เป็นคนที่คิดอะไรจริงจังแล้วทำจริงจังมาตลอดตั้งแต่เด็ก คิดว่า 22 ปีที่ผ่านมาก็ยากอยู่พอสมควร แต่ก็ผ่านมาได้ ด้วยอะไรหลายๆอย่าง คนรอบข้าง หนังสือ บลาๆ แต่ทำไมครั้งนี้ถึงรู้สึกว่ามันยากขนาดนี้ อันที่จริงนี่พึ่งมาฝึกแบบจริงจังๆยังไม่ถึงหนึ่งเดือน ไม่ได้จะท้อแท้ คือสมุดบันทึกหมดและยังหาเล่มที่ถูกใจไม่ได้ ก็เลยมาจดลงในนี้ก่อน
มีความรู้สึกว่าบางทีภาษาอังกฤษก็ยาก อ่านข้อสอบวิชาที่ว่าเข้าใจยากแล้ว มาเจอบทความที่ไม่รู้ความหมายนี่แบบ หงายเลย เมื่อก่อน สมัยมัธยมไม่เคยคิดว่ามันจะยากขนาดนี้ อาจจะคงเพราะไม่เคยศึกษามันแบบจริงจังๆ แต่ครั้งนี้มันมีจุดหมายที่สูง รอเราเดินไปให้ถึงอยู่ ไม่อยากจะกำหนดว่าเรามีเวลามากแค่ไหนในการฝึกฝนตรงนี้ แต่อีก 3 เดือนจะเป็นการสอบครั้งที่หนึ่ง ซึ่งค่าสมัครสอบก็หลายบาทอยู่ อยากจะทำให้ดี บอกคนที่รู้จักไว้หมดแล้วว่าจะทำให้ได้ บอกตัวเองก่อนนอนทุกคืน หลับตาคุยกับตัวเองทุกเวลาที่ว่าง ภาพมันชัดขึ้นเรื่อยๆ ทุกอย่างที่กำลังทำอยู่จะมีแต่ดีขึ้น และดีขึ้น ความเป็นอยู่
ชีวิตครอบครัวอยู่ตรงนี้ อยู่ตรงความพยายามของเรา เวลาอ่านหนังสือแล้วง่วง เวลาฟัง Listening แล้วฟังไม่ออก ตีเป็นคำศัพท์ไม่ได้ หลายครั้งที่ต้องวางปากกาแล้วหยิบมือถือมาดูรูปป๊ากับแม่ พอดูรูปก็กลับมาบอกตัวเองว่าท้อไม่ได้นะ เวลาที่เหนื่อย ที่ล้าจากทำงาน ก็กลับมาท่องศัพท์ซักนิด ทำข้อสอบซักหน่อย เวลาไปทำงานก็เปิดวิทยุฟังตลอดเวลา เวลาเครียดๆ ปวดหัวก็เปิดหนังดูซักเรื่อง
สารภาพแหละว่ามีบางทีที่ท้อ แต่จะไม่ย้ำคิดกับความรู้สึกแย่ๆนั้นนานๆ เพราะมันไม่ได้ทำให้เรามีกำลังใจสู้ต่อ ทุกวันนี้ก็ยังจะสู้ต่อไป อย่างน้อย ทุกๆอย่างที่ทำก็ขอให้มันอยู่บนพื้นฐานของความสุข อย่างน้อยความสุขก็ทำให้เรามีแรงสู้ต่อ เรายังมีอีกหลายๆอย่างที่เราก็ไม่คิดว่าจะมี แต่เราก็ฝ่าฟันมาเพื่อมีมันจนได้แล้ว แล้วมีเหตุผลอะไรที่เราจะไม่ได้มาซึ่งสิ่งที่เราพยายามล่ะ
ขอให้อดทนอีกนิด ผ่านการสอบตรงนี้ไป อาจจะต้องอดทนอีกมาก แต่ขอให้อดทนตรงนี้ให้ได้ก่อน บททดสอบมันมีมาให้เราทำตลอดชีวิตอยู่ละ ส่งกระจกแล้วยิ้มให้ตัวเองทุกวันล่ะ รักเสมอนะ : )
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in