๆนะ " คนตัวขาวกำลังงอแงใส่ผม ผมส่งยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนพร้อมกับมือที่ยกขึ้นลูบหัวเขา

" อย่างอแงสิ เราไปเรียนนะ เดี๋ยวก็ได้กลับ " ผมพยายามปลอบเขา ผมจำวันที่เขาบอกว่าสอบชิงทุนไปเรียนอังกฤษได้ ตอนนั้นเขายืนกรานว่าจะไม่ไปเพราะอยากอยู่กับผม แต่ครอบครัวของเขาอยากให้เขาไปเปิดโลกใหม่ ผมเองก็อยากให้เขาได้หาประสบการณ์ด้วย

" แต่ตั้งปีนึงนะครับ ผมทนไม่ไหวแน่ๆ "

อา.. นั่นสินะ หนึ่งปีอาจจะเป็นช่วงเวลาที่ไม่นาน แต่สำหรับผมกับเขาที่คบกันมาตั้งแต่สมัยม.ต้นแล้วถือเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างนานเลยล่ะ

" เอามือถือมา " ผมบอกกับเขา เขาทำหน้างงแต่ก็ส่งมันมาให้ผม ผมกดเข้าโปรแกรมกล้อง แล้วไปยืนใกล้เขาก่อนจะเริ่มเซลฟี่รูปตัวเองกับเขาคู่กัน

แน่นอนว่าผมกำลังหอมแก้มเขาอยู่

" พี่แทยง.. "

อย่ามองฉันแบบนั้นได้ไหมเจ้าบ้า คนยิ่งเขินๆอยู่

" รีบไปได้แล้ว เดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก " ผมรีบผลักไสเขาก่อนที่ผมจะเขินตายไปมากกว่านี้ เขาหลุดขำออกมาด้วย นั่นทำให้ผมแทบอยากจะมุดดินหนีไปจากตรงนี้ซะ

" ครับๆ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ "

" อืม แล้วเจอกันปีหน้านะ " ผมโบกมือให้เขา มองเขาเดินเข้าไปด้านในจนแผ่นหลังของเขาหายไป ผมจึงรีบวิ่งไปที่กระจกใส เครื่องบินของแจฮยอนกำลังแล่นขึ้น ผมไม่รู้ว่าเขามองเห็นผมไหม แต่ผมก็ยืนโบกมือให้อยู่อย่างนั้น

หลังจากที่แจฮยอนเดินทางไปต่างประเทศแล้วนั้น ผมก็ใช้ชีวิตตามปกติ ตื่นเช้าทำงาน ตอนเย็นก็ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงานบ้างตามมารยาทแต่ไม่ได้บ่อย และเวลาไหนที่ผมกลับเร็ว ผมก็จะรู้สึกเหงาขึ้นมาหน่อย เพราะทุกครั้งที่กลับมาจากที่ทำงานก็จะมีแจฮยอนคอยทำมื้อเย็นไว้ให้ เราใช้เวลาด้วยกันอย่างมีความสุข ดูหนังบ้าง ออกไปด้านนอกบ้าง นอนกอดกัน แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว

ผมทำได้แค่บอกกับตัวเองว่าไม่ว่าแจฮยอนจะอยู่ที่ไหนหรือว่าจะเนิ่นนานแค่ไหน หัวใจของเราสองคนก็ยังคงเชื่อมต่อกันด้วยคำว่ารัก

.

.

FIN