- อายุ 1 วันเต็มตอน 9 โมงเช้า วันนี้จริงจังกว่าเมื่อวาน เพราะไอ้อาการตื่นเต้นหรือเห่อจัดๆ มันน่าจะซาๆ ไปบ้างแล้ว เหลือเอาไว้แต่หลังจากวันนี้ต้องทำอะไรต่อ อีก 2 วันจะได้กลับบ้าน ซึ่งเป็นวันที่คนขู่เอาไว้มากที่สุดว่า “เดี๋ยวรู้เลยยยย”

- ชิมเป็นเด็กที่ร้องไห้น้อยมาก ตั้งแต่วันที่ร้องแว้กว้ากจนหมอเหวอแดกไปตั้งแต่เมื่อวาน เราก็ยังไม่เคยได้ยินลูกร้องเลย จะมีก็แค่ว้ากเล็กน้อยแค่ 3-4 วินาที แล้วก็เงียบ ถามพยาบาลว่าเมื่อคืนตอนดึกว้ากบ้างไหม เพราะปกติชิมจะดิ้นช่วงกลางดึก เขาก็บอกว่าไม่เลย

- ไอ้การไม่ร้องนี่ก็มีหลายกระแสความคิด ใจนึงก็ดีใจว่าเออเลี้ยงง่ายจังเลย นี่กลับบ้านไปไม่ร้องว้ากแว้กให้พ่อแม่พารานอยด์ก็น่าจะเป็นบุญโขของครอบครัว ฮิึกเหิมจนอยากจะอัพสเตตัสอวดเสียเดี๋ยวนั้น แต่คิดอีกทางก็คือ หรือลูกเราผิดปกติวะ มันเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ยที่ไม่ค่อยร้อง ร่างกายอ่อนแอหรือเปล่า นี่เรียกว่าอาการซึมมั้ยวะ แต่หมอก็ไม่ได้ทักอะไร ก็เลยไม่ได้คิดว่าผิดปกติ ส่วนอีกหลายคนบอกว่า เอ้อ เหมือนบ้านกูแหละ แรกๆ อยู่รพ.ก็สงบเสงี่ยมเรียบร้อย แต่พอถึงบ้านวันแรกนี่นะมึ้ง รู้เรื่อง!

- จริงๆ เราก็เข้าใจและเตรียมใจไว้แล้วล่ะ ว่าร้อยวันแรกของการมีทารกในบ้านไม่ใช่เรื่องง่าย มันต้องลำบากเป็นแน่แท้ แต่ก็คิดว่าถ้าเลี้ยงง่ายจริงหน่อยก็ดี ระหว่างนี้ก็เลยสังเกตเสียงร้องของเขาว่าแต่ละเสียงคืออะไรบ้าง มันจะมีเสียงแอะ เสียงกรี๊ด และเสียงงอแงอีกแบบที่จริงๆ ก็ยังแยกไม่ออกหรอกว่าเสียงไหนปวดอึ เสียงไหนหิว แต่คิดว่าไม่นานก็น่าจะรู้ ซึ่งปัญหาตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยงอแงนี่สิ

- ชิมหลับทั้งวัน หลับแบบลิงหลับของแท้ วันนี้ทั้งวันมีเพื่อนพ่อเพื่อนแม่มากันเต็ม แล้วป้าๆ ลุงๆ ทุกคนก็หวังว่าจะเห็นหลานลืมตาหรือกระจองอแง แต่ชิมหลับสนิททั้งที่ที่นอนก็ไม่ได้ทอเต็มผืนหลับเต็มตื่นอะไร หลับตลอดเวลา ลุกขึ้นมาดราม่า 3 วินาทีแล้วก็นอนต่อไป ทิ้งทุกคนให้ค้างเติ่ง ใครอุ้มมาเขย่าๆ ก็นอนไม่รู้เรื่อง ขยับเล็กน้อยแล้วก็ไปเฝ้าพระอินทร์ต่อไป

- เขาว่ากันว่าเด็กร้องมีอยู่ 3 สาเหตุ ไม่เพราะหิวนม ก็เพราะอึ ไม่ก็เพราะท้องอืด แต่นี่พอไม่ร้องก็เลยไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า งง ไหนสื่อสารมาหน่อยซิ

