สายฝนพรำติดต่อกันมานานนับสัปดาห์ หลังจากวีล่าผู้นั้นขับขานท่วงทำนองแห่งผืนป่า ณ ป่าไร้ใบซึ่งติดชายขอบคฤหาสน์ของพ่อมดก็เริ่มมียอดอ่อนสีเขียวผลิใบออกมา ถึงจะบอกว่าฝนอาบไล้แผ่นดินอยู่ทุกวันแต่ก็ไม่มีวันใดเลยที่เขาจะไม่กลับไปยังต้นไม้ใหญ่โตที่ลานโล่งแห่งนั้น
กลับไปเพียงเพื่อหวังจะได้พบกับโฉมงามอีกสักครา
ทว่าเดรโกหวังสูงไป กระนั้นใบหน้าเสี้ยมแหลมกลับยังเผยแววตาสั่นระริกอยู่ทุกครั้งที่แสงสว่างกระทบนัยน์ตา
"คีอาร์ คนงามจะรังเกียจฉันเพียงเพราะฉันเป็นวอร์ล็อคจริง ๆ น่ะหรือ" พ่อมดกระซิบ ดวงตาสีซีดเหล่มองไปยังเหยี่ยวดำ — ร่างจำแลงของปีศาจผู้ผูกสัญญากับเขา — คล้ายอยากได้ที่ปรึกษา
คีอาร์สะบัดหน้าหนี มันสนใจใช้จะงอยปากจัดแต่งทรงขนของมันมากกว่ามาฟังคำพูดของเขาเสียอีก
เขาละความสนใจจากนกเหยี่ยวไร้ประโยชน์ ดวงตาหันไปมองเปลวไฟที่ไหววูบในเตาผิงอีกครั้ง คล้ายกับกำลังจินตนาการแต่พ่อมดคิดว่าเขากำลังได้กลิ่นหอมที่มันกำซาบในทุกอณูของเนื้อเยื่อปอด กลิ่นหอมที่หยั่งลึกลงไปในทุกเซลล์ในร่างกาย กลิ่นหอมเฉพาะตัว กลิ่นหอมของดวงจันทร์ผู้งดงาม
คล้ายไอฝนหอบกลิ่นหอมนี้มาด้วย เดรโกหัวใจเต้นระส่ำ เขาหลับตาลง ภายในจินตนาการอันโง่งม เขากำลังวาดภาพฝันว่าตนเองกำลังอิงแอบเรือนร่างหอมจรุง เขาใช้ฝ่ามือหยาบกร้านสางเส้นผมสีเงินเชื่องช้า และสัมผัสมันด้วยริมฝีปากอย่างรักใคร่
กลิ่นหอมกำจายคล้ายรายล้อมอยู่รอบตัว
พลันพ่อมดได้สติ เขาสูดหายใจเข้าลึกเต็มปอดทว่ากลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ที่เขาคิดว่าตัวเองจินตนาการขึ้นมากลับไม่ได้จางหายไป
ในคืนที่เขาไม่ได้ออกไป คนงามของเขากลับปรากฏตัวออกมา
นี่เธอกำลังเล่นเกมซ่อนแอบกับฉันอย่างนั้นหรือ
พ่อมดหัวเราะแผ่วเบา
เขาไม่เคยตกหลุมรัก แต่เขารู้ว่าเขากำลังตกหลุมรัก
มันเป็นเรื่องน่าตลกไม่น้อยที่เขาตกหลุมรักภูติชั้นสูงเพียงแค่สบตา แต่กับโฉมสะคราญเช่นนั้น เดรโกไม่คิดว่าตัวเขาจะต้านทานมันไหว ความน่าหลงใหลของวีล่าร้ายแรงเสียยิ่งกว่ายาเสน่ห์ของแม่มดแห่งน็อกเทิร์นฮิลล์ผู้โด่งดัง
อยากเล่นเกมกับพ่อมดเช่นนั้นหรือ มาสิ ฉันจะหลับตาและนับเลข หลบซ่อนให้ดี ๆ ก่อนที่ฉันจะตามหาเธอจนพบ
