ทำไมถึงชื่อเรื่องนี้รู้ไหม เพราะปกติแล้วนอกจากไปหาม่า 2 เดือนครั้งหรือช่วงที่อยู่กรุงเทพไม่ค่อยได้กลับบ้านก็จะไม่ค่อยได้คุยกับม่าอยู่แล้ว ประกอบกับการที่ม่าเป็นคนจีน จีนแบบจีนแท้ๆเลย พูดไทยไม่ชัด หรือบางทีเราอาจจะฟังไม่เข้าใจเอง ทำให้เวลาคุยกับม่า การสื่อสารอาจจะไม่ค่อยดี เราก็ตอบโต้ม่าได้ไม่ทุกอย่างที่ม่าพูดมา แต่วันนี้ 22.7.16 ม่าโทรมา ซึ่งเป็นเวลาที่เราทำงานอยู่ ห้องทำงานเป็นของเรา เราคุยกับม่าเป็นเวลา 2 นาที 30 วินาที แต่ภายในจำนวนเวลาเหล่านั้น เรากลับคิดอะไรได้มากมาย ประโยคที่ม่าพูดเพียงไม่กี่ประโยค แต่เหมือนกับว่ามันเป็นร้อยๆประโยคที่ม่าอยากจะบอกให้เราฟัง

"ฮัลโหล ทำอะไรอยู่ลูก ทำงานอยู่หรอ ทำงานเหนื่อยไหม อดทนหน่อยลูก ทำงานซักสองปีก็ผ่อนบ้านเนอะ"

เราก็ตอบกลับไปว่าโอเค ม่าไม่ต้องเป็นห่วง

แล้วอยู่ดีๆก็เกิดเสียงสะอื้นที่ปลายสาย เราก็ถามว่าม่าร้องไห้ทำไม

"ม่าสงสารแม่ แม่เหนื่อยมาตั้งแต่เป็นสาวๆแล้ว ช่วยแม่นะลูก ตั้งใจทำงาน อดทน ช่วยแม่ช่วยน้อง บ้านก็ไม่มีอยู่ อดทนทำงานจะได้ผ่อนบ้านอยู่นะลูกนะ"

ช่วงนี้เป็นช่วงที่เจ้าของบ้านที่เราเช่าอยู่ เขาประกาศขายบ้าน ป๊ากับแม่ก็เลยต้องหาที่อยู่กันให้พัลวัน เราเลยบอกม่าไปว่าไม่ต้องห่วง สิ่งที่เรากำลังทำอยู่ และสิ่งที่เรากำลังจะทำ มันอาจจะไม่เห็นผลภายใน 1 หรือ 2 เดือน แต่มันจะเห็นผลในระยะยาว เพียงแค่ม่าต้องให้เวลาเราหน่อยนะ สิ่งที่เราทำอยู่ เราตั้งใจทำเพื่อครอบครัวอยู่แล้ว ทุกวันหลังจากกลับจากทำงาน เรานึกถึงป๊ากับแม่ตลอด อายุพวกเขา 50 แล้ว ก็รู้ว่ารออะไรนานๆไม่ได้ แต่อยากให้เชื่อในตัวหนูอีกหน่อย สิ่งที่ทุกคนคิดว่ามันยาก หนูจะทำมันให้ได้

จะว่าไปมันก็เป็นช่วงชีวิตที่ขำไม่ค่อยออกเท่าไหร่นะ แต่ก็ไม่รู้จะร้องไห้ทำไมอะนึกออกไหม ร้องไห้ไปก็จิตใจหดหู่ ห่อเหี่ยว หมดแรง ไม่ได้ทำอะไรกันพอดี

ทบทวนตัวเองกับชีวิตตอนนี้แล้วก็คิดได้ว่า
"เห็นมั้ย ว่าทุกอย่างมันยอมแพ้ไม่ได้ มันต้องสู้ มีใครอีกตั้งมากมายรอดูความสำเร็จของเราอยู่"
อยากมีสภาพแวดล้อมแบบไหน ก็พาใจไปอยู่ตรงนั้นบ่อยๆ
บอกกับตัวเองก่อนนอนทุกคืน อย่าไปคิดถึงแต่เรื่องที่ทำให้ใจแย่ อดทนแล้วก้าวข้ามมันไปให้ได้ : )