หลังจากโดดขึ้นชินคันเซนรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด เวลาผ่านไปประมาณชั่วโมงนึง ราวๆ 5 ทุ่มครึ่ง ฉันก็พาตัวเองมายืนอ้างว้างอยู่ที่สถานีชิซูโอกะ ผู้คนบางตากว่าที่สถานีโตเกียว แต่ก็ยังสว่างสไว และพลุกพล่าน ฉันเปิด Google map หมุนซ้ายทีขวาที แล้วเดินไปตามเส้นทาง ที่ศึกษาและปักหมุดมา อย่างละเอียดยิบชนิดที่ละเอียดกว่านี้ ฉันก็หลับตาเดินได้แล้ว
ฉันเริ่มจ้ำอ้าวอีกครั้ง ฉันต้องรีบไปเช็คอินให้ทันเวลา อย่าให้คนญี่ปุ่นมาว่า คนไทยชอบมาสาย ไม่รักษาเวลาเอาได้ 
ฉันเดินผ่านร้านรวงต่างๆ ที่ส่วนใหญ่ ปิด กันเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงร้านเหล้า เล็กๆ ที่มีพนักงานออฟฟิศ แวะมานั่งดื่มกันเพียงร้านเดียวเท่านั้น ตรอกซอกซอย เงียบสงัด แต่ไม่น่ากลัว ไม่ต้องจิตนาการว่าผีจะออกมา ไม่มีอารมณ์นั้นเลย นักเรียนมัธยม กลุ่มหนึง ปั่นจักรยานผ่านฉันไปเงียบๆ เหมือนฉากในซีรี่ญี่ปุ่นที่เคยดูสมัยเด็กๆ ที่ไอทีวี เคยเอามาฉายมากๆ อ่ะ(รู้อายุกันหมดแล้วมั๊ง) มันสงบมาก เงียบแต่รู้สึกปลอดภัย คือซอยแถวบ้านยังไม่รู้สึกปลอดภัยขนาดนี้เลยอ่ะ พูดไปก็เหมือนอวย

ฉันเดินต๊อกแต๊กๆ วนไปวนมา เป้ขนาด 30 ลิตรเริ่มหนักแล้ว ตามพยากรอากาศวันนี้จะต้องมีฝนตก แต่ตอนนี้รักแร้ของฉันเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เหนียวเหนอะหนะจนอยากจะแก้ผ้าเดิน เสื้อกันหนาวเพียงตัวเดียวที่เตรียมมา ที่ผูกไว้กับเป้ด้านหลัง ตอนนี้เริ่มอยากเหวี่ยงทิ้ง

Google map เตือนว่าฉันได้เดินมาถึงโรงแรมเรียบร้อยแล้ว แต่…

ไหนวะโรงแรม ?

ไม่มีป้าย ไม่มีล็อบบี้ ไม่มีพนักงานต้อนรับ มีแต่ประตูกระจก แล้วก็บรรได มองไปด้านในเหมือนสำนักงานที่ปิดทำการแล้ว

ไม่มีโรงแรม

Booking แมร่งเล่นกูละ

ความล่ก เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่เดินวนหาอยู่แถวนั้น2-3 รอบ ฉันพยายามโทรหาโรงแรมตามเบอร์โทรในเว็บ แต่ก็...ไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆ มันไม่ติดด้วยซ้ำ ฉันเริ่มหงุดหงิดจิตหลุด หน้าตาบอกบุญไม่รับ กระสับกระส่าย เหมือนไก่โดนมดกัด