เขาจะไม่อยู่ในคฤหาสน์อย่างสงบเสงี่ยมอีกต่อไป โลกที่พ่อมดแม่มดตัดขาดกับมนุษย์อย่างสิ้นเชิงอย่างนั้นหรือ... ช่างมันประไร เขายินยอมละทิ้งกฏเกณฑ์ที่แบ่งแยกโดยส่งผ่านจากรุ่นสู่รุ่น เขาจำเป็นต้องเข้าไปในป่าที่อยู่อีกฝั่ง
ในป่าที่อุดมสมบูรณ์มีวีล่าอาศัยอยู่ และบางครั้งวีล่าก็แต่งงานกับมนุษย์ วีล่ามีเวทมนต์และบทเพลงของวีล่าคือเวทมนต์ มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจหากวีล่าร้องเพลงแล้วเกิดปรากฏการณ์ต่าง ๆ เพราะพวกเขาหรือเธอเป็นภูติชั้นสูงที่แลกเปลี่ยนเวทมนต์กับพลังธรรมชาติ และพวกเขาแลกเปลี่ยนมันด้วยเสียงเพลง
พ่อมดคาดเดาว่าดวงจันทร์ที่กุมใจเขาอาจจะไม่ปรากฏตัวที่ต้นไม้ใหญ่ใจกลางลานโล่งอีกแล้ว แต่เขาคิดผิด กลิ่นหอมที่มาพร้อมกับไอฝนทำให้เขาไม่อาจรีรอได้อีกต่อไป พ่อมดนับหนึ่ง สอง สาม
เขาย้ายร่างตัวเองจากหน้าเตาผิงอันอบอุ่นมาอยู่กลางสายฝน ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ที่มีดวงจันทร์ที่เปียกโชกของเขายืนนิ่งและหลับตาอยู่ แม้จะอยู่ในรูปลักษณ์ที่แปลกไปแต่เขาจดจำกลิ่นหอมของดอกไม้ป่า น้ำผึ้งป่าและยางสนป่าที่ผสมกันอย่างลงตัวนี้ได้
ท่ามกลางความมืดมิดของราตรีกาล สายตาของเขากลับปรับตัวกับมันได้อย่างรวดเร็ว
ไม่ผิดแน่ ดวงจันทร์ของเขาเป็นลูกครึ่งวีล่า เส้นผมสีดำยุ่งเหยิงยังคงให้ความรู้สึกน่าสัมผัสไม่ต่างจากวันนั้น ใบหน้าใต้กรอบแว่นทรงกลมดูจิ้มลิ้มพริ้มเพรา มันไม่ได้ดูงดงามหมดจดจนแทบพรากลมหายใจของเขาเหมือนในวันนั้น แต่อีกฝ่ายก็ยังงดงามมากพอที่ทำให้เขากลั้นหายใจได้อยู่ดี
เดรโกเผยรอยยิ้ม เขาเอ่ยทักทาย "ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอเธออีก"
คนงามลืมตาขึ้นมอง ดวงตาสีมรกตสะท้อนอยู่ในแววตาซีดเซียวของเขา หัวใจพ่อมดกระตุกวูบ
ดวงจันทร์ของเขาส่งเสียงคล้ายอึดอัด "คุณไม่ควรจะข้ามเขตแดน ทำไมถึงก้าวขาออกมาจากป่าของคุณกัน"
อีกฝ่ายเอ่ยถามราวกับไม่อยากสนทนาด้วย และมันทำให้พ่อมดหัวเราะออกมา ครึ่งวีล่าช่างไม่รู้ประสา เหตุผลอันใดจะยิ่งใหญ่พอให้พ่อมดละทิ้งกฏเกณฑ์เล่า
พ่อมดสบถสาบานเอาไว้ในใจ ครั้งนี้ต่อให้อีกฝ่ายแปลงร่างเป็นนกหนีเข้าป่าอีกฟากไป เขาก็จะออกตามหาจนเจอ
TBC.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in