นี่อาจไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเดินทางออกนอกประเทศไทย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเดินทางออกนอกประเทศไทยโดยลำพัง ไม่มีเพื่อน ไม่มีแฟน มีแค่ตัวฉัน เป้ 1 ใบ และกล้องถ่ายรูปหลังจากที่ฉันหัวฟัดหัวเหวี่ยง สบถก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ก่อนกัปตันจะเทคออฟประมาณ 2-3 นาทีว่า ฉันลืม JR Pass สำหรับทริปนี้ ราคาราวๆ 3000 บาท ฉันกำลังบรรจงเค้นหัวสิวจอมดื้อที่บีบเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออกมาซักที บี้จนเหนื่อยอ่อนก็ไม่ยอมเอาตัวออกมา ได้แต่โผล่หัวออกมาทักทายให้หงุดหงิดเล่น ฉันหันไปมองหน้าต่างอย่างไม่สบอารมณ์ ฉันทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้นท้องฟ้าสีน้ำเงินคราม มีเมฆปุยสีขาวน้อยใหญ่ลอยละล่องอยู่ห่างออกไป เบื้องล่างคือมหาสมุทรแปซิฟิก มีแผ่นดินเล็กๆ กระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ เที่ยวบิน XJ606 ของ Airasia X กำลังมุ่งหน้าสู่สนามบินนาริตะ ประเทศญี่ปุ่น
3 ชั่วโมงบนเครื่องบิน เป็นอะไรที่น่าเบื่อสุด ถ้าคุณโหลดหนังมาผิดเรื่อง แล้วไม่มีกิจกรรมอย่างอื่นที่มันสามารถจะสันทนาการคุณได้ การบีบสิวก็ถือเป็นทางออกที่ไม่เลว แต่โปรดล้างมือให้สะอาด และมีความเมตตาปราณีต่อหนังหน้าส่วนร่วมของคุณซักหน่อย พอเสร็จแล้วก็ใส่ยาเป็นอันจบ ไม่ต้องมานั่งกังวลเรื่องแผลเป็นที่จะตามมา
กว่าจะแลนดิ้งสู่แผนดินญี่ปุ่นได้ก็ปาเข้าไปเกือบ 2 ทุ่มแล้ว ต้องบินวนอยู่พักใหญ่เนื่องจากมีเมฆมาก บดบังทัศวิสัยในการลงจอด
ฉันสายแล้ว ฉันต้องขึ้นรถบัส หรืออะไรซักอย่างเพื่อเข้าเมืองโตเกียว แล้วต่อชินคันเซนเที่ยวสุดท้ายไปชิซูโอกะ ฉันเหลือบไปเห็นรถบัสที่ฉันจะต้องนั่งไปโตเกียวแล้ว
แต่...ซื้อตั๋วตรงไหนวะ เหตุการณ์มาระทึกขวัญอีกเล็กน้อย เมื่อฉันออกจากตม. มาพบว่าสนามบินนาริตะนั้นเล็กกว่า สนามบินดอนเมืองพอสมควรเลย แต่ถึงจะเล็กขนาดไหน ฉันก็มองไม่เห็นที่ซื้อตั๋วรถบัสเข้าโตเกียวอยู่ดี ความตาถั่วมาแผลงฤทธิ์เอาตอนหัวเลี้ยวหัวต่อนี่เลย ดีจริงๆ ฉันไม่รอให้เวลาผ่านไปอย่างไรจุดหมาย ฉันเดินเข้าไปถาม พนักงานรถ ที่เหมือนคนอินเดีย มากกว่าคนญี่ปุ่นWhere can I get a ticket?