ผมเชื่อมาตลอดว่า เงือก มันเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่แต่งขึ้นมาเพื่อให้เด็กๆหลงเชื่อ ความจริงผมก็ไม่ได้เชื่อเรื่องพวกนั้นหรอก คนบ้าอะไรจะมีครึ่งร่างเป็นคน ครึ่งบนเป็นมนุษย์

ผมเคยคิดแบบนั้น จนกระทั่งผมได้เจอเงือกตัวเป็นๆ

ผมยังจำเหตุการณ์ที่ได้พบกับเงือกผู้ชายที่มีใบหน้าที่ดูยังไงก็น่าจะเป็นผู้หญิงเสียมากกว่า

" ท่านไม่กลัวข้าเหรอ ? "

นั่นคือประโยคที่เขาเคยพูดกับผมตอนที่เราเจอกันครั้งแรกในวันที่ผมแอบไปเล่นน้ำตรงโขดหินซึ่งไม่มีใครคิดจะไปเล่นตรงนั้น ตอนแรกผมก็คิดว่าเขาคงเป็นเด็กผู้ชายแถวนั้นมาเล่นน้ำ พอผมตะโกนทักเขาเท่านั้นแหละ ผมเห็นครึ่งล่างของเขาเหมือนกับปลาไม่มีผิด เขาดูตกใจแล้วลงทะเลไปอย่างรวดเร็ว ตัวผมเองที่ตั้งสติได้ก็รีบวิ่งไป

" อย่าเพิ่งไป " ตัวผมในวัยเด็กร้องเรียก เขาหยุดว่ายน้ำแล้วหันมาพูดประโยคนั้นกับผม

เขาถามผมว่าไม่กลัวเหรอ ผมว่าผมตกใจมากกว่ากลัว ไม่คิดว่าจะมีเงือกอยู่จริงๆ

" นายชื่ออะไร ? " ผมถามเขาที่อยู่ทะเล เขาส่ายหน้าให้

" ข้าไม่มีชื่อหรอกครับ "

ผมยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ฉุกคิดอะไรดีๆขึ้นมาได้

" งั้นฉันตั้งชื่อให้นายดีไหม ? "

" จริงเหรอครับ ? " เขามองผมด้วยสายตาดีใจเหมือนเด็กที่รู้ว่าจะได้ขนม

" ชื่อของนายคือแทยงนะ ส่วนฉันชื่อแจฮยอน ยินดีที่ได้รู้จัก "

นับตั้งแต่วันนั้น ผมก็ออกจากบ้านมาที่ทะเลบ่อยขึ้น แน่นอนว่าผมนำอาหารทะเลของที่บ้านมาฝากเขา สอนเขาในหลายๆอย่างที่มนุษย์เขาทำกัน ส่วนเขาก็ตอบแทนผมด้วยการหาเปลือกหอยสวยๆมาให้ผม

และที่น่าแปลกคือหัวใจของผมมันกำลังบอกว่ามีความสุขเวลาที่อยู่กับแทยง

แต่ความสุขนั้นมันก็อยู่กับผมได้ไม่นานหรอก

" จริงเหรอครับ ? " เขาอุทานออกมาราวกับว่าไม่เชื่อกับหูของตัวเอง ใช่แล้วล่ะ ผมมาเล่าให้เขาฟังว่าผมต้องย้ายไปอยู่ในเมืองที่ใกล้เพราะงานของคุณแม่ แน่นอนว่า ผมจะไม่ได้มีโอกาสมาเล่นกับเขาอีกแล้ว

" นายไม่เสียใจเหรอ? " ผมถามเขาด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะกลั้นความสะอื้นเอาไว้ ผมเสียใจมากจนแทบอยากจะร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด แต่มันกลับไม่ยอมไหลออกมา

" เสียใจครับ แต่ผมเข้าใจ ผมเป็นเงือก แจฮยอนเป็นมนุษย์ยังไงเราสองคนก็ไม่ "

หมับ

ผมไม่รอให้เขาพูดไปมากกว่านี้แล้ว ผมสวมกอดเขาที่อยู่ในทะเล น้ำตาของผมในวัยเจ็ดขวบไหลราดบ่าเล็กของเขา ผมยอมรับว่าเสียใจที่จะไม่ได้เจอกับเขา

เหตุผลมันมีข้อเดียวคือผมรักเขา

" แจฮยอน ไม่ต้องเป็นห่วงนะ อยู่ที่นั่นก็รักษาตัวเองด้วย "

และนั่นก็คือคำพูดสุดท้ายที่ออกมาจากปากเขา ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาจะรู้สึกเหมือนกันกับผมหรือเปล่า เขาส่งยิ้มให้อย่างสดใสเหมือนดวงตะวันฉายแสง

แต่ใครจะคิดว่านั่นคือรอยยิ้มที่ผมจะไม่มีวันได้เจออีก

สามปีต่อมา ผมได้รับข่าวร้ายและมันค่อนข้างสะเทือนใจผมเป็นอย่างมาก นั่นคือมีชาวประมงจับตัวเงือกได้ เงือกตัวนั้นคือแทยง สีหน้าของเขาในทีวีดูทรมานมาก ผมได้แต่โทษตัวเองที่ไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้ และเพราะเป็นสิ่งมีชีวิตหายากจึงทำให้เขาถูกนำไปแสดงโชว์ จนท้ายที่สุดเขาก็หมดลมหายใจ

ตอนนี้ผมแจฮยอนอายุ 21 ปีแล้ว ผมกลับมาที่ทะเลแห่งนี้อีกครั้ง บรรยากาศยังคงเหมือนเดิม ผมมองท้องทะเลพร้อมกับในมือที่ถือเปลือกหอยที่เขาเคยเก็บมาให้และตอนนี้มันกลับกลายเป็นสิ่งของหายากไปแล้ว มีคนยื่นเงินให้ผมในหลักร้อยล้านเพื่อขอซื้อมัน แต่ผมปฏิเสธเพราะนี่คือสิ่งที่จะบอกได้ว่าแทยงยังอยู่ในความทรงจำของผม

.

.

FIN