- อีกปัญหานึงที่เราพบวันนี้ ซึ่งก็เป็นเพราะความนอยด์ไปเองแหละว่าทำไมลูกเรามันไม่ลืมตาเลยวะ ทั้งวันคือไม่เห็นลูกตาดำเลย เมื่อวานยังพอให้เห็นบ้าง แต่วันนี้หลับตลอด จะมีบางก็แค่หรี่ๆ นอยด์ไปเองว่าหรือจะเป็นเพราะผนังตาที่ช้ำ ทำให้ลืมขึ้นมายาก หรือจะเพราะว่าโอ้โหโลกนี้ช่างไม่น่าดูเลยมีแต่คนแก่ๆ จึงหลับตาไปตลอด ก็ไม่รู้ แต่พอไปหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต เว็บพันทิปก็มีคนเข้ามาแลกเปลี่ยนกันว่ากว่าลูกจะลืมตาแบบแป๋วๆ นี่คือ 11 วัน แต่บางคนก็ 3 นี่เราวันที่ 1 เองก็ควรจะห่วงอะไรนัก

- เมื่อคืนช่วงดึก พยาบาลจะเอาลูกเข้ามาตอนเที่ยงคืน ส่วนอีกทีคือ 6 โมงเช้า ส่วนใหญ่จะเอามาทดลองเข้าเต้า ให้หัดดูดนมแม่ ส่วนแม่ก็จะได้กระตุ้นน้ำนมไปในตัว พอเสร็จภารกิจก็กลับไปเนอสฯ แต่วันนี้แทบทั้งวันก็คือเข้ามาอยู่ในห้องพักได้แล้วเพราะเมย์ถอดสายน้ำเกลือ, สายสวนปัสสาวะ สามารถเดินไปนู่นมานี่ได้ เขาก็จะให้ลูกเข้ามาอยู่กับพวกเราได้เลย ยกเว้นก็แค่ตอนที่มีคนเกิน 3-4 คนก็จะแนะนำให้เอาไปที่เนอสฯ มากกว่า จะได้ไม่เสี่ยงติดโรคอะไรเผื่อป้าๆ ลุงๆ เป็นหวัดเป็นไข้

- อีกเรื่องที่คุยกันตั้งแต่เมื่อวาน ในฐานะที่เป็นลูกผู้ชาย ส่วนใหญ่มันก็ต้อง "ขลิบ" กันใช่มั้ย เพื่อความสะอาดนี่แหละ พ่อแม่มันจะได้สบายหน่อยด้วยเวลาอาบน้ำให้ สามารถขัดให้สะอาดได้ในทุกซอก ก็กะจะเอาไว้ถามคุณหมอ แต่วันนี้หมอเข้ามาตรวจอาการ ก็พูดพอดีว่าหนังหุ้มปลายอวัยวะเพศมันเปิดน้อย กลัวว่าเดี๋ยวโตกว่านี้แล้วจะตีบ ขลิบเลยดีไหม เออ พอดีเลยนี่หว่า ลุยครับหมอ จัดการเลย ไม่งั้นเดี๋ยวโตมามันจะเขินอาย ไม่ยอมไปโชว์ของตัวเองให้ใครดูถึงจะเป็นหมอทำขลิบก็ตาม ซึ่งไอ้การทำคลิปมันก็เป็นแค่การตัดหนังตรงจุ๊ดจู๋ออกไปนิดหน่อย ทำได้ตรงเนอสเลย ไม่ต้องเปิดห้องผ่าอะไรให้วุ่นวาย ราวครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ แต่ไอ้การขลิบนี่มันก็สร้างปัญหาให้เรานิดนึง ตรงที่มันจะมีแผล ซึ่งต้องใช้เวลา 5-7 วันกว่าจะแห้งจะหาย ระหว่างนี้ก็ต้องทำแผลไปด้วย คือหยอดยาให้ลูกหลังจากอาบน้ำเสร็จ อยู่ที่รพ.ไปเท่าไหร่ แต่พอกลับบ้านนะมึง วุ่นแน่นอน

- พยาบาลบอกว่าตอนทำขลิบ เลี้ยงประหนึ่งถูกตอน เรารู้สึกแย่นิดหน่อย ว่านี่ถ้าลูกคิดอะไรเป็นแล้วบ้างก็คงจะรู้สึกถูกโลกนี้ทรยศ กูออกมายังไม่ถึง 2 วันนี่ถึงขั้นเอาเจี๊ยวมาเป็นของเล่นแล้ว เกิดมาก็ไม่ได้เลือก แถมจะให้ใครมาทำอะไรกับจุ๊ดจู๋ก็ยังไม่ได้เป็นคนเลือกอีกกกกก