…ติ๊กเก๊ต??Yes, I don’t have a ticket, I wanna get it.You ticket!!! เสียงเริ่มดังขึ้น พลางชูตั๋วให้ฉันดู 2-3 ครั้งอ๋อ ฉันเข้าใจละ พี่ไม่ได้ถามฉัน แต่พี่บอกให้ฉันเอาตั๋วของฉันมาให้พี่ฉันก้มมองนาฬิกาด้วยความอ่อนเปลี้ยละเหี่ยใจ ความระทึกเพิ่มขึ้นอีก 10 เท่า นี่ฉันคุยกับพี่พนักงานรถบัสอยู่ครึ่งชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย บ้าจริงI don’t have a ticket. แว แคน ไอ เกต อะ ทิคเก็ต ?ฉันเน้นเสียงช้าๆ แต่ก็...เปล่าประโยชน์ไม่ได้ว่ะ ฉันคุยไม่รู้เรื่อง สกิลภาษาอังกฤษเมียเช่าของฉัน มันใช้ไม่ได้ที่นี่ว่ะ เอาไงดี ภาษาญี่ปุ่นเป็นศุนย์ อย่าไปพูดถึงมันเลยแต่ดูเหมือนแต้มบุญที่ฉันสะสมมาทั้งชาตินี้และชาติที่แล้วจะยังคงเหลืออยู่ ในขณะที่ฉันกำลังสิ้นหวังอยู่นั้น บุรุษหน้ามนคนหนึ่ง กำลังเดินมาทางนี้ เค้าสวมสูทที่ดูทางการ สะพายกระเป๋าโน๊ตบุ๊คใบหนึ่ง ฉันไม่รอช้า จู่โจมทันทีฉันบอกจุดประสงค์ของฉันให้เขาฟังเพียงรอบเดียว เค้าก็ชี้มือไปปีกตึกฝั่งซ้ายมือฉัน แล้วบอกว่า ไปซื้อตั๋วตรงนู้นครับคุณผู้หญิง ฉันรีบขอบคุณเขาพร้อมวิ่งหน้าตั้งไปที่จุดขายตั๋ว ได้ตั๋วเที่ยวสุดท้ายพอดีแมร่งเอ๊ย ฉันไม่ทันชินคันเซนครึ่งชั่วโมงถัดมาฉันนั่งลุกลี้ลุกรนอยู่บนรถบัสที่กำลังมุ่งหน้าสู่ตัวเมืองโตเกียว รสบัสคันนี้จะไปจอดหน้าสถานีรถไฟโตเกียวพอดี ถ้าโชคดีฉันอาจจะยังพอมีลุ้นว่าจะทันชินคันเซน แต่จากที่ลองคำนวนดูแล้วนั้น ฉันจะถึงหน้าสถานีโตเกียวตอนก่อนรถไฟเที่ยวสุดท้ายจะออกเพียง 20 นาที แปลว่า ไม่มีเวลาให้คนเด๋ออย่างฉันได้เดินหลง แม้แต่วินาทีเดียว ความสิ้นหวังทบทวีในใจ มันเหมือนจะยืนยันว่า ยังไงคืนนี้ฉันก็ต้องนอนที่โตเกียวคืนนึงด้วยวิถีแห่งคนล่ก ฉันเริ่มเปิด app จองที่พัก ค้นหาที่พักใกล้สถานีรถไฟโตเกียว ในราคาที่ถูกและปลอดภัยที่สุด เป็นตู้นอนแคปซูลมีประตูปิดแน่นหนาสามารถล็อคได้ มีห้องน้ำรวม และมีอุปกรณ์อาบน้ำให้เสร็จสรรพ ในราคาประมาณ 3000 เยน เอาวะ เอาที่นี่แหละได้ที่พักแล้ว ก็ส่งเมลไปบอกที่พักที่ชิซูโอกะ ว่าฉันจะไปถึงช้ากว่ากำหนดเนื่องจากเที่ยวบินช้ากว่ากำหนด ขอโทษขอโพยเป็นที่เรียบร้อย