เดรโก มัลฟอยเป็นพ่อมดเลือดบริสุทธิ์ เขาเป็นวอร์ล็อคที่ผูกสัญญากับปีศาจเพื่อรับใช้ซาตาน ในคืนหนึ่งขณะเดินย่ำอยู่ในป่าใกล้คฤหาสน์ เดรโกได้ยินเสียงนุ่มนวลขับร้องบทเพลงแห่งผืนป่าแว่วเข้ามาในโสตประสาท

นานมากแล้วที่ไม่ได้ยินบทเพลงแห่งชีวิตบทนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนเป้าหมายจากการเก็บสมุนไพรไปเป็นค้นหาที่มาของเสียงเพลงแทน บทเพลงอ่อนโยนราวกับโอบกอดหัวใจอันเย็นชืดของพ่อมด เขามีชีวิตอยู่บนโลกที่ตัดขาดอย่างสิ้นเชิงระหว่างพ่อมดแม่มดกับมนุษย์ธรรมดามาเกินหนึ่งร้อยปีแล้ว

แม้รูปลักษณ์จะยังคงความเยาว์วัยแต่ใครเล่าจะรู้ว่าคฤหาสน์ตระกูลมัลฟอยอันเงียบสงัดไม่ได้มีสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากเจ้าของบ้านและเหยี่ยวดำอีกหนึ่งตัวมานานเท่าใดแล้ว

พ้นชายป่าที่มีเพียงไม้ยืนต้นแต่ไร้ใบไป ปรากฏพื้นที่โล่งขนาดใหญ่ ดวงจันทร์สีเหลืองนวลส่องสว่างไปทั่วทุกหย่อมหญ้า ณ ใจกลางพื้นที่โล่งเตียนกลับมีต้นไม้ต้นใหญ่ที่มีใบผลิเต็มต้น ข้างใต้มันนั้น... เดรโกได้พบกับดวงจันทร์ที่โฉมสะคราญที่สุดในชีวิต

พ่อมดแน่นิ่งไปพร้อมกลับบทเพลงที่จบลง และในห้วงเวลาเพียงกระพริบตาดวงจันทร์ที่เคยสว่างไสวกลับถูกเมฆก้อนใหญ่บดบัง หยาดน้ำร่วงหล่นจากเบื้องบน ความเงียบกลืนกินผืนป่า มีเพียงเสียงสายฝนพรำที่ดังกระทบแผ่นดิน

เขาสูดหายใจหอบเอากลิ่นหอมของดินเข้าเต็มปอด แต่นอกเหนือจากกลิ่นดินคือกลิ่นหอมติดจมูกที่ไม่เคยกลิ่นมาก่อน ที่อยู่ตรงหน้าเขาคือสิ่งมีชีวิตชั้นสูง ภูติที่งดงามที่สุด วีล่า

อีกฝ่ายรู้สึกถึงตัวตนของเขาแล้ว เส้นผมสีเงินยวงที่สยายยาวถึงกลางหลังปลิวไสวเมื่อเจ้าตัวผินใบหน้ามาสบกับเขา ดวงตาสีเดียวกันหวานซึ้งเสียจนพ่อมดแทบเสียการทรงตัว ผิวขาวเหมือนเรืองแสงได้ทำให้เขาตาพร่ามัว เดรโกหลับตาแล้วลืมตาขึ้นมามองใหม่ เขาอยากแน่ใจว่าเขาไม่ได้กำลังฝันไป

เขาเคยได้ยินมาว่าเสน่ห์ของวีล่าชวนให้ชายหนุ่มลุ่มหลง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับสิ่งมีชีวิตที่งดงามจนแทบจะดับลมหายใจ

ดวงตากลมกับริมฝีปากเป็นกระจับเผยออกกว้าง แสดงออกอย่างชัดเจนว่าตกใจที่ได้พบเขา ดวงจันทร์ที่งดงามของเขาหันหลังให้แล้วแปลงร่างเป็นนกพิราบสีขาวตัวจ้อยบินหนีเข้าไปในป่าอีกด้าน

และป่าฟากนั้นเป็นของมนุษย์

คนงามทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมจรุงที่กำซาบไปถึงปอด แม้นสายฝนก็ไม่อาจชำระล้างกลิ่นหอมจำเพาะไปได้เลย แววตาซีดเซียวของพ่อมดสั่นไหว ทุกอย่างของวีล่าตนนั้นกำหัวใจเขาไว้อยู่หมัดแล้ว

สองขาเดินย่ำดินโคลนจากพื้นที่โล่งเตียนมายังป่าไร้ใบจนกระทั่งถึงคฤหาสน์ของเขา ประตูรั้วเหล็กอย่างดีส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดขยับเปิดทางให้แก่ผู้เป็นนายอย่างรู้หน้าที่ พ่อมดดีดนิ้วเพียงทีเดียวความเปียกชื้นจากเสื้อผ้าก็หายไป เขานั่งลงบนเก้าอี้บุกำมะหยี่อย่างดี เบื้องหน้าคือเปลวไฟจากเตาผิงใหญ่

แสงสีแดงสะท้อนวาบในแววตา ไม่รู้เป็นเพราะพ่อมดกำลังร่ายมนต์หรือเป็นเพียงแค่แสงสะท้อนจากไฟในเตาผิงกันแน่

TBC.