- พออยู่กับพ่อแม่ได้แล้ว คืนนี้ก็เลยเป็นคืนแรกที่จะได้อยู่ด้วยกันตลอดคืน โดยมีเป้าหมายคือการให้ลูกเข้าเต้าและกระตุ้นนมเมย์ไปด้วยทั้งคืนทุก 2 ชั่วโมง ก่อนหน้านี้ทั้งวันลูกไม่ได้กินนม (มื้อสุดท้ายคือตอนเที่ยง) ก็เพราะเราตั้งใจจะปล่อยให้หิวแล้วพยายามออกแรงดูดจากเต้าแม่โดยตรง

- ซึ่งไอ้ปัญหาการกินนมนี่ก็มาจากเจ้าชิมด้วยส่วนหนึ่ง คือเข้าเต้าปุ๊บ ดูดไป 3-4 จ๊วบแล้วก็หลับ... สะกิดให้ตื่นก็ลุกขึ้นมาดูด 3-4 จ๊วบแล้วก็หลับไปอีก วนกันไปยังงี้ นี่ตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้วก็ยังยังงี้อยู่ เมื่อกลางวันเราคิดกันว่าสงสัยยังไม่ใช่เวลาตื่นของลูก สงสัยจะต้องรอตอนกลางคืน แต่นี่ก็ไม่ใช่แฮะ หลับตลอดเลยลูก

- แต่กับเรื่องนมแล้ว จริงๆ ก็ไม่ซีเรียสอะไร ถ้ากินนมแม่ได้ หรือนมแม่ไม่มี ก็เลี้ยงนมผงไปนี่แหละ เปลืองเงินหน่อยก็ช่างเถอะ ไม่เป็นไร (ถึงจะเสียดายนมเหลืองนิดหน่อยก็ตาม) แต่แผนหลังจากนี้ก็คือจะลองไปก่อนสักเดือนนึงในการกระตุ้นนมแม่ แต่ก็กลัวตัวลูกเหลืองด้วยเพราะไม่ได้รับน้ำหรือนมจนเพียงพอ

- แบบไหนคือไม่มีนม? พยาบาลบอกว่าอย่างเมย์นี่คือเรียกว่ามีนม เพราะบีบแล้วมันมีซึมๆ ออกมาบ้าง ถึงจะไม่ได้ผุดพรวดพราดเป็นตาน้ำก็ตาม ช่วง 2-3 วันแรกมันเป็นเรื่องปกติที่ยังไม่มา

- ฝ่ายเราเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ ก็เริ่มหาบ้างมาแล้วว่ากินอะไรที่จะเป็นการเร่งน้ำนม อย่างอาหารก็ต้องกินพวกที่มันทำให้ร่างกายร้อน ใบกะเพรา น้ำขิง แกงเลียง ก็พยายามจะหามากิน แต่เมย์ก็จะเลือกแบบที่กินแล้วแฮปปี้หน่อย เพราะมันขัดแย้งกับไอ้แนวคิดที่ว่า “ยิ่งเครียดนมยิ่งไม่ออก” อยู่ อะไรที่กินแล้วชีวิตจะรู้สึกพังก็จะไม่เอา ส่วนเรื่องเทคโนโลยีก็มีเครื่องปั๊มนมอย่างที่เคยเล่าไปแล้ว ว่าเลือกเครื่องที่มีโหมดกระตุ้นน้ำนมไปด้วย อย่างวันนี้เมย์ก็กระตุ้มแม่งต่อหน้าเพื่อนฝูงนับสิบชีวิต นั่งคุยไปมีไอ้เครื่องครอบนมทั้งสองข้างไป (ที่ห้อยเอาไว้ได้ก็เพราะมีชุดชั้นในให้นมด้วย โห หยั่งล้ำ) หลังจากนี้ถ้ายังไม่มีก็คงจะไปลองหลายๆ วิธีอีกเช่น นวดนม ที่จะมีนักนวดนมมืออาชีพนวดกระตุ้นน้ำนมให้ ซึ่งมีรุ่นพี่เคยไปนวดมาแล้ว ปรากฏว่าน้ำนมออกเป็นปริมาณมากดุจทะเลนม

- นี่แค่วันแรก ที่เริ่มเจอปัญหาระดับเบสิคในการเลี้ยงลูก จริงๆ แล้วมันก็ยังเล็กน้อยขี้ประติ๋วสุดๆ เมื่อเทียบกับที่จะต้องเจอในวันต่อๆ ไปทั้งระยะใกล้และไกล ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าจะผ่านพ้นได้ และอย่าไปเครียดกับมันเยอะจนเกินไป