ก็พยายามบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ นั่งนิ่งๆ ได้แล้ว เพราะพี่คนข้างๆ เริ่มกลัวหล่อนแล้วนะ ลุกรี้ลุกรนเป็นคนเห็นผีอยู่นั่นแหละฉันมาถึงสถานีโตเกียวก่อนเวลาที่คำนวนไว้ราวๆ 10 นาที เฮ๊ย เอาไงดีวะ ระหว่างที่ถามตัวเอง ก็ไม่ได้เสียเวลารอคำตอบ ฉันรีบเดินหาสถานีโตเกียว มันอยู่ตรงไหนวะ สถานีโตเกียว ฉันถามอาเจ้คนนึงที่เดินสวนมา อาเจ้ชี้มือไปอีกฝั่งของถนน แล้วรีบเดินจากไป เดี๋ยวเจ้ กลับมาก่อนนนนนน ตึกไหนอ่ะเจ้ฉันมองไปอีกฝั่งเห็นคนเดินเข้าไปในตึกใหญ่ๆ เยอะมาก ลองเดินตามไปละกัน ไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร คืนนี้ยังไงก็มีที่นอนแล้ว ปรากฏว่าคุณพระ นั่นแหละ สถานีโตเกียว!!!ฉันหน้าตื่นเลิกลั้กอีกรอบ วิ่งหาที่ขายตั๋วรถไฟสาย Tokaido เพื่อไปชิซูโอกะ ชินคันเซน เที่ยวสุดท้ายของศรี รอศรีก่อนนนนฉันรีบบอกพนักงานขายตั๋วเร็วติดแรงแซงทุกโค้ง เหมือนชีวิตนี้พูดอังกฤษมาทั้งชีวิต พี่พนักงานพอได้ยินก็หน้าตาเลิกลั้ก ไม่แพ้ฉันเมื่อกี้เลยค่ะ พลางหันนาฬิกามาแล้วชี้ว่าอีก 15 นาทีรถไฟจะออกแล้ว เธอจะกวดทันเหรอคะฉันไม่ยอมแพ้ ตอบตกลง ฉันไปทันแน่นอนพี่สาว เกียร์หมาที่เตรียมมา ต้องได้ใช้ตอนนี้แหละ เอาตั๋วมาแล้วเอาเงินฉันไปเลยค่ะพี่พนักงานรีบออกตั๋วให้ฉัน มือสั่นเล็กๆ ทอนเงินเสร็จสรรพ ก็ได้ยินเสียงดังไล่หลังมาQuickly Quickly !!ไม่ต้องบอกก็รู้ฉันวิ่งหางจุกตูด โกยไม่คิดชีวิต เดชะบุญที่เอาแว่นติดมาด้วย ไม่งั้นถ้ามองไม่เห็นอะไรจะวิบัติกว่านี้อีก 10 เท่า ฉันวิ่งไป ก็ถามเจ้าหน้าที่้ทุกคนที่เดินสวนมา ว่าสาย Tokaido ขึ้นตรงไหน เจ้าหน้าที่ก็ชี้ๆ ฉันก็วิ่งหน้าตั้ง เร็วกว่านี้ก็ยูเซน โบลต์แล้ว ฉันมาถึงชานชาลามีเจ้ารถไฟหัวกระสุนจอดนิ่งอยู่ มีคนยืนอยู่ 2-3 คน ป้ายเขียนว่า Tokaido Line ฉันก็โดดพรวดเข้าไป ไม่ได้ถามใครทั้งสิ้น และทันทีที่ฉันพ้นประตูเข้ามายังทรงตัวไม่อยู่ด้วยซ้ำ ประตูที่ฉันผ่านเข้ามาเมื่อเสี้ยวอึดใจ ก็เลื่อนดังครืด ปิดสนิทฉันหันไปมอง เสียงอะไรวะ ใจหล่นไปกองอยู่กับพื้น เผลอร้องเชี่ย!!!! แล้วเอามือจับส่วนต่างๆ ของร่างกายนี่กูเอาตัวเข้ารถไฟมาครบ 32 หรือป่าววะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in